Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: Een bruusk einde deel 1 door Piet Kuijten
• Pagina 2: Een bruusk einde deel 2 door Piet Kuijten 
• Pagina 3: Grensverleggende deel 1 door John van Kollenburg 
• Pagina 4: Grensverleggende deel 2 door John van Kollenburg 
• Pagina 5: Mijn "Berg-debuut"door Piet Drijvers 
• Pagina 6: Blij weerzien met de bergen door Hans de Brouwer 
• Pagina 7: Soms zit het mee, ... en soms... door Theo van Daal 

Een bruusk einde

Onze eerste 40 kilometer legden we af in iets meer dan een uur. Dat wil wel zeggen dat we een heerlijke afdalende weg hebben gehad in een werkelijk schitterende omgeving. Omdat het eerste deel na de splitsing behoorlijk stevig naar beneden ging lag ik gelijk ergens achteraan. Ik genoot daarom waarschijnlijk zelfs meer van de omgeving dan de anderen. Ik ging dan wel wat langzamer maar het contact met de groep verloor ik niet. Theo daalde (hij moest zijn naam toch wel eer aan doen) weliswaar wat sneller af dan ik maar in de iets vlakkere stukken haalde ik hem weer in. Dus samen zijn we weer bij de groep terecht gekomen. De laatste 15 kilometer van deze 40 reden we in een gesloten groep naar de eerste klim, de Passo Duran.

Een pittige beklimming van ongeveer 20 km. Ik was weliswaar sneller aan het klimmen dan de meesten van de groep maar ik houd niet zo van beklimmingen die echt steiler zijn dan 11 tot 12%. Dus foto's maken was een mooi geldig excuus dat ik ging gebruiken. Vooral Jacques was blij met mijn actie. Zijn beklimmingen werden, voor het nageslacht, vastgelegd en daar was hij maar wat blij mee. Samen met Jacques klom ik naar de top, af en toe foto's makend.

Op de top zaten de overigen al in de berghut om een heerlijk portie pasta te gaan verorberen. Het weer stond op het punt om om te slaan. Dus iedereen was blij dat men binnen zat. Later bleek dat de andere groep ook een behoorlijke weersomslag hadden meegemaakt op de Passo Giau.

Na deze heerlijke pauze gingen we afdalen. In de afdaling begon het te regenen. Dus voorzichtig naar beneden. Even verderop stonden de eerste te schuilen en we sloten ons bij hen aan. Na een vijftal minuten reden we toch door. Na deze afdaling volgde meteen de Forcella Staulanza. Marius deVries was al snel weg. Ik wist dat de eerste kilometer boven de 10 % was. Dat had iedereen kunnen weten want deze informatie stond in het toerboek. Hans ging even later ook weg en Raymond reed ook wat weg. Ikzelf bleef Raymond in het zicht houden en na het echte steile stuk reed ik langzaam naar hem toe. Na even in zijn wiel te hebben gehangen nam ik de kop over. Een aantal keren wisselden we van positie maar op een bepaald moment reed ik langzaam weg terwijl ik toch niet echt versnelde. Ik reed in een zeer gelijkmatig tempo naar de top van deze berg. Het percentage lag, na het steile begin, zo tussen de 7 en 10% en dat is gewoon heerlijk. In een beetje motregen reed we naar boven. Een kilometer voor de top zag ik plotseling Marius rijden. Ik geloofde mijn eigen ogen niet. Gestaag verkleinde ik het gat terwijl ik niet versnelde. Marius was gewoon te snel vertrokken en leverde nu wat in. Maar het lukte mij niet om hem nog voor de top in te halen. Hans was echter al een minuut of vijf op de top en kreeg het langzaam toch wel wat koud. We hoefden echter niet al te lang te wachten op de anderen en konden redelijk snel weer naar beneden. Theo, die zo schitterde op de Passo Duran, bleef nu toch in de achterhoede steken. Hij kreeg het steeds zwaarder. Zo zie je dat je altijd op reserve de bergen over moet gaan want na die ene berg volgen er nog meer.
Na deze afdaling nog een lange tunnel doorgereden zonder licht. Hij was zo lang en donker dat je snel (ik in ieder geval wel) je evenwicht kwijt was. Dat was een heel eng gevoel. Wat verder volgde nog een beklimming van de Colle Santa Lucia. Ook deze lag mij erg goed. Voor de top moesten we echter links aanhouden wilde we weer in Arabba geraken. Een eind verder kwamen we de andere groep tegen. Ze waren aan het wachten op de "Adelaar van Toledo", alias Johan.

De man die sneller klimt dan hij daalt. Hij doet uren over een afdaling en lopen is daarbij geen uitzondering. John en Paul waren al doorgereden naar Arabba om eventueel met de auto Johan op te komen halen. Maar Johan kwam ondertussen al opdagen.In de regen reden we de laatste 20 km terug naar Arabba. Maar echt koud had ik het niet. John en Paul hadden nu dus wel de gelegenheid gehad om te douchen en daarna zaten ze, met het fototoestel in de aanslag, ons op te wachten. Op die manier werd haast iedereen op de gevoelige plaat vastgelegd.

In de avond volgde hetzelfde ritueel als de avond ervoor. Een heerlijke Erdinger Weissbier. Daarna eten en op tijd naar bed.

Dag 3 (Dinsdag, 3 juni): TOCH nog de Passo Giau en Passo Falzarego In de nacht kreeg ik echter een telefoontje dat mijn vader in het ziekenhuis lag. We wisten dat hij een aneurysma had. De aorta was al 10 cm terwijl een verwijding van 7 cm al kritiek is. Zijn aorta was gescheurd. Ik wist toen al dat het afgelopen was. We wisten dat het zomaar ineens zou gebeuren. Om half acht wist ik dat hij overleden was.

Bij het ontbijt heb ik iedereen verwittigd. Na het ontbijt zijn de anderen naar de Tre Cime (Drei Sinne) gegaan. Eerst met de auto naar Cortina d'Ampezzo en vandaar met de fiets een klein rondje (55 km) met daarin de zeer zware Tre Cime (Drei Sinne). Degene die daarna meer wilden konden dan gewoon via de Passo Giau of de Passo Falzarego terug rijden naar Arabba. Het totaal zou dan bijna op 100 km uitkomen.

Ikzelf heb eerst een aantal zaken (o.a. de betalingen ..) geregeld met het hotel. Benzine gehaald om goed terug te reizen. En nog wat zaken. Ik wilde wel op tijd vertrekken zodat ik niet in het donker hoefde te rijden. Daarom ben ik nog een dag in Arabba gebleven. Ik besloot toen maar om met de fiets via de Passo Giau naar Cortina te fietsen. Ik zou dan wachten bij de auto's om daarna weer terug te fietsen met degene die meer wilden. Het was heerlijk om nu in je eentje even, tijdens het fietsen, een en ander te verwerken en tot rust te komen. Deze klim is voor mij een heel bijzondere geworden maar dat is haast niet uit te leggen.

Na een half uurtje wachten kwam iedereen .... Nou ja, iedereen ..... op Johan na .....bij de auto's aan.  Johan had geen telefoon bij. Na het voorval met Piet D. op de eerste dag had iedereen telefoon bij zich moeten hebben. Johan was namelijk niet naar de top van de Tre Cime gegaan omdat hij bang was voor de afdaling. Hij reed terug maar is verkeerd gereden, bleek achteraf. Hij had ook nog de sleutels bij van de auto van John. Hij zou namelijk met deze auto terugrijden. Er werd besloten om met een groep terug te rijden, via de Passo Falzarego, naar Arabba. De overigen zouden met de auto over het parcours terugrijden. Johan was ondertussen op het parcours teruggekeerd nadat hij via passanten er achter was gekomen dat hij de verkeerde richting naar Cortina uit was gereden. Mijn groepje bestond uit Hans, John, Marius, Ad en ikzelf. In de regen bereikten wij de top van de Passo Falzarego. Daar een heerlijke chocolade op met enkele koeken voor de energie. Op deze top werden we door Paul geinformeerd over de situatie. Hierna volgde een heerlijke afdaling en de schitterende bekende weg naar Arabba.

Dag 4 (Woensdag, 4 juni): Terugreis naar Nederland Na het ontbijt heb ik de groep nog even uitgezwaaid en ben naar Nederland gereden. Het ging goed onderweg en heb het niet moeilijk gehad.

Ik wil iedereen bedanken voor hun steunbetuigingen. Verder wil ik vooral Sjef Verhoeven bedanken voor zijn steun door aanwezig te zijn bij de uitvaartdienst.

Verder ben ik blij dat het na mijn vertrek heel erg goed is gegaan. Jammer dat het weer op de vijfde dag niet zo best was. Maar ik begrijp dat de meesten volgend jaar weer willen gaan. Dan zullen we dat even moeten regelen. Bedankt voor jullie deelname aan deze week. Ik vond het in ieder geval een schitterende ervaring.