Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: De piek van het seizoen door Ron van Gorp
• Pagina 2: Race tegen de klok door Jan van Nunen deel 1 
• Pagina 3: Race tegen de klok door Jan van Nunen deel 2
• Pagina 4: Eenzaam maar niet alleen door Maarten Scholtze 
• Pagina 5: Goirle-Vianden-Diekirch-Valkenswaard door Jan Wellens 
  
  

Goirle-Vianden-Diekirch-Valkenswaard

Na alles genuttigd te hebben gingen we met volle vaart naar Vianden waar we om ca. 14.00 uur arriveerden. Alle spullen uitladen, inchecken en de spullen in de hotelkamer deponeren. Ik lig bij John van Kollenburg, John van Engelen, Ron van Gorp en Jos de Volder op de kamer.

Verblijf in Vianden
Nadat iedereen zijn bed had uitgekozen zijn we op het terrasje van het hotel gaan zitten. Hebben we wat gedronken en ben ik samen met Guus, Diana, Ron en Jos gaan wandelen door Vianden. Diana vertelde dat ze de afgelopen week nog naar de masseur was geweest en dat ze nogal pijn had toen ze daar vandaan kwam. Waarop Jos de opmerking maakte:"Dè doet d'un irste keer altèd zéér". Onder de wandeling verstopte Ron zich diverse malen achter de bomen om ons te laten schrikken. Wij deden uiteraard gewoon mee om het manneke een plezier te doen. Gezien hadden wij hem allang.

Na een uurtje lopen (dan heb je al véél van Vianden gezien) zijn we op een terrasje gaan zitten aan het riviertje. Hier hebben we wat drinken besteld en omdat het nog ongeveer 2 uur zou duren voordat we gingen eten hadden we gezamenlijk besloten een portie bitterballen te bestellen. Nadat Jos in zijn beste Frans/Duits de bestelling en Diana het aantal (un = 1) hadden doorgegeven, kregen we het gevoel dat er iets niet goed was gegaan. Toen de serveerster met een placemat en bestek kwam werd door Jos en Diana mijn kant opgewezen. Dat ze bij mij moest zijn. Toen ze even later met het bord kwam en vroeg of dat voor ons was, antwoorden ik in vloeiend Frans:"Oui (spreek uit: wie, betekenis: ja)". Ons vermoeden kwam uit, op ons bord lag namelijk frites, 1 frikadel, 1 vleeskroket, 2 bitterballen en 2 kipnuggets. Na alles in vijven gedeeld te hebben, lieten we aan de andere mensen op het terras zien dat we echte (krenterige) Nederlanders waren, .... met vijf man om één bord. Wij hebben overigens tranen met tuiten gelachen. Guus zat zich echter een potje te schamen.

Hierna zijn we naar het terras van het hotel gelopen. Iedereen had zich verzameld om afspraken voor zaterdag te maken. Voor deze bespreking was Maarten Scholtze inmiddels ook aangekomen. Hij zat met pupillen zo groot als tennisballen stoïcijns voor zich uit te staren. Geheel in trance en afgetraind, géén grammetje vet teveel (uit betrouwbare bron heb ik gehoord dat hij de laatste weken géén vette hap heeft aangeraakt). Ieder jaar vraag ik mezelf af waarom Maarten altijd apart naar Vianden komt, zééér verdacht.

Door Hendrik werd verteld welke chauffeur met bijbehorende auto welke groep zou gaan begeleiden. Hierbij werd door Hendrik ook de te verwachten namen van de fietsers vermeld. Vooral het vermelden van Guus en Diana in groep B had een hoog koetsiekoetsie-gehalte.

Bij deze bespreking kwamen ook nog wat opmerkingen naar voren naar aanleiding van het draaiboek gemaakt door Hendrik: •Hierin staat vermeld dat jezelf en de andere fietsers een plezier doet met twee nieuwe banden. Wie heeft er twee oude banden op liggen? Juist ja, HENDRIK. Hij heeft ons het plezier niet gegund. En de rest maar volgens het draaiboek op woensdag 27 augustus nieuwe banden aanbrengen. Ik was nog van plan om te bellen of het ook op donderdag 28 augustus mocht, maar dat heb ik toch maar niet gedaan, want dan gooi je zo’n draaiboek ook maar in de war. •Iedereen draagt een shirt of jack van ons clubtenue. Wie heeft dit niet aan? Juist ja, HENDRIK. •Reservemateriaal en gereedschap ophalen bij Rings door Hendrik. Wie is dit vergeten? Juist ja, HENDRIK. Kleinigheidje zullen we maar zeggen, die we hem maar niet kwalijk nemen.

Diner
Om 18.30 uur hadden we een diner in het restaurant. Als voorgerecht een kippensoep en als hoofdgerecht vis met konijnenvoer (geraspte worteltjes, selderie, sla etc.) Ik dacht :"Hoe kunnen ze dit in godsnaam als hoofdgerecht uitserveren". Na mijn eerste bord verorberd te hebben, besloot ik nog maar een keer een vol bord op te scheppen om toch maar een goede bodem te hebben voor de volgende dag. Onderweg naar het buffet zag ik wel enkele Hellengangers wilde gebaren maken en iets roepen maar ik was in gedachten verzonken bij de rit van zaterdag.

Toen ik mijn 2e bord leeg had en mijn eigen helemaal ongans had gegeten zag ik tot mijn grote verbazing dat het konijnenvoer werd afgevoerd en het (echte) hoofdgerecht werd opgediend met pasta, aardappelen, vlees etc. etc. Schijnbaar hadden enkele mede-Hellengangers dit aan mij duidelijk proberen te maken, zeggen ze (als ik het wel had gehoord had ik het toch niet geloofd). Nu moest ik toch even naar het toilet om de druk van de ketel te halen. Na het echte hoofdgerecht nog een nagerecht op in de vorm van ijs hebben we achteraf gezien toch goed gegeten.

Na het eten hebben diverse Hellengangers nog een avondwandeling gemaakt om het eten te laten zakken. Guus, Diana, Maarten, Jos, Ron en ik zijn even naar het kasteel gewandeld en hebben bij terugkomst ons hotelkamer opgezocht.

Slaap zacht
Zoals eerder gemeld lag ik op de kamer bij John, John, Ron en Jos. Wat ik hier heb meegemaakt zal ik niet vlug vergeten. Toen ik de kamer binnen kwam vroeg eerst John van Kollenburg of ik met hem in de douche wilde. Even later toen we met zijn allen op bed lagen (op Jos na) begon Ron van Gorp allemaal scheten en boeren te laten. Daarna passeren hamstersex en dronken smurfen de revue.

En of dit al niet erg genoeg was hoorde ik even later allemaal gerammel van tentstokken en blijkt Jos zijn zuurstoftent aan het opbouwen zijn waar hij thuis ook al 3 maanden onder heeft geslapen. Voor de hoogte hier, zegt ie.En is het dan een beetje rustig hoor ik potverdorie de hele nacht het gezoem van het tentje (* zie foto hieronder) van Jos (het kan ook de ventilator van de badkamer zijn geweest). Iets voor vijven ging de eerste wekker af en hebben we ons opgefrist, aangekleed, tent afgebroken etc. etc. De wekker was voor mij overbodig geweest want ik was toch wel wakker.

Goede 's-morgens allemaal
Hierna gingen we naar het restaurant voor het ontbijt. Maarten Scholtze zat goed chagrijnig aan tafel te morren omdat hij slecht of niet geslapen had door het gesnurk van Hendrik of Toon. Was hij hier al een excuus aan het verzinnen voor het geval dat de tocht dramatisch zou verlopen voor hem? Jullie hebben allemaal gelezen wat ik heb meegemaakt deze nacht en mij hoor je niet klagen aan tafel. Na de nodige boterhammen en drinken naar binnen te hebben gewerkt zei Marc van Riel even te moeten gaan downloaden en liep naar het toilet. Nooit geweten dat hier in Luxemburg computers in de toiletten aanwezig waren.

Na het ontbijt om ca. 6.00 uur hebben we de sleutels van de kamers ingeleverd, fietsen uit de wagens geladen, bidons in de bidonhouders gedaan, eten in de zakken gepropt en naar Diekirch gefietst van waaruit om 7.00 uur de start naar Valkenswaard zal zijn.

Volgens het draaiboek hoef ik niets over de tocht te schrijven, maar hier toch nog een klein stukje. Ik heb overigens ook maar in het draaiboek moeten lezen dat ik een stukje moest schrijven.

De tocht (appeltje – eitje)
Ron van Gorp had van tevoren al door laten schemeren om met de snelle jongens mee te gaan. Jos de Volder en ik hebben hier nog wat over getwijfeld en op het laatste moment besloten om het toch te proberen en maar te zien waar het schip strandt. Maarten probeert het vanzelfsprekend dit jaar opnieuw en weet inmiddels hoe het voelt als het helemaal mislukt. Guus had zijn hoetsiekoetsie Diana beloofd samen met haar op te fietsen maar of ze daar nou allebei blij mee waren? (bij het lezen van het boek de pedaalridder van Peter Winnen, hoofdstuk de Harmonie 1 en Harmonie 2 gaan mijn gedachte uit naar Guus en Diana). Iets voor de start meld ik nog dat als het te hard gaat ik het bij de 1e post laat gaan.

Na het startschot om 7.00 uur gingen ze meteen hard van start en kreeg ik al redelijk snel de deksel op mijn neus. Niet bij de 1e post moest ik ze laten gaan maar na ongeveer 10 km al. Ron zag ik in de verte al vooruit fietsen en Jos ook, Maarten lag toen al achter. Na een tijdje zakte Jos ook terug en hebben we samen opgefietst naar de 1e post bij St. Vith. Ik merkte al wel dat ik veel te hard van start was gegaan (ben toch een diesel) en heb moeite met de klimmetjes. Van St. Vith naar Barrage de la Gileppe zijn we met een ander groepje meegereden zodat we wat op adem konden komen van het eerste deel.

Bij de 2^e post had ik graag met hetzelfde groepje naar de 3^e post in Herderen gereden maar Jos was spoorloos verdwenen terwijl zijn fiets er nog stond. Nadat Jos weer kwam aanwandelen (hij heeft overigens nooit gezegd waar hij naar toe was) zijn we met zijn tweeën naar post 3 gereden. Nou, ik kan jullie vertellen dat dit het zwaarste stuk was wat ik ooit heb gereden. Op het gehele traject géén fietser of motorrijder gezien, njente, nada, niets. Tjonge, wat was dit een zwaar stuk. Je had het gevoel dat het niet goed liep en dat je niet vooruit kwam terwijl we toch de gehele tijd tussen de 30 en 37 km per uur reden. Het waren lange aflossingen met de wind schuin op kop. Ook de beklimmingen liepen voor géén meter. Er spookte van alles door mijn hoofd. Van opgeven, nooit géén D – V meer tot zelfs de fiets bij de vuilcontainer deponeren. Ik zag werkelijk de wereld voor een krentenbol aan. Dan maakt Jos nog een opmerking achter mijn rug dat hij hier onderweg al véél dikke vrouwen heeft gezien. Ik dacht toen twee dingen: óf hij zit te freewheelen achter mijn rug en is van de omgeving aan het genieten, óf ook hij is compleet van het padje af en slaat wartaal uit.

Helemaal uitgeput bij post 3 in Herderen aangekomen kwam iets na ons een groep aan. Vlug wat eten en drinken en een zuiver shirt aan getrokken. We besloten bij deze groep aan te sluiten anders zou het nog moeilijk worden de rest van de rit. Wij hoopten een beetje te kunnen consolideren maar moesten toch nog behoorlijk in de pedalen. Het deed in ieder geval zéér aan de benen. Toen ik een beetje bij was gekomen en iets helderder uit mijn ogen begon te kijken zag ik bij diverse renners grijze haren onder de helmen vandaan komen. Zijn dit nu vijftigers en zestigers waarbij ik alle zeilen bij moet zetten om ze bij te houden, of zijn het twintigers die al vroeg grijs zijn geworden, ik hou het maar op het laatste. Met deze groep rijden we naar post 4 in Bocholt en van post 4 naar Valkenswaard, constant ver in de 30 km per uur.

De aankomst is altijd een leuke happening. Hoe dichter je erbij komt hoe harder je gaat fietsen. In al je fantasie waan jij je in een profpeloton met volgwagens, publiek langs de weg en de speaker op de achtergrond. Wat dat betreft blijven we allemaal net kleine kinderen.

De ene keer koop je voor je zoontje van 8 jaar lego voor de leeftijd van 12 jaar zodat je het zelf in elkaar mag zetten. De andere keer ben je op vakantie bommetje aan het doen in het zwembad en vraag je aan de kinderen hoe hoog hij was en of die van mij toch wel het hoogste was van allemaal, waarop de kinderen “ja” zeggen om van het gezeik af te zijn. En nu dit, ook hier willen we goed uit de verf komen en wanen we ons als prof. Strakjes aan de kinderen vragen of we toch wel hard gingen.

Slotwoord
Na de finish moe maar voldaan en toch nog de gedachte, volgend jaar géén D – V meer. Ron was al geruime tijd binnen en had er niet veel mee geleden, pluim voor Ron, super gereden. Maar ook alle andere die de finish hebben gehaald, en dat hebben ze allemaal, een superprestatie. En dan Marc en Toon, die hebben denk ik wel de grootste prestatie geleverd, 13 à 13,5 uur op de fiets en veel afzien, wat een doorzettingsvermogen.

Zoals jullie gelezen hebben was de tocht voor Jos en mij een appeltje – eitje, makkie. Voor sommige was het een zware bevalling.

Onze gedachten gaan dan ook uit naar onze Maarten, sterkte Maarten in deze moeilijke tijd. Voor de zoveelste keer weer je doelstelling niet bereikt. Wij weten allemaal dat het je nooit gaat lukken, maar bij jezelf dringt het nog niet tot je door. Nog wel een pluim voor je doorzettingsvermogen betreffende het uitfietsen van de tocht. Verder wens ik je veel plezier in de 26-28 groep en een tip, koop een belletje, kun je bellen als ze te hard gaan.

Bij deze wil ik Martin de Beer nog bedanken voor de geweldige begeleiding van de eerste groep, zonder hem was het een onmogelijke opgave. Dit geldt ook voor Jos de Volder, mijn fietsmaat van deze D – V, zonder elkaar hadden we het niet gered. Verder wil ik Hendrik en John bedanken voor de geweldige organisatie en de andere chauffeurs en supporters voor de hulp en aanmoedigingen.