Wieler Toer Club De Hellen

“La Primavera”, een opera in drie bedrijven

Het is januari 2013, plaats delict is de Deel, waar een grote groep mensen zich verzameld heeft voor de traditionele nieuwjaarsreceptie. Een oudere jongere, grijze haren en met een Belgisch accent, begeeft zich in de massa en begint medestanders te ronselen voor een Italiaans avontuur.

Ik herken de dader als Hendrik Dejonckheere, even later biedt hij mij een biertje aan en raken we in gesprek. “Heb je al een doelstelling dit jaar?” Voor dat ik iets kan zeggen, neemt Hendrik opnieuw het woord: “We gaan in juni Milaan-San Remo rijden, is ´t iets voor jou?” Ik wil iets terug zeggen, maar krijg geen kans. “Ik zal je noteren op de lijst, ‘t is goed voor jou om een doelstelling te hebben.” Hendrik begeeft zich weer in de meute en ik zit er aan vast…

Het is maart 2013 en het is ijzig koud: er zal nu wel getraind moeten worden, want anders wordt het niets met Milaan. Met grote tegenzin worden de eerste van ruim 3000 kilometers gemaakt, waarna een uur met een kop thee bij de verwarming noodzakelijk is om weer uit de onderkoeling-modus te komen.

Ik weet dat we inmiddels een groep van 10 rijders vormen die op 9 Juni “La Primavera” gaat rijden: Hendrik, Maaike, Dieter en Tijl Dejonckheere, Henk Brussee, Henk Strijbos, Piet van Grimbergen, Peter Hamilton, Michel Hamilton, John van Kollenburg en ondergetekende. Berry de Wit zal meegaan als chauffeur van de bus.
 
Het concept is geniaal en kinderlijk eenvoudig: Berry en Henk B. zullen de bus met fietsen en bagage naar Milaan rijden. De anderen vliegen op zaterdag 8 juni vanaf Brussel op Malpensa. Op 9 Juni zullen de fietsers deelnemen aan de 43e uitvoering van de GranFondo Milano-San Remo.

De bus met Berry fungeert als volgauto. Op 10 juni fietst de groep vanaf San Remo langs de kust naar Nice en vertrekt aan het einde van de middag met het vliegtuig naar Brussel. Berry en Henk B. rijden de bus dan weer naar huis.
Het is april 2013 en het is ijzig koud: wil ik de noodzakelijke kilometers halen, dan zal ik wederom de kou in moeten. Houdt de winter dan niet meer op? Afstanden van rond de honderd kilometer eindigen net als in maart bibberend bij de verwarming met een kop thee. In mei wordt het vast beter.

Het is mei 2013 en nog altijd is de ijstijd niet voorbij. De ritten gaan nu richting 200 km, bij de laatste training ontstaat een ontsteking aan het zitvlak. Behalve pijnlijk een grote zorg: als dit in Italië voortduurt, zal “la Primavera” een lange, lastige rit worden. Dank zij medische assistentie aan het thuisfront wordt het ongemak bestreden.

Op 8 juni is het dan zover, de groep verzamelt zich bij de Deel en vertrekt vervolgens naar Brussel Zaventem. Ik heb inmiddels 3250 km getraind, zal dit genoeg zijn om deze monsterrit te volbrengen?

Gelukkig is het ongemak aan het zitvlak hersteld, dat is één zorg minder. Met dank aan Easyjet verloopt de vlucht naar Milaan Malpensa vlekkeloos.
De gereserveerde taxi’s brengen ons aansluitend met Italiaans temperament naar Hotel Gaja. Hendrik heeft prima ingekocht, het low-budget hotel is van alle gemakken verstoken, beschikt wel over een bed en douche. Wat wil een mens nog meer?

Het is 9 juni, we vertrekken om 05.45 uur vanaf Hotel Gaja in (Noord) Milaan. Met Simon and Garfunkel schallend uit de boxen van de taxi rijden we door een verlaten stad op weg naar de start in (Zuid) Milaan: Mrs Robinson en The boxer, kan het toepasselijker?

Om 07.00 uur starten we voor de 295 km van la Primavera. Ik denk aan de documentaire van Wilfried de Jong over deze voorjaarsklassieker. Hierbij geeft Mark Cavendish zijn visie op de koers. Mark vergelijkt de koers met een opera in drie delen. Volgens Mark is het eerste deel de inleiding en noodzakelijk om in de stemming te komen. Het klopt feilloos: de eerste acte is 140 km lang door een oersaai landschap: de Po-vlakte.

De wegen zitten vol gaten en scheuren, We moeten attent rijden om ongelukken te voorkomen. Dat niet iedereen daar in slaagt, blijkt uit de verschillende ongelukken die we onderweg waarnemen en het grote aantal deelnemers dat aan de kant staat met een lekke band. We zitten in het laatste gedeelte van het peloton, dat uit ongeveer 800 deelnemers bestaat en de snelheid ligt constant rond de 35 km/uur.

Na enkele kilometers ineens een keiharde knal, waren wij dat? Ja, het was een klapband bij Hendrik. Gelukkig snel gerepareerd, maar nu zitten we wel in de staart van het peloton. Gas erop, met een snelheid van rond de 38-40 km/u trekken we door, zodat de aansluiting met het peloton weer snel gemaakt kan worden.

De tweede akte van onze opera begint bij de Turchino pas, de eerste lange klim. De beroemde tunnel op de pas wordt gepasseerd met aansluitend uitzicht op de zee. Het mooie stuk begint hier, het weer betrekt en het wordt wat dreigend. Na de afdaling volgen we de route langs de kust. Italiaanse automobilisten die claxonnerend en gebarend voorbij komen, hier is de eerbied voor de fietser afgenomen. Dan volgen de Capo's (Capo Mele, Cervo en Berta) en aansluitend op ongeveer 270 km de Cipressa.
 
We zitten inmiddels in de derde akte van Marks opera en het noodweer breekt los: hagel en regen begeleid door onweer en zware windstoten. Elke vorm van warmte verdwijnt uit mijn lichaam en totaal verkleumd kom ik aan op de top. We passeren de historische kerk in het gelijknamige dorp. Ik heb er geen oog voor, wil alleen maar naar de finish. Bibberend begin ik aan de gevaarlijke afdaling, oppassen dat ik nu niet onderuit ga op deze spekgladde weg.

Onderaan wachten op de rest en snel door naar de volgende klim, de laatste: de Poggio. Verd..mme wat is het koud. Het is zo koud dat ik nauwelijks omhoog kom in de klim, de benen blokkeren door de kou. Nog één afdaling en dan zijn we er. Na 296 km passeren we de finishlijn. Een warme douche in het hotel brengt uitkomst en snel is de misère vergeten. Het was een geweldig avontuur waarbij de malheur beperkt is gebleven tot één klapband en de kou in de finale.

Het is Maandag 10 juni en vandaag zullen we van San Remo naar Nice fietsen. De route voert ons over 70 km langs de bloemenriviera van San Remo, via Ventemiglia, Menton, Monaco naar Nice. Het is heerlijk weer, de zon schijnt en in een gestaag tempo rijden we de benen los. In Menton nemen we afscheid van Dieter en Tijl, die doorfietsen naar de Vogezen, om daar deel te nemen aan de Vogezen-fietsweek o.l.v. Piet Kuijten.

De rest van de groep fietst door en na een heerlijke kop koffie op een terras in Monaco en wat zoekwerk naar de juiste weg in dit belastingparadijs, vervolgen we onze weg naar de eindbestemming. In Nice rijden we over de Quai des Etats-Unis, de boulevard langs de zee, bekend als de finishplaats van Parijs-Nice.

We komen aan bij de luchthaven, waar Berry met de bus al klaar staat. We kleden ons om op de parkeerplaats, ruimen de bus in met fietsen en bagage, waarna we afscheid nemen van Henk en Berry. Zij rijden de bus weer naar huis, als wij ons verplaatsen naar de luchthaven.

Na een ontspannen vlucht waarbij het cabinepersoneel van Easyjet wordt geamuseerd door Henk Strijbos, arriveren we weer in Brussel.

We hebben een prachtige opera in drie akten achter de rug, wie durft er nog te zeggen dat een opera niet mooi kan zijn?