Kalender
|
Door: Maaike Soenens
Zondag, 12 juni 2011
Frans Lemans is de grote organisator achter de rit naar Scherpenheuvel, maar door fysieke problemen met de knie moest hij helaas voor de editie van 2011 afzeggen.  Hendrik neemt het stokje over en is nog tot in de late avonduren bezig met het downloaden van de route, zodat deze op gps gereden kan worden.
De wekker loopt te vroeg af op deze pinksterzondagmorgen voor de afspraak om 7 uur bij de Deel. De aanwezige Hellenrijders (liefst 50!) krijgen van Hendrik een vinkje achter de naam, de rit telt immers mee voor, jawel, het Hemelklassement en het Hellenklassement: toe maar! De weergoden zijn ons gunstig gezind. Op buienradar worden de komende 24 uur geen regenbuien voorspeld, sterker nog, de zon strooit aarzelend de eerste warme stralen uit over de ontblote rennerskuiten. We gaan van start in twee groepen en ik nestel me veilig vooraan in de eerste groep. Het woord veilig zal later aan betekenis winnen. We rijden over de Beekse Dijk en passeren het punt waar pechverhaal nummer 1 van vorige week zich afspeelde. Tot zover niets aan de hand, geen lekke band, alles verloopt vlekkeloos. Bij het rechts indraaien op het fietspad richting Hilvarenbeek wordt er in de voorste groep netjes 'paaltje' geroepen. Wat er zich achter ons afspeelt kunnen we niet meer volgen. Vanuit de achterhoede wordt er geroepen om te stoppen. Een lekke band denk ik, als eerste reactie. Helaas was het dat maar! "Iemand is tegen 'het paaltje' opgereden", is de eerste mededeling. Voorin wachten we geduldig tot het slachtoffer terug op zijn fiets zal springen, zodat we gezellig de rit kunnen vervolgen. "Misschien wel een beginneling", roep ik nietsvermoedend.
|
De renners in de eerste groep worden wat nerveus als het oponthoud naar hun zin wat langer gaat duren dan wanneer het om een klein akkefietje gaat. Er keert er eentje terug om poolshoogte te nemen als ik voor de grap nog opper: "Misschien is het Hendrik wel", waarop ik meteen wordt gerustgesteld. "Nee, die zag ik daarnet nog rechtop lopen." Ad Toepoel komt vanuit de tweede groep naar voren met de mededeling dat Hendrik wel het slachtoffer is. Oei, oei, wat nu? Hoe ernstig is het en kan ik wel of niet doorrijden? Mijn twijfel wordt meteen weggenomen als er meegedeeld wordt dat Hendrik toch maar beter naar de EHBO-post kan gaan, het zou wel eens een sleutelbeenfractuur kunnen zijn. Ik wurm me tussen de ongeordende groep door om manlief bij te staan, want in 'lief en leed' zijn we tenslotte dit jaar 37 jaar getrouwd, maar dappere Hendrik is al aan het terugfietsen. Zijn bidon wordt in mijn rugzakje gepropt, waarna ik de achtervolging inzet. Hendrik verbijt de pijn bij elke hobbel die genomen wordt. Ik merk dat iedere poging van mijn kant om wat over het voorval te weten te komen er een teveel is. Thuis aangekomen verwissel ik razendsnel van tenue en we rijden met de auto naar de EHBO-post. Zoals iedereen wel uit ervaring weet, is het daar wachten tot je een keer geholpen wordt en na een verblijf van twee uur, met kopje koffie, konden we met de diagnose 'sleutelbeenfractuur' en de mededeling 'conservatief behandelen in een mitella' terug naar huis. Pech, pech en nog eens pech voor Hendrik deze keer, die de Vogezen en de driedaagse kan vergeten. Maar ja, binnen een paar weken is het leed weer vergeten, want er zijn ergere dingen. Maar er was ook medeleven. Clubleden bellen op, komen langs, of sturen een e-mailtje. Er brandt zelfs een kaarsje voor Hendrik in Scherpenheuvel. Was het vorige week de club uit Alphen die mij redding en support bood, nu zijn het onze eigen Hellenrijders, geweldig toch! Bedankt jongens. En tot slot: |
|
 |
||
Wat als Hendrik vooraan had gefietst?
Aangesloten bij
