Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: Een bruusk einde deel 1 door Piet Kuijten
• Pagina 2: Een bruusk einde deel 2 door Piet Kuijten 
• Pagina 3: Grensverleggende deel 1 door John van Kollenburg 
• Pagina 4: Grensverleggende deel 2 door John van Kollenburg 
• Pagina 5: Mijn "Berg-debuut"door Piet Drijvers 
• Pagina 6: Blij weerzien met de bergen door Hans de Brouwer 
• Pagina 7: Soms zit het mee, ... en soms... door Theo van Daal 

Blij weerzien met de bergen

Als je weer een berg oprijdt komt, bij mij althans, altijd de vraag op hoe je huidige rijden zich verhoudt tot vroeger. In ieder geval gaat het wat lichter dan vroeger. Destijds begon ik met een 42 × 26. Gelukkig kon ik in Bolzano nog een 39 voorblad kopen – verhalen over passages van 20 tot 24 % op weg naar de Passo di Nigra waren hiervoor de directe aanleiding. Dit jaar reed ik met 34 × 26 als lichtste verzet. Licht maar niet zo licht als het (triple) verzet dat ik 2003 en 2004 tot mijn beschikking had. Het blijft een beetje schipperen tussen souplesse of wat zwaarder rijden met meer meters per omwenteling van de trappers.

Voor Of het echt veel langzamer gaat dan eerder weet ik echter niet. Ik maak mezelf wijs dat ik nog ongeveer even hard naar boven ga als vroeger.

Voor mezelf heb ik daarvoor de volgende verklaring opgebouwd. Allereerst ben ik nu nog even zwaar – misschien zelfs iets lichter – als voorheen. In een tak van sport waarin de zwaartekracht een remmende factor van belang is, weegt gewicht zwaar door.Verder is het zo dat het maximale vermogen dat je langdurig kunt leveren met het ouder worden maar heel langzaam afneemt en met gerichte training zelfs nog iets valt te verbeteren. Iemand die ruim zwaarder is dan ik moet dus veel meer vermogen kunnen leveren om in mijn buurt te blijven of sneller naar boven te rijden.In een kortdurende Limburgse krachtklim kan dat wel maar niet als het (ruim) meer dan vijf kilometer flink bergop gaat. Als je het bergklassementje in de Eifel niet kunt winnen – wie de schoen past….- moet je van goede huizen zijn om te kunnen zeggen dat je de winnaar ervan in de Dolomieten wel eens in het pak zult gaan steken!Vervolgens heb ik inmiddels een aardig klimgeheugen. Na vele honderden beklimmingen heb je alles qua steilte en onregelmatigheid wel voorbij zien komen. In combinatie met enige studie van het bergprofiel vooraf, kom je dan niet meer gauw in de problemen en – vooral – laat je je niet meer verleiden om een ander tempo dan dat van jezelf te rijden. Dat zijn dingen die je met vallen en opstaan moet leren.
Ik herken nu het kuchen en nerveuze schakelen achter me als voorboden van het naderende lossen omdat ik eerder zelf de lossende fietser was. Door schade en schande heb ik geleerd dat in eigen tempo naar boven rijden tot de snelste tijd en de minste vermoeidheid zal leiden. Wij, eenvoudige toerrijders, missen nu eenmaal het vermogen om zonder problemen lang tegenaan of in het rode gebied te rijden.

In de Dolomieten heb ik de geneugten van het klimmen weer mogen proeven. Het wat mindere weer kon daaraan geen afbreuk doen. Het was voor mij een week die zeker voor herhaling vatbaar is. In hetzelfde gebied of iets naar het westen, richting Bolzano, zijn nog tal van mooie rondjes te rijden. Rondjes waarin bergen van naam als vanzelf opduiken en die erom vragen beklommen te worden!