Wieler Toer Club De Hellen

's Nachts om twee uur ben ik opgestaan want ik moest om drie uur in Eindhoven zijn bij mijn zwager. Zijn vader bracht ons naar Diekirch waar collega's van mijn zwager Rob, stonden te wachten.
Om zes uur kwamen we aan in Luxemburg en daar hebben we onze fietsen uitgeladen en gegeten. Rond half zeven stonden we klaar bij de start en gelukkig stonden we vrij vooraan. Tien minuten later zag je pas hoeveel mensen er meededen die dag: er werd verteld dat iets meer dan duizend fietsers meededen, in alle maten en kleuren.

Om zeven uur werd het startschot gegeven en reden we, na gestempeld te zijn, in een groep van vijftien man weg. Al snel werd duidelijk dat deze groep niet samen zou blijven, want vooraan werd er wel heel hard gereden. Al snel brak de groep in drie stukken. De snelle mannen, de iets minder snelle waaronder ik en de tragere, waaronder mijn zwager.

Het weer was in het begin redelijk. Het leek of het ging regenen maar gelukkig was het droog. Alleen het wegdek was nat en soms wel modderig van de gevallen regen van de avond/nacht ervoor. Dus voorzichtigheid was hier wel op zijn plaats.

Bij de eerste beklimmingen viel mij op dat ik vlot naar boven reed en al snel was ik mijn groep uit het oog verloren. We hadden afgesproken om niet te wachten bij elke beklimming maar gewoon lekker door te rijden. Zodoende kwam ik met iemand te rijden, die uit Dommelen kwam en deze tocht al vaker had gereden. Deze man vertelde me ook waarvoor ik moest oppassen en welke beklimmingen er nog kwamen.
De beklimming naar Dasbourg was een taaie klant. Niet echt steil maar wel lang en overzichtelijk. En voor mijn doen reed ik hem vrij goed omhoog. Bovenop heb ik even op mijn nieuwe maat gewacht en zo weer lekker verder gereden.

De volgende beklimming was net voor de rustpauze in St. Vith: de Thommersberg. Deze beklimming was duidelijker zwaarder en steiler en dat merkte je wel al vrij snel. Aangekomen bij de rustpauze, waar de volgwagens stonden, werd snel wat gegeten en even gewacht op de groep die net binnenkwam. Peter Hamilton had me de week tevoren de raad gegeven om niet te lang stil te staan bij de rustpauzes en die wijze raad heb ik toen opgevolgd. Ik besloot weg te gaan zonder hen, aangezien mijn nieuwe maat ook wilde vertrekken.

Onderweg verloor ik mijn maatje uit het oog. Achteraf bleek dat hij een lekke band had gekregen tijdens een beklimming zodat ik een groot gedeelte met een andere groep reed naar La Gileppe. Dit stuwmeer werd bereikt via de Baraque Michel, wat een lange maar niet al te steile klim is. Bij het stuwmeer wederom snel gegeten en mijn rit vervolgd.

Na deze pauzeplek, waar het trouwens heel druk was, reed ik met een leuk groepje mee van 6 man. Die werden constant gefilmd door een begeleiderwagen. Dus ik sta ook ergens in beeld. Onderweg kregen we onze eerste 'zware regenbui', gelukkig bleek het voor ons de laatste. Wel hoorde ik achteraf dat er mensen waren in het dal, die onweer en hagel hebben gehad. Gelukkig voor ons hoorden we het alleen maar knallen in de verte. Plotseling kreeg een van die jongens pech met de fiets en ik besloot niet te wachten, maar alleen verder te rijden aangezien het er uit zag dat het best lang kon duren.

Plotseling reed ik helemaal alleen in de bossen richting Luik. Wat voelde me ik alleen en onzeker op dat moment. Niemand voor me te zien en helaas ook niemand achter me. Was ik alleen overgebleven en zat ik wel goed op het parcours??? Zo'n kleine 40 km was ik helemaal alleen. Plotseling zag ik een groep in de verte rijden die ik probeerde in de gaten te houden. Tot mijn verbazing kwam er ineens een groep aanzetten waar mijn maatje van onderweg ook in zat. Ik sloot aan net voordat we nog een vrij pittige beklimming kregen, de Hallembaye. Daarna reden we naar de pauzeplek in Herderen. Daar zag ik tot mijn verbazing niemand en ook geen van de volgwagens. Gelukkig kreeg ik van mijn maatje, ook toevallig Paul genaamd, nog wat eten en werd mijn bidon gevuld door zijn charmante vrouw.

We zagen dat de groep waarin we zaten vertrok en we besloten om met die mensen mee te gaan rijden. Ineens zat ik in een peloton van zo'n man of 30, wat toch fijn is maar wel uitkijken geblazen want georganiseerd reden ze niet. Het was eerder ieder voor zich en het beste plaatsje zien te bemachtigen. Ik merkte wel dat ik steeds vermoeider werd en last kreeg met elke bult of heuveltje. Tegen de 190 km kreeg ik het heel zwaar en besloot om de groep niet meer te volgen, want ze reden net iets te snel. Ik kwam met iemand anders te zitten, die ook wat vermoeid was en zo kwamen we in gesprek en hebben het laatste stuk naar Bocholt samen gereden. We haalden nog wat mensen in en die pikten op hun beurt dan weer bij ons aan. Na 203 km kreeg ik even de klop van de hamer zoals ze dat noemen. Maar uiteindelijk kwamen we in Bocholt aan waar mijn maatje, Paul, al lachend op mij stond te wachten.

Daar kregen we onze stempel en natuurlijk werd er weer wat gegeten en gedronken. Ik wilde op dat moment maar een ding: naar Valkenswaard. Paul was al weer weggereden met de groep waarin hij zat en ik wachtte even op de man waar ik net mee zat te praten. We hebben de laatste kilometers samen gereden en onderweg kwamen er steeds meer mensen aansluiten die ook maar een ding in hun hoofd hadden: aankomen!! De laatste kilometers was het genieten van die velen mensen die langs de kant stonden en applaudisseerden voor ons ...eventjes voelde me ik mij een superheld!
En eindelijk daar was de finish. Na 254 km en iets voor half zeven waren we in Valkenswaard, waar ik werd opgewacht door mijn familie. Ik besefte dat ik als eerste en ook enige van WTC DE HELLEN aangekomen was in Valkenswaard. Dat was een kleine troost op deze toch wel leuke maar vermoeiende tocht.

Wat een geweldige ervaring: volgend jaar wil ik deze tocht weer rijden en gelukkig had ik geen last van mijn ribben.