Pyreneeën: een schitterend bergdecor
De cols leveren prachtige plaatjes op: groene valleien, snelstromende riviertjes, watervallen, dichte bossen en prachtige vergezichten op de top. Groene landschappen ontstaan niet zomaar. Dan regent het er ook weleens. Vooraf had ik gelezen dat het weer in de Pyreneeën onvoorspelbaar is. In de praktijk viel dat reuze mee. Ik heb twee soorten dagen meegemaakt tijdens ons verblijf. Of het is er tot een uur of tien mistig en miezerig, waarna het in de middag prachtig wordt en in de avond ideaal terrasweer ontstaat. Of het is gelijk in de ochtend al zeer zonnig wat aan het eind van de middag of begin van de avond steevast leidt tot onweer of een stortbui. Tussen 10 uur en 16 uur was er dus steeds perfect fietsweer. En laat dat nou precies genoeg zijn om twee cols te doen en een uitgebreide lunchpauze te nemen. Regenjasje heb ik nooit meegenomen. Overschoenen niet aangehad. Windjackje zelfs meestal niet aangedaan voor een afdaling. Zo geweldig was het weer! Je komt er geen kip tegen. Wel andere dieren trouwens: koeien, schapen, geiten, lama's en ezels. In de afdalingen kruisten ze regelmatig ons pad en dan moesten we door een kudde slalommen. Hendrik voorzag ons van een tip: alle dieren kan je vertrouwen behalve schapen. Die kunnen plots van richting veranderen en versnellen. En laat ik nou juist met 60 km/u schapen tegenkomen in een afdaling. Toch maar gekozen voor de halve meter tussen de schapen en de rotswand in plaats van de twee meter tussen de schapen en het niet ommuurde ravijn. De wegen hebben mooi asfalt, zijn overzichtelijk en goed bewegwijzerd. Toch kan je er verkeerd rijden. Boven op de Aspin misten we Jos. Het was voor ons een raadsel wat er met hem was gebeurd. Om de kilometer staat er een bord ter grootte van een halve deur met daarop hoeveel kilometers naar de top resteren en wat het gemiddelde percentage is van de eerstvolgende kilometer.
|
|
Ongeveer halverwege was er weliswaar één zijweg naar rechts. Maar goed, daar stond een paal met o.a. een pijl "Col d'Aspin", die je van een oogarts ook op 50 meter afstand nog moet kunnen lezen. Verder schat ik in dat 98 % van de racefietsers daar links aanhouden en niet rechts. We zagen dat Jos met zijn mobiel ons allemaal had proberen te bereiken maar op de een of andere technische reden ontstond er bij niemand een verbinding. We begonnen ons ongerust te maken en gelukkig kregen we op het terras na de afdaling contact met Jos. Het verloren schaap was terecht. Het lijntje op z'n Garmin liep naar rechts. En ik altijd maar denken dat het een grap was van die man die het kanaal inreed omdat z'n TomTom aangaf dat hij naar rechts moest sturen.
Ladies First
Om prestaties van deelnemers te vergelijken hanteren Cyclosportieven een systeem van goud, zilver en brons en houden daarbij rekening met leeftijd en geslacht. Wanneer ik dat toepas op onze groep voel ik me gedwongen daar platina aan toe te voegen. En wel voor Maaike. Ze reed fantastisch. In de laatste kilometers van de Tourmalet zat ze nog steeds bij Tijl en Dieter, wat de vraag "mam, hoeveel weeg je eigenlijk?" uitlokte. Zelf heb ik amper brons gehaald. In de week voor de Pyreneeën voelde ik tijdens Klimmen – Monschau – Klimmen mijn hamstring. Helaas kwam dat terug op de zware cols. Daarom ben ik alles rustig opgereden. Cijfermateriaal zoals gemiddelde hartslag, vermogen, cadans, hoogtemeters en strava records heb ik niet voorhanden. De klimweek valt het best te vergelijken met een week lang, elke dag, een zware Ardennenrit fietsen. Zo bezien was dus elke deelnemer een klimheld.
|
