Kalender
|
May van den Heuvel Hij had deze berg juist gemist toen hij met Piet Kuijten een deel van de 100 Colstocht had gefietst. Hij voegde zich juist voorbij deze kolos bij Piet om samen met hem verder te fietsen. Toen beloofde hij zichzelf om deze berg nog een keer te beklimmen. Hij deed het, lees verder... |
|
|
John van Kollenburg met groep John organiseerde een fietsreis naar de Mont Ventoux met als doel om die berg, het liefst, van drie kanten te beklimmen. Lees zijn verslag ..... |
|
|
Familie Van Gorp Moeder Van Gorp vond het bijzonder dat haar hele familie op dezelfde dag de Mont Ventoux heeft bedwongen. Haar verzoek om hiervan een foto te plaatsen werd het begin van deze Mont Ventoux-special. Lees verder... |
|
|
Piet Kuijten De Mont Ventoux lag, niet geheel toevallig, op de route van de "Honderd Cols Tocht". Één dag voor dat de "Tour de France"-karavaan deze berg aan zou doen bedwong hij, onder enorm support van de vele wielerfans, deze "kale" berg. Zijn verslag volgt zo spoedig mogelijk ..... |
|
|
Wim Steijaert Wim wilde al enige tijd deze "kale berg" van verschillende kanten beklimmen. Gezien zijn leeftijd moest hij er toch niet te lang meer mee wachten. Het werd geen half werk. Lees zijn verslag... |
|
|
Gerrit van Heeswijk Hij heeft zijn ervaringen van minuut tot minuut beschreven. Tijdens zijn vakantie spookte deze berg steeds door zijn hoofd. Dus hij moest op een bepaald moment wel beklommen worden. Lees zijn "tevreden"verslag... |
|
|
Johan Smits Johan, alias de "Adelaar van Toledo", de man die sneller klimt dan hij daalt, heeft op zijn manier ook deze reus bedwongen en dan vooral de afdaling!!! Lees hoe dat verliep... |
|
|
Door: Johan Smits
Augustus 1999
Het was juli 1999 en de Tour was me een paar dagen voor geweest. We zaten op een camping in Valreas en van daar uit ben ik met de auto naar Malaucène gereden. Boven de boomgrens werd de wind sterker en volgde een aantal s-bochten en boven gekomen was het tijd om wat te eten en de jas aan te doen en aan mijn favoriete onderdeel van het fietsen in de bergen te beginnen: HET AFDALEN. |
||
 |
||
|
Door: Gerrit van Heeswijk
3 augustus 2003
Sault - Mont Ventoux - Buis-les-Baronnies Oftewel een etappe van onze fietsvakantie in Frankrijk
Zondag 3 augustus 2003 7.30 uur: We verlaten de camping in een poging vanuit Sault de Mont Ventoux te gaan beklimmen. Wekenlang spookte hij door mijn hoofd, deze berg, ik beloofde mezelf en anderen niets doch zou het moment van de dag afwachten (je kunt immers nooit tevoren weten hoe je je op een bepaalde dag zult voelen en wat voor weer het dan zal zijn). Allerlei verhalen waren er gehoord en gelezen over hoe het zou zijn op die pukkel in de Provence, hoe warm het er kan zijn, hoe koud het er kan zijn, hoe winderig en hoe stil. Als de dag echter nadert dat je je enige poging kunt wagen gaat het echter kriebelen: dit moet ik toch gewoon doen!! Diverse fietsers van onze groep hebben het er over gehad en enkelen willen er niet eens over denken, anderen zijn het met mijn plan eens om de geplande tocht te laten voor wat hij is en samen een alternatieve route van Sault naar Buis-les-Baronnies te fietsen om zo de Ventoux mee te kunnen nemen. Uiteindelijk blijven er slechts twee leden van de groep over die het gewoon gaan doen. Al fietsend weet ik dat Hans (mijn klimmaat van die dag) beter omhoog gaat dan ik: hij heeft de Ventoux jaren geleden al eerder beklommen en daarom geef ik hem de mededeling dat hij niet langer dan een uur boven hoeft te wachten: ben ik er dan nog niet dan ben ik waarschijnlijk omgedraaid en kan hij zijn eigen plan trekken. 8.00 uur: Hans is uit het zicht, ik ben alleen op de flanken van de Ventoux en heb het rijk en mijn gedachten voor mezelf. Ik kijk vooruit hoe de weg loopt en vergelijk dat met de kaart die ik in mijn stuurtas heb zitten, elke bocht probeer ik op de kaart terug te vinden in een poging mijn vooruitgang te bekijken. 8.30 uur: Geen verandering in de situatie: de weg kronkelt verder door het bos naar boven, soms kan ik een heel stuk zien, soms heel weinig. 8.45 uur: Allerlei gedachten spoken door mijn hoofd: ……… opgeven kan toch niet ……… waar zou Hans nu rijden ……… hoe zou het op de camping zijn ………. hoe gaat het met Dini die nu met de andere reisgenoten een andere tocht fietst ……… verdomme, een steen midden op de weg: da’s te gevaarlijk voor fietsers die afdalen, die zal ik maar even in de berm van de weg leggen ……… zou er ook nog iemand achter mij aanrijden ……… vooruit doortrappen. |
9.00 uur: Een uitkijkplaats langs de weg met uitlegpaneel: toch maar niet stoppen want voor je het weet sta ik zo van het uitzicht te genieten dat ik de berg vergeet en zo een te grote achterstand oploop. Het gaat hier trouwens wel erg gemakkelijk: deze laatste kilometer voor Chalet Renard is wel erg vlak en ik haal dat punt dan ook zeer gemakkelijk om aldaar even de bidons bij te vullen. Daar is ook de knik in het wegdek te zien die aangeeft dat je aan de laatste 6 kilometers gaat beginnen: het maanlandschap! Ik rij nog een Zwitser voorbij terwijl hij bij zijn vrouw/vriendin bij de auto staat: die zal ik nog vaker zien die ochtend. 9.20 uur: ik kruip verder naar boven, om nu nog op te geven moet je echt gek zijn. Ik kijk voor me en zie al fietsers naar beneden komen; zij hebben het gehad en kijken dan ook soms gelukzalig in mijn richting: een enkeling groet me. Omkijkend zie ik dat de Zwitser eindelijk bij zijn vriendin is aangekomen. Zij komt me even later weer voorbij om naar een volgend rustplekje te rijden. 9.30 uur: Het monument van Tommy Simpson: even wachten, kijken en een foto maken. Dit is het enige moment dat anderen me voorbij fietsen, maar ja, die staan ook niet even stil. Ook de Zwitser rijdt me hier voorbij op jacht naar zijn vrouw. 9.40 uur: Ik zie Hans staan bij de top; omdat ik zie dat hij naar beneden kijkt trek ik zijn aandacht door te zwaaien: hij zwaait terug en weet dus dat ik in aantocht ben. De laatste kilometer gaat beginnen. 9.50 uur: De laatste meters: Hans neemt een foto terwijl ik het plateautje opfiets: ik ben er, ik heb het gehaald: weer een col aan mijn palmares toegevoegd. Het is niet druk, het is niet koud, het is niet winderig het is een leuke temperatuur op de top vol uithijgende mensen die zich allemaal afvragen waarom het winkeltje nog niet open is. Iedereen is wel zeer tevreden. Als ik de wachttijd bij Chalet Renard van het totaal aftrek plus het stukje tijd voor het fietsen van de camping naar de voet van de berg mag ik zeggen dat ik binnen twee uur boven gekomen ben. Ik ben tevreden. 10.00 uur: De afdaling gaat beginnen: we nemen de weg naar Malaucene. Dit is een werkelijk schitterende afdaling met een prima wegdek, goed geasfalteerd en belijnd. Velen komen ons tegemoet als we met snelheden van ruim boven de 60 (maximum was 78,5 km/u) naar beneden suizen: mensen met en zonder bepakking, mensen op een tandem, mensen die op een steeds sterkere wijze gaan “genieten” van de sterker wordende zon (het zou die dag weer dik boven de 35º worden). Terwijl ik afdaal en het wegdek en de hellingshoek bestudeer denk ik dat ik het niet nodig vind om in diezelfde week deze berg nog een keer via deze kant te beklimmen. Hans denkt daar anders over en beklimt hem twee dagen later nogmaals vanuit Malaucene. Chapeau! P.S.: Tijden bij benadering, maar veel scheelde het niet met de werkelijkheid. |
|
|
|
||
|
Door:Wim Steijaert
Juni 2009
De beklimmingen van Mont Ventoux en Alpe d'Huez
Op zondag fiets ik ’s morgens via Malaucène naar Bédoin voor de eerste beklimming. Het is zwaar maar het gaat goed. Er waait een stevige wind en onderweg stop ik af en toe voor de nodige foto’s zoals van het monument van Tom Simpson. Daarna daal ik af tot in het centrum van Malaucène. Na het nuttigen van een maaltijd op een terras in de schaduw van de plantanen start ik voor de tweede beklimming voor vandaag, nu vanuit Malaucène. Het is voor mijn gevoel een zwaardere beklimming dan deze morgen. Misschien komt het omdat de eerste beklimming ook al in de benen zit. Ik daal weer af naar Malaucène en vandaar terug naar de camping. Op maandag rijd ik via een mooie 60 km lange noordelijke route via Montbrun-les-Bains naar Sault. Hier begint de derde beklimming. Het waait harder dan gisteren. De beklimming vanuit Sault is de minst zware. Op de top waait het zo hard dat ik in de laatste bocht helemaal van de weg wordt afgedrukt. Heel gevaarlijk en ik leg de laatste meters te voet af omdat fietsen onmogelijk is. De afdaling begin ik al steppend tot voorbij de tweede bocht in verband met de stormwind. Via Malaucène rijd ik terug naar de camping. |
Op donderdag besluit ik de klim nog een keer te doen. Ik rijd zonder onderbreking in een uur en drie kwartier naar de echte eindstreep. Met een groot gevoel van voldoening daal ik daarna af naar de camping. Op vrijdag is het slecht weer geworden maar dat is niet erg want ik rijd vandaag met de auto naar huis. Het is een fantastische fietsweek geweest. |
|
|
|
||
| Inhoud kolom 1 | Inhoud kolom 2 | |
|
|
||
Aangesloten bij
