Dag 2: De hitte viel mee, maar toch...
 Alhoewel het op zaterdag 24.00 uur nog steeds 30 graden was, bleek een goede nachtrust toch mogelijk daar het tegen de klok van 3 uur stevig was gaan onweren en dit voor de nodige verkoeling zorgde. Ondanks stevig aandringen onzerzijds was de leiding van het jeugdhotel niet te bewegen om het ontbijt voor ons enig sinds te vervroegen naar half 7 zodat we met het oog op de opnieuw te verwachten warmte extra vroeg konden vertrekken. Hierdoor zaten we met de hele groep om kwart voor zeven aan een zeer smakelijk ontbijt. Er waren verse warme broodjes en diverse soorten beleg met daarbij verse koffie en thee of zelf jus d’orange. Nadat iedereen nog even voor zichzelf een lunchpakket had verzorgd werd het tijd om op te stappen. Na nog even de rekening te hebben voldaan, die voor ons erg meeviel, bestegen we om kwart voor acht onze stalen, aluminium of carbon rossen voor de terugtocht naar ons eigen Goirle. Een luttele 190 kilometers lagen ons voor de boeg.
Was het bereiken van de binnenstad daags ervoor nogal een crime door veel verkeer en stoplichten, nu konden we doordat het op zondag ochtend erg rustig was in Düsseldorf, gewoon op de weg blijven fietsen en daaruit volgend snel en vlug de grote stad achter ons laten. Binnen twintig minuten reden we de stad uit en kwamen we op mooie doorgaande wegen in het buitengebied van de Duitse agglomeratie Düsseldorf.
 We zijn op weg naar het witte stadje Thorn waar we onze eerste rust van deze dag gaan houden. We passeren het mooie Roermond en komen langs het bisschoppelijk paleis. Even wordt overwogen om bij de bisschop op de koffie te gaan maar de tijdsdruk om ’s avonds op tijd thuis te zijn voor de WK finale weerhoud ons hiervan. Ik hoop dat de bisschop na het lezen van dit stukje niet boos op ons zal zijn vanwege dat wij het voetballen boven zijn gezelschap en gastvrijheid verkozen. We rijden over de Maas en arriveren in het witte stadje Thorn. Hier verpozen we op een mooi terras met uitzicht op de oude witte basiliek. De cola met vlaai gaat er in als Gods woord in een ouderling en het smaakt ons prima. Na nog een snelle bevoorrading van de drinkbussen zijn we weer op weg.
|
|
In tegenstelling tot de dag ervoor is het de hitte nu een stuk minder maar warm is het nog steeds. Na een korte evaluatie door de organisatoren wordt besloten om van het oorspronkelijke plan af te zien om langs het kanaal bij de Blauwe Kei te pauzeren maar daarvoor twee kleinere pauzes te houden. De eerste wordt gehouden bij een Belgische snackbar waar 20 blikken cola en één ijsthee voor onze dame worden besteld. Verder gaat er nog een lekker zout worstje rond, wat lekker smaakt na twee dagen vol zoetigheden en suiker. De voedingsdeskundigen zullen hierover wel hun/haar afschuw uitspreken maar lekker zout en vet was het wel.
Langs het kanaal van Lommel komen we in Postel uit en daar is het definitief over voor Frans. Hij besluit om het terras van de abdij te wachten op een “taxi” naar huis. De anderen rijden door naar Reusel waar wederom de lokale snackbar wordt aangedaan voor nu 19 cola en wederom een ijsthee voor onze dame. Geen moeite is de Chinese uitbater te veel om ons allemaal van een stoel te voorzien en sommigen onder ons nemen daarbij nog een lekker softijsje. Dit allemaal om het lichaam te koelen tegen de onbarmhartelijk schijnende zon.
 De laatste etappe naar Goirle gaat van start en bij iedereen gaat het moeilijk. De afstand en de temperatuur gaat bij velen doorwegen. We besluiten daarom ook de kortste weg naar Goirle te nemen en deze gaat deze keer dwars door Esbeek en Hilvarenbeek. Aangekomen in Goirle zetten we de traditie voort die we vorig jaar zijn begonnen en werken meteen aan de P.R. van onze club. We rijden pontificaal over de Tilburgseweg en blijven deze volgen tot de rotonde en negeren eigenwijs het fietspad. Dat we hiermee verkeerregels zwaar overtreden laat ons in deze hitte Siberisch koud. Daarna over de Rillaersebaan naar het eindstation aan de Frankische Driehoek waar we de dag ervoor van waren vertrokken. Een klein ontvangstcomité staat klaar om ons te verwelkomen en daarna gaan we allemaal snel naar huis om de finale van de WK te gaan kijken. Onderweg hebben we er meerdere malen over gesproken en we zijn ervan overtuigd dat het deze keer wel zal lukken om de wereldbeker mee naar huis te nemen. Lekker op de bank liggen met een flesje bier of wijntje. Uitrusten en mijmeren over de gedane ervaringen van de afgelopen 48 uur. In tegenstelling tot de leden van WTC de Helen maakt onze nationale trots er niets van. Het wordt een ordinaire schoppartij van en Spanje terecht wereldkampioen. Een slechte afsluiting van een fantastische mooi weekend.
Speciale dank aan Peter en Tineke Zoontjes voor het geweldig goed begeleiden van de groep zodat we nooit zonder eten en drinken zaten.
|
