Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: Een bruusk einde deel 1 door Piet Kuijten
• Pagina 2: Een bruusk einde deel 2 door Piet Kuijten 
• Pagina 3: Grensverleggende deel 1 door John van Kollenburg 
• Pagina 4: Grensverleggende deel 2 door John van Kollenburg 
• Pagina 5: Mijn "Berg-debuut"door Piet Drijvers 
• Pagina 6: Blij weerzien met de bergen door Hans de Brouwer 
• Pagina 7: Soms zit het mee, ... en soms... door Theo van Daal 

Mijn "Berg-debuut"

In de vroege ochtend van 31 mei om 04.00 uur vertrokken we uit Goirle. Goed voorbereid? Welnee, Piet had immers een uitgebreide toelichting meegegeven die we ook onderweg nog wel kunnen lezen. Maar ter hoogte van Venlo was de weg naar Duisburg versperd zodat de A61 onze enige keuze was. Weg mooie plannen. De ene autobahn verruild voor de andere. Het schiet lekker op. Het weer valt mee. Marius zorgt voor de muziek. De laatste 150 kilometer waren erg bochtig. Voorproefje voor het fietsen. Blij dat ik even in het dorp kon rondstappen vóór het avondeten. Binnen enkele uren was iedereen gearriveerd. Gezamenlijk een biertje gedronken en op tijd naar bed.

De eerste dag met de auto naar Moena was al een aanslag op zich. Over twee bergpassen die we –naar later bleek- ook nog eens met de fiets zouden doen. En de echte start op de fiets bleek de tweede aanslag op één ochtend. Vanaf de start direct steil omhoog (voor mijn gevoel). Al na een paar minuten stond ik naast mijn fiets te bekomen. Daarna ging het beter maar om de twee kilometer stapte ik even af om bij te komen. Dat leverde een flinke achterstand op. De anderen waren allang uitgerust en enigszins ongerust over mijn wegblijven alweer –terecht- doorgereden toen ik tenslotte op de top verscheen. Helaas was ik die eerste dag mijn telefoon vergeten (excuses aan ieder die getracht heeft mij te bellen). Wel had ik de uitgebreide toelichting van Piet Kuijten die mij vlekkeloos door de route leidde. Tot hun opluchting zagen de klimmers mij eindelijk weer verschijnen, dicht bij de auto’s, op het terras. En helemaal verbaasd toen ze hoorden dat ik het geplande parcours helemaal had afgelegd.
De tweede dag hielden we het niet droog. Als laatste renner zat ik al in de regen vóórdat ik op de eerste top aankwam. We hebben lang binnen gewacht maar het weer werd niet beter en we hadden al voldoende cappucino’s gedronken. De afdaling in de regen was een aanslag op de remmen, maar verliep vlot. Onze solidariteit met Johan leidde tot een uur wachten in de kou. Hij legde de afdaling te voet af. Zodoende waren we na 74 km pas om 17.00 u terug. Schoenen in de droogkamer, sokken afgeschreven, de was gedaan.
De derde dag begon met een bericht van het overlijden van de vader van Piet Kuijten. Het drukt zwaarder dan je zou denken. Ondanks alles had Piet, voordat hij naar huis vertrok, nog oog voor het organisatorisch gedeelte. Daarna reisden we naar Cortina d'Ampezzo om van daaruit twee forse klimmen te doen.

De eerste klim ging zonder tussenstop. De tweede was volgens het draaiboek de steilste van allemaal en ondanks dat het steilste deel (13,8%) al geweest was, ging ik toch lopen (12,4%).Eenmaal een stukje gelopen te hebben, lukte het mij niet om langer dan 300 meter op de fiets te blijven. Na een paar pogingen gaf ik het op en liep naar boven, naar het einde van de weg. Slechts geitenpaadjes zijn er nog. En dezelfde weg terug. Johan koos na enkele forse hellingen om niet verder mee naar boven te rijden. Hij had zijn tijd nodig om deze stukken weer naar beneden te gaan. Gelukkig was er nu geen regen in de snelle afdaling. Johan was al op de terugreis maar helaas ligt 20 km verder een plaatsje met dezelfde naam als waar wij heen moesten en wegens het ontbreken van het wegnummer op de borden leidde dit tot een vergissing. Per auto is hij opgehaald en om 18.00 u waren we terug. Douchen en opruimen, auto leeg, telefoon laden, thuis bellen, genoeg te doen.

De vierde dag Piet Kuijten sterkte gewenst, voor zijn vertrek naar Nederland. De eerste klim bleef het droog. De tweede en derde met wat druppels. De vierde in de regen. Dus kletsnat naar beneden en de laatste klim met een leeglopende achterband. Hier in niemandsland, zonder schuilmogelijkheden, pompte ik af en toe mijn band op en reed verder naar boven. In het ski-station een bandje gewisseld, maar helaas wederom een lekke band in de afdaling. Gelukkig de fiets recht gehouden en het was nog maar 4 km. Jan Hes passeerde en waarschuwde John. Goedwillende clubleden haalden me in de stromende regen met de auto op. Dat bespaarde me veel onvoorziene loopkilometers. Na het eten banden geplakt.

De vijfde dag kon ik, met dank aan John, met een gerust hart verder met een nieuwe reserveband en met nieuwe remblokjes. Ik was heel erg blij met de nieuwe remblokjes en heb ze dan ook volop gebruikt. Snelheden boven de 60 p.u. zijn mij te gortig op een nat wegdek En bovendien had ik thuis beloofd om heelhuids terug te komen. Deze dag wilden we het natte weer vóór zijn door vroeg te starten. Helaas. Regen. Enkelen besluiten om niet te starten. Ik monteer eerst de remblokjes en start wat later. Tijdens de klim zie ik de anderen terug keren. Bemoedigende kreten worden gevolgd door: “Draai toch om, man”. Ook dat laatste is aanleiding om door te rijden. Maar eenmaal kletsnat op de top, waar nog volop sneeuw ligt, volg ik het voorbeeld van de anderen en keer terug. Korte rit vandaag. In bed lukt het niet om op te warmen dus ga ik een eindje lopen. ’s-Avonds blijkt dat enkelen naar huis willen. Ik wil persé de geplande route rijden.

De zesde dag rijden we met 6 man over Pordoi, Sella, Gardena en Campolongo. In de afdaling van Sella rijdt John de afslag voorbij waarna Piet van Tongeren hem met de auto ophaalt. Rustig rijden we de rit uit met af en toe een bui maar zonder al te veel regen. Ik vraag me af wat Marius deze dag doet? Om half drie is de tas al ingepakt en start de geestelijke voorbereiding van de terugtocht.

Mijn dank aan allen die mij gesteund hebben in mijn poging om een berghelling op te rijden.