|
Door: Hans Roegiers
Zondag, 4 juli 2004
Dag 2: de terugreis
Na een nacht vol verrassingen, chauffeur Frans dieselt s’nachts vrolijk verder: wat kan die man snurken. Raymond zet na meerdere heerlijke korenwolfjes de wekker een uur te vroeg ) start de dag met een heerlijk ontbijt in de jeugdherberg. Ad van der Sluys blijkt herrezen uit zijn schijndood van dag 1. Om 08.30 uur stappen we op de fiets en laten we Maastricht achter ons om nog enkele Limburgse puisten te bedwingen. Op de Bemelerberg knallen enkele niet-klimmers omhoog als jonge berggeiten (als dat maar goed gaat in het verdere verloop van de nog lange dag). Na zo’n 30 kilometer laten we het hooggebergte achter ons en steken we de grens over naar de prachtige Belgische voerstreek. De eerste stop bereiken we na 70 kilometer te Maaseik, waar we worden verwend met koffie en gebak. José van Grimbergen haalt hier haar horecadiploma door de bediening een handje te helpen en Jan Geerts merkt op dat de plaatselijke horecadame een “schon klein bukske” heeft. Met volle magen vervolgen we ons pad. De vermoeidheid slaat toe bij Hans van Essen wanneer hij een blaadje tussen de remmen voor een lek aanziet ( er is overigens deze dag slechts 1 keer lek gereden! ). Na enkele kilometers steken we bij Stramproy de grens over en koersen we richting de tweede stop te Bergeijk. Onderweg worden we nog een keer opgeschrikt door een auto waar spontaan de zijruit klapt terwijl Raymond slechts op een fietslengte afstand rijdt.
|
|
 Op het terras te Bergeijk wordt de innerlijke mens gevuld met heerlijke tomaten- en groentesoep. José van Grimbergen (inmiddels al in het bezit van een horecadiploma) probeert tevens het diploma sportmassage te behalen, maar Peter Hamilton reageert niet alert en moet zelf zijn kramp verhelpen.
De laatste 50 kilometer worden aangevangen en al snel wordt duidelijk dat een als tamelijk luidruchtige groep bekend staande WTC de Hellen ook erg stil kan zijn. Wellicht dat men beseft dat er voor Diekirch-Valkenswaard toch echt nog wat trainingsarbeid verricht zal moeten worden?
 Ondanks alle vermoeidheids-verschijnselen wordt er op het viaduct bij Hilvarenbeek nog een eindspurt uitgeperst. De hormonen functioneren nog optimaal. Voor mij was dit de eerste tweedaagse en ik kijk er met zeer veel plezier ( en een zere kont ) op terug. Tot slot wil ik namens alle deelnemers de firma Haans bedanken voor het ter beschikking stellen van de volgauto, de organisatie voor het organiseren van deze fantastische twee dagen en natuurlijk ook Frans en José voor hun bijdrage aan deze onvergetelijke dagen. |
