Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: De piek van het seizoen door Ron van Gorp
• Pagina 2: Race tegen de klok door Jan van Nunen deel 1 
• Pagina 3: Race tegen de klok door Jan van Nunen deel 2
• Pagina 4: Eenzaam maar niet alleen door Maarten Scholtze 
• Pagina 5: Goirle-Vianden-Diekirch-Valkenswaard door Jan Wellens 
  
  

De piek van het seizoen

Na deze rit kreeg ik van verschillende mensen (hè Guus) te horen van: ‘Gij bent nog zo jong, gij kunt veel beter’. Tja misschien was dat ook wel maar het was de eerste keer dat ik deze rit reed, dus eerst even afkijken maar.

In het najaar van 2007 begon het steeds meer in m’n achterhoofd te spelen om volgende jaar, 2008 dus, een beter resultaat neer te zetten. Op de nieuwjaarsreceptie van de club werden de doelen van een ieder steeds meer duidelijk en ook van mij. Mart en Gerrit maakten een afspraak omdat ze een Vader en Zoon interview wilden publiceren in het clublad. Dit interview werd twee weken later gehouden. Hierin kwam al naar voren dat ik lid ben geworden bij Pijnenburg omdat ik het competitiegevoel toch een beetje mistte. Daarnaast was ook één van de laatste vragen van Mart: Train je ook nog ergens voor? Ja was m’n antwoord voor: De piek van het seizoen.

Mart en Gerrit kregen wel te weten dat de piek Diekirch-Valkenswaard zou zijn. Maar ik wilde het niet in het clubblad hebben, omdat ik er zelf mee bezig wilden zijn. Ook mijn trouwe fiets kameraden en "kameradin" (Guus & Diana en kinderen, Jan W, Jos de V, Jan Z, Eric v I en Ivo) wisten ervan. Wij hadden met ons groepje de weg al snel in het voorjaar gevonden, omdat we goed voorbereid wilden beginnen aan ons eigen georganiseerde tweedaagse. Voor deze tweedaagse deed ik eerst nog een paar keer mee met de Zomeravondcompetitie bij Pijnenburg. Meteen de eerste keer vooraan in het peloton over de streep en als 19de over de finish, oe dat begint wel heel goed. Maar de opeen volgende keren ben ik gewoon in de grote groep de finish gepasseerd. Toen kwam onze tweedaagse eraan. Op de fiets naar Gemünd en terug, 2x250km, met natuurlijk verschillende heuvels erin. Dit was een super tweedaagse, mooi weer en lekker gereden. Op de terugweg reed ik de laatste 80km naast Toon Maas of misschien kun je beter zeggen de ‘Toonado van Eersel’. Achter me reed Guus en ik hoorde het al: ‘Eej lange, dè wordt jouw moatje vur Diekirch’. Tja wat zeg je dan. In ieder geval niet ‘Is goed’ als je die kuiten hebt gezien. We zullen zien was het voorzichtige antwoord.

Na deze tweedaagse konden Guus, Bas v R en ik vooruit gaan kijken naar een weekje fietsen in Dolomieten. Dit op aanwijs van Sjef Verhoeven die ook al geboekt had op de camping. Met 38 graden hebben we daar toch nog 5 dagen kunnen fietsen in een super omgeving. Hierna hebben we rustig aan gedaan en hebben we gewoon ons eigen rondje gereden met maximaal 140km op de teller. En ik zelf of dinsdags of donderdags of alle bij de dagen gereden bij de Tourmalet op zo rustig aan op te bouwen naar Diekirch.
Toen iedereen met vakantie ging en ik zelf ook 3 weken vakantie had genomen om voluit te gaan trainen gebeurde in de middelste week van mijn vakantie, op precies te zijn 27 juli, het ergste wat me in dit seizoen en zo kort voor Diekirch kon overkomen, een valpartij op zondag morgen bij de Tourmalet. We haalden een groep in en een gast voor me wist schijnbaar geen raad, hij remde stevig en maakte en slinger naar rechts en weg was m’n voorwiel. Met een smak kwam ik op het beton terecht en rolde de berm in. Als een zombie lag ik even om me heen te kijken. Iemand controleerde m’n sleutelbeen en ik zou niet weten wie. Toen ik aan Bas vroeg om me even omhoog te trekken zag ik de groep nog net wegrijden, maar Maarten Scholtze en Bas waren bij mij gebleven, ‘Ik bel m’n duifje meteen dan kan ze jouw ophalen’, zei Maarten. Ik slenterde maar een beetje rond en belde ook maar even naar moederlief om te zeggen dat ik in ieder geval niet heelhuids thuis kom. Zittende op de grond leek het wel een eeuwigheid te duren voordat de auto er was maar daar kwam ze aan. Het wrak (m’n fiets) en ik werden ingeladen.

Na thuis terug te zijn toch maar even met Ivo naar de EHBO geweest om alles te laten checken. Gelukkig was er niet al te veel aan de hand, alleen een gekneusde schouder en verschillende schaafwonden. Naar mate de week kreeg ik steeds meer last van een stijve nek en bleek het toch echt goed te zijn om heel de week op bed te blijven liggen. Toch maar even de ‘Van den Houtjes’ ingelicht die de week erop terug zouden komen van vakantie. Toch wel fijn dat ze weer terug waren om me mentaal weer een beetje op te fleuren, want daar was niet veel meer van over. ‘Wè bende gij moager geworden’, kreeg ik meteen te horen. Nog magerder, kan dat.

De fietskalender werd meteen weer opgevuld want zou ik na deze val Diekirch nog wel kunnen rijden was de vraag.

Op 9 augustus maar Goirle 205 rijden om hierachter te komen, deze goed georganiseerde rit door Toon viel eigenlijk hartstikke mee, alleen m’n nek wilde nog niet echt. Verschillende keren gemasseerd deed goed en de Leyetocht werd met 33 km/h afgerond. Dit was de generale voor Diekirch-Valkenswaard en hier moesten we het maar mee gaan doen.

Ik mocht de fiets lenen van Ward bij Rings, omdat m’n nieuwe fiets nog niet klaar is. Guus heeft de ‘Toonado’ nog gemaild en die zou op het afgesproken punt bij de start wachten. Een klein plannetje gemaakt met Jan Wellens en Jos de Volder, want die zouden met me meerijden.

Vorige week 29 augustus was het zover en er werd vertrokken naar Vianden. 's Middags een wandeling en 's avonds goed gegeten. Daarna nog even gewandeld en daarna naar bed en oogjes toe. De volgende morgen was het zover. Spanning? Nee, ik had er heel veel zin in. Lekker ontbijt, uitchecken en toen klaarmaken om naar Diekirch te gaan.

Op het afgesproken punt stond de ‘Toonado’ en een stel anderen al te wachten, ook Jan en Jos bleven bij mij. Even later had Guus, Maarten naar ons gestuurd en sloot zich bij ons aan. Wat van hem de plannen vandaag waren wist niemand, en dat weet je ook maar nooit.

Het is 7 uur en er wordt vertrokken en niet zachtjes, de vaart zat er meteen goed in. Na 40km nog steeds in groep 1, ik keek achterom maar shit zonder Jan en Jos, dat was balen. Ook de ‘Toonado’ was er niet meer bij. Maar ik dacht, die diesel komt nog wel. Dan maar zelf in deze groep verder en gewoon kopwerk meedoen. Op een gegeven moment kreeg ik al wel door dat dit straks ook te snel voor mij zal gaan, met 36 bergop hou je misschien wel 2 klimmen vol, maar dan. Ik zag dat het er meer moeite mee hadden en we probeerde een tweede groep te maken. Bij de eerste pauzeplek (StVith) bleef er niet veel van de tweede groep over, de andere pakte wat langer pauze als ik. Dan maar alleen verder, maar na 20km kwamen ze er alweer bij. Bij de tweede pauzeplek (Elsaute) was het weer even eten en drinken en toen ik wilde wegrijden kwam hij eraan: het dieseltje uit Eersel.

Samen hebben we een grotere tweede groep gevormd van ongeveer 15 man. Nu werd het stilletjes aan steeds vlakker maar gingen we ook steeds harder. 37, 38, 39, 40 en blijven draaien jongens werd er geroepen. Dit moest ook wel, want de zuidoosten wind die ze hadden voorspeld was niet voor die dag, noordoost zo kun je het beter noemen, dus veelal wind rechts van voor. Bij de derde post kwam ik als 18de door en dan krijg je helemaal vleugels. De kilometers werden steeds minder en de snelheid ging richting post vier ophoog, 41, 42, 43. In Leende zaten de mensen al in de tuinen en juichten ons toe. De sfeer kwam nu pas bovendrijven na meer dan 200 km. In de hoofdstraat naar Valkenswaard werd nog even doorgetrokken naar de 45km/h richting de boog van de Rabobank.
Het was 14:57 uur en ik kwam als 16de met een gemiddelde van 31,2 km/h over het podium. Poeh wat een rit dacht ik en begon later pas te beseffen dat de tijd die ik was binnengekomen scherp was. En je kunt je het haast niet voorstellen 16de van 1100 deelnemers. Dit was het waar ik in m’n achterhoofd heel het jaar naar toe heb geleefd en ik had na de val echt niet het gevoel dat ik er dit nog uit zou krijgen.

Daarnaast vind ik de tijd van Jan en Jos zeker zo slecht nog niet om op 15:38 de finish te passeren. Ook voor Diana is het een super prestatie om deze dolle rit uit te rijden. Ook al gaat het niet altijd even lekker, ze doet het toch maar weer. Voor Marc en Toon ook veel respect na het uitrijden van hun rit met veel ups en downs. Verder wil ik iedereen van de organisatie en de bestuurders van de volgwagens bedanken voor hun inzet in de voorbereiding en tijdens deze tocht.