Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: Een bruusk einde deel 1 door Piet Kuijten
• Pagina 2: Een bruusk einde deel 2 door Piet Kuijten 
• Pagina 3: Grensverleggende deel 1 door John van Kollenburg 
• Pagina 4: Grensverleggende deel 2 door John van Kollenburg 
• Pagina 5: Mijn "Berg-debuut"door Piet Drijvers 
• Pagina 6: Blij weerzien met de bergen door Hans de Brouwer 
• Pagina 7: Soms zit het mee, ... en soms... door Theo van Daal 

Een bruusk einde

Twee jaar geleden kwam ik op het idee om eens een fietsweek te organiseren in de Dolomieten. Een week lang, samen, bergen beklimmen leek mij geweldig. Overdag fietsen en in de avond gezellig napraten.

Eerst iedereen warm gemaakt voor dit idee door voorlichting te geven. De eerste aanmeldingen en reacties gaven mij een goed gevoel. Nadat de data en de standplaats vast lag werden door May van den Heuvel, Hans de Brouwer en mijzelf routes vastgesteld. Hierbij kregen we ook nog advies van Rene Simons, die gewoon jammer genoeg geen mogelijkheid had om mee te gaan.

De definitieve aanmeldingen stroomden binnen en bleef steken op ongeveer 17. Twee personen zeiden nog af omdat ze het toch niet geregeld konden krijgen met hun werkgevers, jammer genoeg. Ook May van den Heuvel moest op het allerlaatste moment, door persoonlijke omstandigheden, afzeggen.

Daarom vertrokken op zaterdag, 31 mei, met 14 leden naar Arabba in de Dolomieten. Dat waren:
Hans de Brouwer: veruit de beste klimmer onder ons. Voelde zich in de bergen als een vis in het water,
Marius de Vries: de aanvaller onder ons, die zich niet bij de suprematie van Hans wilde neerleggen,
Ad Toepoel: de rustige klimmer die precies weet wat hij wel én zeker wat hij niet kan,
Raymond Jansink: de stugge nooit opgevende klimmer, die meestal in de voorhoede te vinden was,
Huib van Engelen: maakt zich nooit druk om een berg meer of minder. Hij komt toch wel op de top,
Paul Hofman: al heeft hij het zwaar tijdens het klimmen, zijn lach is niet van zijn gezicht te slaan,
John van Kollenburg: de man die eigenlijk niet echt kan klimmen maar met kracht kom je ook heel ver,
Piet Drijvers: de langzaamste klimmer en debutant. Maar met beleid kom je ook op de top,
Jacques Muscus: de debutant in de bergen die echter rondreed als een ervaren rot,
Johan Smits: de "Adelaar van Toledo". De man die sneller klimt dan hij daalt,
Piet van Tongeren: met beleid neemt hij alle bergen hoewel hij zich wel eens vergist (Moena!),
Jan Hes: de man die met het zwaarste verzet rond trapt. Schakelen is hem vreemd,
Theo van Daal: de steilste bergen neemt hij met gemak maar op de anderen gaat hij kapot,
Piet Kuijten: over mijzelf geef ik liever geen oordeel. Dat laat ik aan anderen over.

Dag 1 (1 juni): Passo Pellegrino, Passo Valles en Passo Rolle We vertrokken om 9 uur naar Moena, bijna 40 km van Arabba. De schatting van de tijd die we daar over zouden doen met de auto, was meteen een indicatie dat alles anders is in de bergen. In plaats van de 30-40 minuten werd het ruim een uur en een kwartier. Op de plaats waar we onze auto neer wilde zetten was het ineens een drukte van belang. Dan maar terug en een andere parkeerplaats zoeken.

Iedereen bereidde zichzelf voor, pompte de banden even bij, zorgde voor proviand, ....... Als laatste stelden we ons, op verzoek van John, in linie op voor de groepsfoto. Zijn plan was om elke dag voor het vertrek een nieuwe foto op deze manier te nemen om de aftakeling op foto vast te leggen. Het is, bleek achteraf, bij deze éné groepsfoto gebleven. Trouwens, die verwachte aftakeling bleef uit.

We fietsten Moena weer binnen om, meteen na het centrum, links af te slaan. De Passo Pellegrino stond meteen op het programma. Dat is een pittige klim van ruim 15 kilometer. Voor deze afslag werkte mijn snelheidsmeter niet en dat moest hersteld worden.

Nadat ik dat gedaan had keek ik nog snel achterom en zag Jacques ook even iets herstellen. Ik dacht dat hij mij gezien had. Maar achteraf bleek dat niet het geval te zijn. Jacques wilde dus recht doorrijden. Gelukkig keek hij bij het passeren van de zijstraat nog even naar links en zag mij nog net wegrijden. Tussen allemaal andere wielrenners. We zaten meteen in een Gran Fondo. Op de top mochten we daarom ook genieten van de versnaperingen die daar klaar stonden. Volop water, sportdrinks, koeken, bananen, .... .
Dit stimuleerde ons wel om behoorlijk door te klimmen. Meteen werd duidelijk wie de sterkere maar ook wie de zwakkere en heel zwakke klimmers waren. Na een kilometer haalde ik Piet D. in. Hij en Jacques, beide 62 jaar, waren onze debutanten in de bergen. Maar Piet D. had het heel zwaar. Hij ging volgens mij zelfs toen al lopen. Maar hij had ook geen kans om te acclimatiseren en moest gelijk aan de bak. Daarna schoof ik langzaam naar voren. Hans, Marius en Raymond bleven echter buiten mijn bereik. Het ging lekker.

Op de top hoefden we niet lang te wachten op de meesten. Op een paar wachten we wat langer maar Piet D. bleef maar weg. Op een bepaald moment moesten we een beslissing nemen. Piet D. was niet te bereiken via zijn telefoon. Hij had hem niet bij zich bleek achteraf. Er waren twee mogelijkheden. Misschien was hij nog gewoon onderweg maar hij kon ook terug gekeerd zijn naar Moena omdat hij het te zwaar vond. Hij had het immers al zo zwaar na een kilometer. We besloten om gewoon door te rijden naar de volgende Passo. Dat was de Passo Valles. Een kortere klim voor ons maar wel nog zwaarder. We hadden al besloten wie ook nog naar de top van de Passo Rolle zouden fietsen. Maar om aan de andere kant weer naar beneden te gaan om daarna nogmaals deze passo te beklimmen van de andere kant was voor iedereen geen goed idee. Degene die naar de Passo Rolle gingen vertrokken eerst en daarna ook de overige. In Moena zouden we wel zien waar Piet Drijvers zou uithangen. De Passo Rolle is een schitterende berg om te beklimmen. Lekker ruig. Het weer was deze dag goed, met een heerlijk zonnetje. Na een kilometer afdalen was een gezellig terras om even te pauzeren. Een kopje koffie deed ons goed.

Van af deze top was het één lange afdaling tot een kilometer of 10 voor Moena. Daarna vals plat naar Moena. 10 kilometer voor Moena was ook de start en de finish van de Gran Fondo. In Moena zagen we de anderen, die de Passo Rolle, niet hadden gedaan heerlijk op een terrasje zitten. Met in hun midden Piet D.. Hij bleek, geheel in eigen tempo, de korte ronde te hebben uitgereden. Hij verontschuldigde zichzelf nog voor het feit dat hij geen telefoon bij had. De routebeschrijving die ik gemaakt had voor iedereen was zo duidelijk dat je nooit fout hoefde te rijden. Klasse Piet. Jacques maakt ook indruk op mij. Hij fietste als een jonge god de bergen over. En afdalen deed hij als een ervaren rot. Hij bleek ook motor te hebben gereden. Vandaar. Ik miste nog iemand op het terras. Dat was Piet van T.. Piet zat er compleet doorheen. Volgens mij had hij dat nog niet eerder zo iets meegemaakt. Kilometers lang ging Piet al als een slak vooruit. Maar twee kilometer voor Moena was het kaarsje helemaal uitgegaan bij hem en lag hij als een dood vogeltje in de berm van de weg. Ze hebben hem met de auto opgehaald en daar lag hij gewoon bij te komen. Hij had een complete hongerklop gehad. Na deze rust en wat eten was hij er echter weer snel bovenop.

Nadat we onszelf hadden opgefrist, praten we bij onder het genot van een heerlijke Erdinger Weissbier. Ikzelf had in Slovenië eens een "Re-birth" (een her-doop) ondergaan. Dat krijg je als je voor het eerst iets bijzonders had gedaan. In mijn geval stond ik voor de eerste keer op de hoogste top van Slovenië, de Triglav.

Zowel Piet D. als Jacques debuteerden, als 62-jarigen, in de bergen. Ik heb bij beiden het zelfde ritueel uitgevoerd. Dit onder veel hilariteit van de overigen. Hierna eten en redelijk vroeg naar bed.