Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: Monsterrit van Diekirch naar Valkenswaard door Maaike Soenens
• Pagina 2: Diekirch naar Valkenswaard en nog jarig ook door Sjef Verhoeven 
• Pagina 3: Diekirch naar Valkenswaard, met óf zonder? door Maarten Scholtze 

Met wat vertraging door de vele files ( anderen hebben nog even de route verkend) komen we rond 17.30 aan bij het hotel. In de spiksplinternieuwe vleugel worden de kamers snel ingericht, waardoor we nog tijd hebben voor een eerste pintje op het zonnige terras. Dit jaar was afgesproken dat ieder individueel zou fietsen maar hier en daar worden toch al groepjes gevormd en we komen tot 4 groepen. Er zijn ook 4 volgwagens dus het moet goed gaan.

Bij het avondeten worden we super verwend met een warm- en koud buffet. Sjef Verhoeven wordt morgen 50 jaar en dat kan natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Een reuze gevulde koek wordt binnen gebracht met kaarsjes erop en de hele zaal zingt uit volle borst. De jarige trakteert, wat wil een mens nog meer.

Na de avondwandeling tot aan het kasteel van Vianden trekt iedereen zich terug op de kamer en hoopt op een goede nachtrust.

Zaterdag 25 augustus 

Vanaf 5.00 u is er hier en daar al gestommel en gerommel om toch maar op tijd te zijn voor het ontbijt en de hoop de grote boodschap nog achter te kunnen laten. Is net zo makkelijk met 250 km voor de boeg.

Het schemert nog als we om 6.30 u op de fiets stappen richting startplaats. De één wurmt zich zo ver als mogelijk naar voren Cees, Peter, Toon en ik blijven wat in de achterhoede. Hendrik is al in geen velden meer te bekennen. Hij is vast van plan een snelle start te maken.

Na de start blijft ons viertal even samen maar bij de eerste klim is duidelijk dat Peter vandaag superbenen heeft en Cees geen moeite moet doen om het tempo te volgen. Toon en ik spreken af de klus op ons gemakkie te klaren ….het is nog ver. De éne na de andere klim laten we achter ons en Toon en ik zijn aardig aan elkaar gewaagd. Nog vóór de Thommerberg blijft Toon telkens wat achter. Zijn maag speelt op. Daar had hij de afgelopen nacht ook last van gehad met braken als gevolg. Het zit hem dus niet lekker. Terwijl ik boven op een heuvel op hem wacht geef ik mijn vest af aan een motoragent van de organisatie. Het is immers aangenaam warm geworden ( ‘k heb er nu nog spijt van). Op de Thommerberg kom ik zonder pootje zetten boven en ben daar wel een beetje trots op. Ik rij in één ruk naar St. Vith want uit ervaring weet ik dat Lommersweiler ook niet te onderschatten is.
Daar wacht ik wel weer op mijn maatje bedenk ik. Bij de volgwagen zorgen Koos en Frank ervoor dat ik niets tekort kom en zijn bezorgd of ik wel genoeg drinken bij me heb. De telefoon gaat. Toon geeft het op!! Hij raadt me aan om door te rijden en niet langer op hem te wachten. Oei, in mijn ééntje verder.

Even een teleurstelling dat ik niet samen met Toon verder kan maar het is niet anders. Ik vertrek meteen en probeer hier en daar aan te pikken bij een voorbijganger. Ik pep mezelf iedere keer op als ik jongere mannen voorbij ga in de klim.Zolang ik van de groene glooiende heuvels kan genieten weet ik dat het goed zit tussen de oren, de benen doen de rest. Eerst maar eens de tweede post halen dan zien we wel. Voorbij Ovifat krijgen we de Baraque Michel. Met een rotgang max. 63 km/uur neem ik de super afdaling ... Ik wil niet weer een valpartij ...  Ben nog niet hersteld van de vorige. En dus knijp ik wat harder in de remmen.

Ik kom in Jalhay bij de 2e controlepost en zie Cees Leyten op zijn dooie gemak zitten in de achterbak van onze volgwagen. Nee, niet weer een afvaller schiet er door mijn hoofd! "Als jij stopt en ik ook dan hebben we een probleem": grapt Cees. "Er kunnen maar twee fietsen mee!!" Wat blijkt, die goeie ouwe Cees heeft een uur op mij zitten wachten toen hij hoorde dat ik alleen verder moest na het afvallen van Toon. Is dat geen teamwork, clubmentaliteit, solidariteit, medeleven. Kortom, ik kreeg me daar een adrenalinestoot van geluk en sprong meteen op de fiets richting derde controlepost. Cees en ik zijn aan elkaar gewaagd.

Bij een splitsing volgen we een pijltje naar links waar we rechts af hadden gemoeten en ontdekken na 2 kilometer de vergissing. Terug omhoog en opnieuw op het juiste parcours. In het plaatsje Val Dieux, wat zeer middeleeuws aandoet, kunnen we even genieten van de echte Belgische kasseien. We fietsen onder Luik door en komen al snel bij de derde controlepost in Herderen op 160km. Trouw staat onze vierwieler met bemanning op ons te wachten en we worden van alle kanten verwend. In mijn hoofd had ik zoiets van :"Na 160milometer wordt het vlak". Maar het vals plat en de kleine hellinkjes gaan nu ook zijn tol eisen. Cees die murmelt af en toe of die hellingen nog niet afgelopen zijn maar blijft ondertussen als een speer omhoog gaan. Ik blijf in zijn spoor, samen gaat het prima. Ik hoop zo met Cees te kunnen uitfietsen want op het vlakke kan ik best een maatje gebruiken zeker als de wind tegen zit.

Hier en daar kunnen we mee rijden met een groepje zodat Cees niet al het kopwerk alleen hoeft te doen. We rijden aan een tempo van 32 km/uur .Even later moet ik met kramp een tandje terug gaan en verlies ik Cees uit het oog, ik kan aanpikken bij een maatje die ook solo rijdt en komen zo in Bocholt aan. 224 km. Bij de laatste post staat Cees mij trouw op te wachten en na de bevoorrading van Koos, Frank en Toon stappen we op de fiets voor de laatste etappe. Cees rijdt een constant tempo. Het lijkt of het hem allemaal geen moeite kost. Een paar keer moet ik het wiel lossen en weer is het Cees die op me wacht en me aanmoedigt. De laatste loodjes wegen het zwaarst!! Nou, die van mij in ieder geval. Ik kijk uit naar de mobiele motorpolitie om de laatste meters te overbruggen, maar in de verste verte geen politie te bemerken.
We rijden samen de markt op. Het is 18.28 u en de teleurstelling is snel vergeten als ik aan de kant zoveel supporters uit Goirle zie staan om ons aan te moedigen. Iik noem geen namen bang om iemand te vergeten maar het waren er vele. Ontroerd was ik toen vlak voor het binnenrijden van het café alle mede hellerijders van vandaag achter de dranghekken stonden om ons te feliciteren. Allemaal stonden ze daar , de chauffeurs, de bijrijders, de supporters ... GEWELDIG. Allemaal van harte bedankt. Maar mijn grote dank gaat uit naar Cees. Mijn maatje van de dag!!! En Toon wat had ik met je te doen, je was er zo graag bij geweest. Jammer, een volgende keer zal het vast lukken.

Met een tevreden gevoel zit ik in de auto na te genieten en laat de rit nog eens de revue passeren. Het is ver, het is hoog, het is lang maar het blijft een geweldig evenement.

En volgend jaar dan zien we wel weer, nu even niet.