Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: De reis en de rustige start
• Pagina 2: De sprint met Michel Laurent

De reis en de rustige start

Het vertrek naar Lanzarote begint op de, gemakkelijk te bereiken, hypermoderne luchthaven van Dusseldorf. Alleen moeten we, mijn reisgenoten en ik, wel midden in de nacht aanrijden want we vliegen om 06.15 weg. Na een vlucht met veel turbulentie met een deugdelijke vliegmaatschappij Hapag Loyd, die over een goede service beschikt. Komen we na vier uur vliegen aan op Lanzarote. Onze koffers komen na twee minuten van de band en onze eigen fietsen die we hebben meegenomen na nog ongeveer 1 minuut. Zodoende staan na aankomst met het vliegtuig binnen twintig minuten bij de bus. Helaas voor ons moeten er nog mensen met een ander vliegtuig komen dus voordat we kunnen wegrijden zijn we nog een klein uurtje verder. Maar met een lekker zonnetje en twintig graden op de blanke bol is het toch lekker wachten en we hebben immers toch vakantie.

We gaan naar ons verblijf op Lanzarote. Dit is club la Santa. Dit is een soort van sporthotel die over alle faciliteiten beschikt die zowel voor top als amateur sporters geschikt zijn. Zo is daar een atletiekbaan, groot zwembad, sporthal, fitnessruimtes, voetbalveld en tennisbanen. Vrijwel alle sporten die er bestaan kunnen uitgevoerd worden. Dit sportcomplex wordt vooral bezocht door atleten uit de hele wereld en dan speciaal door tri-atleten. Getuige de foto’s in de sportsbar tel je niet mee als je niet ooit op club la Santa bent geweest. Zelfs onze eigen schaatsploegen komen hier in de zomer trainen. De Rabo amateurploeg was er nog in december geweest. Het klimaat op Lanzarote is eigenlijk het hele jaar constant. Tussen de 20 en 25 graden met daarbij een stevige bries wind.
Nooit te warm en nooit te koud. De kamers zijn eenvoudig, maar netjes. Het eten is afgestemd op sporters met veel pasta’s en vlees en vooral heel veel variatie.

Nadat we ingecheckt hebben en onze fietsen hebben gemonteerd is het tijd voor een eerste college van “professor in de wielersport” Henk Lubberding. We krijgen instructie in het aansnijden van en aanzetten na de bochten. Ook nog even bijles in het remmen. Wanneer voor of achter of allebei. Verder nog een paar praktische tips die we in het achterhoofd opslaan en dan gaan we met de hele groep op pad. We zijn met ongeveer 25 mannen en een paar dames. Het niveau is zeer divers. We hebben een Elite amateur bij ons, hem laten we dus vanzelfsprekend het meeste kopwerk in de wind doen, en de oudste deelnemer is 70 jaar. Daar tussenin zit van alles.

Op dinsdag begint het echte werk. Na mijn ervaringen van vorig jaar neem ik me heilig voor om me rustig te houden, me niet gek te laten maken en om alles in mijn eigen tempo te rijden. We gaan naar het noorden van Lanzarote. Daar gaan we de Teguise beklimmen die daarna overgaat in de Haria. De beklimming is niet echt steil maar wel een kilometer of acht lang. We zitten dan op bijna 600 meter hoogte. Vanaf het begin van de beklimming zit ik bijna achteraan maar met de wetenschap in mijn hoofd dat er nog niet veel kilometers gemaakt zijn en ik mijn triple heb verruild voor twee tandwielen, die toch net een paar tanden zwaarder zijn, doe ik het rustig aan en kom na 45 minuten boven bij de verpozingplaats aan. Daar is inmiddels ook de toeristen groep gearriveerd die via een kortere weg naar boven zijn gekomen. In het restaurant hebben we een fantastisch overzicht op het eiland en zien in de verte de vliegtuigen aan komen vliegen om te landen op de luchthaven van de hoofdstad Arrecife.
De afdaling is over een lange brede weg met wind in de kont. Hier loop ik al gelijk tegen de beperkingen van mijn nieuwe compact groep aan. Mijn zwaarste tandwiel voor is nog maar 50 tanden. Als de anderen op rechte stukken nog gaan bijtrappen rijden ze zomaar van me vandaan. Ik probeer met aerodynamische trucjes het verschil te beperken maar moet na korte tijd de strijd staken. Aan de voet van de berg worden de groepen weer gesplitst en na een stevige omweg komen we weer in ons hotel aan. Mijn kilometerteller heeft kuren maar ik hoor van anderen dat we dik boven de honderd kilometer hebben gereden. Nederland ligt dat niet ergens in het Noorden?

De volgende morgen gaan we naar het zuiden van het eiland. Dit vond ik persoonlijk het zwaarste gedeelte van de vorige keer. We rijden dan een stuk langs de kust naar het plaatsje El Golfo. Hier komen reusachtige golven aan. Wie niet beter zou weten zou geloven dat het tsunami’s waren. De wind op dit traject is af en toe stormachtig en we kunnen met moeite boven de zesentwintig kilometer per uur blijven. Veilig schuil ik achter de ruggen van de renners met de sterke benen. Er zijn er altijd die graag willen laten zien dat ze goede benen hebben. Henk Lubberding probeert mij van alles bij te brengen, maar op dit punt ben ik al volleerd. Ik zit laag tussen de remkabels en goed uit de wind. Ondanks aansporingen van Henk blijf ik zitten waar ik zit. Op kop zitten met rukwinden tegen is niet mijn favoriete onderdeel van het fietsen.

De laatste afdaling naar het plaatsje El Golfo is spectaculair. Het is vrij steil en wanneer je niet op tijd goed je snelheid anticipeert en de bocht neemt, kun je meemaken dat je zo met je fiets een van de terrassen oprijdt.

We rijden terug via het nationale park Tiagua, waar we vol de wind op kop hebben op een zeer heuvelachtig parkoers. We zien de kamelen (of zijn het dromedarissen) die wachten op klanten voor een tochtje op hun rug door het park. Na bijna honderd kilometer zijn we goed gesloopt terug en verlangen we naar de rustdag op donderdag. Nederland, we missen het totaal niet meer.

Na het avondeten geeft Henk nog een masterclass m.b.t. voeding en training. Zijn vele ervaring probeert hij enthousiast op ons over te brengen. Maar door de vele zijwegen die hij bewandelt kan ik zijn tips en trucs niet helemaal op mijzelf projecteren. Ik zal dus het wiel weer zelf opnieuw moeten uitvinden.