Wieler Toer Club De Hellen

Regen, regen, regen, regen en nog eens regen

Gisterenavond heb ik nog op buienradar.nl gekeken. Dat beloofde niet veel goeds. Er kwam een enorme hoeveelheid regen naar het noorden toe. Juist over de Eifel. Het hoge luchtdrukgebied in het noorden hield die bui tegen. Juist boven de Eifel. Hierna werd deze bui weer naar het zuiden terug gedreven of hij loste op. Maar droog zou het pas worden als wij klaar zouden zijn met onze tocht.

Bij de Deel aangekomen bleek niemand zich te hebben afgemeld, hoewel iedereen wel wist dat het er niet goed uitzag. Het was toen nog droog zodat we in ieder geval droog konden vertrekken. Niets is vervelender dan het eerste stukje naar de Deel ook al in de regen te moeten rijden. Hoe verder we naar het zuiden reden hoe erger het er uit zag. Het begon te miezeren. Bij de grens moesten we een tankstation opzoeken. Ja, ...... het was weer Hendrik die even iets moest lozen. Op die plaats nog een ernstig ongeluk gezien. Ambulances en politiewagen kwamen met zwaaiende lichten en sirenes aanrijden. Dan zie je toch maar weer dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Maar wij hadden in ieder geval twee ervaren chauffeurs, zodat we ons geen zorgen behoefden te maken. Iedereen weet dat John en vooral Hendrik goed kunnen anticiperen. Dan kun je tenminste nog op tijd reageren.
Aangekomen op de parkeerplaats in Korneliamunster bij Aachen, werden de fietsen in gereedheid gebracht. Het was even zoeken naar de juiste kleding. Eerst dachten we dat het met de regen nogal meeviel. Maar we bleken onder een grote boom te staan. Maar even buiten deze boom miezerde het al flink. Sommige deden hun regenjack al aan. Anderen wachtten daar nog even mee. Na een paar kilometer volgde de eerste klim en dan zou het ook wel te warm kunnen zijn. Enkelen hadden ook een mouwloze windstopper aangedaan. Ad Toepoel had geen regenjackje maar een gewoon fietsjack met lange mouwen. Hendrik had dit keer niet de helm van Maaike meegenomen zodat hij geen excuus had om weer met de auto te gaan. Zoals de vorige keer toen hij 130 punten heeft opgestreken zonder maar 1 meter te hebben gefietst.

Toen op weg. Na een paar honderd meter voelde ik het water al in mijn schoenen lopen. Na de eerste rustige kilometers volgde een heerlijke klim. Ik voel mijzelf erg sterk na mijn fietstocht op mijn trekkingfiets met volle bepakking. Ik reed ruim 4 weken het eerste deel van de 100Cols-tocht van Saverne naar Carcasonne. De laatste week reed ik toen over alle bekende Cols in de Pyreneen. Ik heb toen veel aan kracht gewonnen. Daardoor was het voor mij nu mogelijk om op een zwaardere versnelling te klimmen. Jammer dat Hans de Brouwer en Marius de Vries er nu niet bij waren. Ik had ze nu wel eens een poepie willen laten ruiken. De enige waar ik nu een robbertje mee uit kon vechten was Raymond Jansink. Maar hij reed helaas elke keer "op eigen tempo". Hij ging meestal als eerste weg zodat ik hem telkens als springplank kon gebruiken.
Deze groep, die dit verschrikkelijke weer trotseerden, bestond uit de volgende onverschrokken dwazen:
John van Kollenburg, met zijn 40 jaren toch het broekie in de groep,
Hendrik Dejonckheere, die na het rijden van deze tocht in de regen achteraf nog zijn punten van de vorige Eifeltocht heeft verdiend,
Raymond Jansink, die elke berg in "zijn eigen tempo" beklom,
Ad Toepoel, die, door het niet dragen van een echte regenjack, rillend op de fiets heeft gezeten. De kou bekroop hem vooral toen we stil moesten staan bij een paar pechgevallen,
Jacques Muscus, onze nestor van 62 jaar. Pas 1 jaar echt aan het fietsen heeft hij bij elke fietstocht haast zijn gezicht wel laten zien. Het is een lust voor het oog om hem op de fiets te zien zitten. Helemaal afgetraind, geen gram vet teveel, en vooral altijd een lach op zijn gezicht,
Peter Hamilton, zelfs een niet goed hersteld gebroken sleutelbeen hield hem niet van deze barre tocht. Hij heeft zich prima geweerd,
Hennie Petit, onze "kleine Hennie" was goed in vorm dit keer. Hij is vaak wisselvallig. Maar nu probeerde hij op de verschillende klimmen goed van voren te zitten,
En ikzelf dus.
Het miezeren ging over in gewone regen. Gestaag viel hij uit de lucht. John schrok toen hij op zijn teller keek:"Zevenendertig kilometer pas?". We waren allemaal doornat. Dus natter konden we niet worden. Dus wat maakt het uit. Rijden... We berusten er in en daardoor ging het steeds beter. Richting Schleiden was het lekker afdalen. Nou ja, ... lekker afdalen... Ik had mijn bril af moeten zetten en de regen geselde mijn ogen. Ik ben van de groep de langzaamste afdaler. Maar het is niet zo langzam dat ze me de titel "De Adelaar van Toledo" kunnen geven. Ik hield mijn voorgangers wel in het zicht. Ook mijn voorgangers reden voorzichtiger want enkele afdalingen waren zo link dat je wel degelijk heel rustig moest rijden. Het water stroomde over de wegen. Dus voorzichtigheid troef.
Vlak voor Schleiden nog even het "Keutelbergje", zoals John die klim noemde. Ikzelf zat een stuk achter de groep omdat er juist een afdaling aan vooraf ging. Veel zin in dat bergje had ik niet.   

De koffie en vooral die appelpunt met slagroom daar keek ik naar uit. Maar John was resoluut en we moesten hem maar volgen. Jacques probeerde nog, door sociaal te zijn, de dans te ontspringen. Hij wilde Peter Hamilton niet in de steek laten en samen met hem rechtstreeks naar Schleiden gaan. Maar Hendrik bleef al bij Peter. Dus Jacques had geen excuses meer om niet mee te gaan. John zei tegen Jacques:"Je bent toch echt een rat, Jacques. Om te proberen er onder uit te komen. Je bent een echte  Muscusrat".Hoewel ruim achteraan begonnen zat ik in no time redelijk voorin. Halverwege had ik alleen Raymond nog voor me. Zijn "eigen tempo" was me te langzaam en ging ervan door. Boven aangekomen zag ik dat Raymond een meter of 20 achter me zat. Ik wilde gewoon samen met hem verder rijden tot de plek waar we normaal op elkaar wachten.Ik hield wat in en plotseling schoot mij een renner voorbij. Dat was niet Raymond maar Ad. Heel de tijd zie je hem niet maar nu vertrok hij als een speer. Ik ben bij hem gekomen en samen zijn we verder gereden door de gestaag neervallende regendruppels. Op het eind wachten was behoorlijk koud. We waren dan maar wat blij dat John, als laatste van ons groepje van 6, ook boven kwam. Nu afdalen naar Schleiden. In no time waren ze uit mijn zicht verdwenen. Doordat ik mijn bril niet ophad zie ik niet altijd of een scheur of gat diep is of niet. Dat was ook een reden om het extra voorzichtig aan te doen. Beneden aangekomen zaten ze al achter een kop warme koffie en een appelpunt. We wilden de pauze niet te lang maken. Maar dat ze al wilden vertrekken voor ik mijn appelpunt en mijn tweede kopje koffie achter mijn kiezen had viel me toch tegen. Buiten stonden we al een tijdje te vernikkelen van de kou. Hendrik kwam als laatste naar buiten, want hij was de man van de financiën.  Aan één kant waren we blij dat we meteen moesten gaan klimmen. Dan konden we weer snel op temperatuur komen. Maar aan de andere kant genoten sommigen van ons voor de tweede keer van onze appelpunt.
Op een moment dat we gewoon rustig fietsen over een vlakke weg brak de ketting van de fiets van Ad. Op een rustig plekje hebben Raymond en een paar anderen de ketting weer gemaakt. Ze hadden een ketting ponsje bij. Dat rustige plekje hadden nog anderen ontdekt, want er stond een auto achter een struik met beslagen ramen. John wilde nog gaan vragen of ze misschien pech hadden.  Hier zagen we nog een fietsgroep langs fietsen uit Bocholt. Nu waren we in ieder geval niet de enige dwazen die door de regen reden. Peter gaf bij het wegrijden Ad nog het advies om alleen op het kleinste en het middelste blad te gaan fietsen. De ketting was immers een paar schakeltjes korter. Deze reparatie werd in de stromende regen uitgevoerd.

 Eenmaal weer op weg werd er door sommige nog gedagdroomd over wat ze zouden gaan doen als ze thuis zouden komen. Van een warm bad tot een heerlijke triple op de bank bij de TV. Met op de TV de ronde van Spanje. Vandaag werd immers een zware etappe gereden met op het eind een zeer zware klim. John zag die triple wel zitten maar dat kon in zijn geval niet want hij had 's-avonds nog twee verjaardagen en moest met de auto daar naar toe. Wel zou hij na het bad even "plat" gaan.

Fietsen in de regen werd ondertussen helemaal niet als onprettig ervaren. Je raakt er gewoon aan gewend. Als je maar aan het fietsen bent dan krijg je het niet koud. Met een gewoon regenjack aan tenminste. Dat houdt de wind ook wat tegen. Maar Ad had een simpel fietsjack met lange mouwen aan, dat door en door nat was. Dat geleidt de kou erg goed. Dus bij een tweede pech geval (lekke band van Jacques) stond hij te shaken als of hij een erge vorm van Parkinson had.

Na 110 km riep Ad plotseling dat we rechtsaf moesten. De eerste vier reden al rechtdoor terwijl de overige vier met Ad rechtsaf gingen. Hennie dacht ook dat we rechtdoor moesten maar deed gewoon wat Ad zei. Ik wist het niet precies. De anderen kwamen ook aansluiten maar waren allemaal overtuigd dat we toch rechtdoor moesten. Ad was echter zo resoluut dat hij het voordeel van de twijfel kreeg. Niemand herinnerde zich deze omgeving maar na een tijdje kwamen we weer op bekend terrein. Deze weg was zelfs beter dan de weg rechtdoor. Vanaf nu was het heerlijk afdalen naar de auto's. Ik heb nog een robbertje uitgevochten met Hennie. Omdat ik een rustige afdaler ben in situaties waarbij we wegen kruisen en waar veel bochten zijn schiet Hennie mij daar altijd voorbij. Maar voorbij het dorpje is de weg nagenoeg recht en kun je wel vol gas geven. En dat deed ik ook. Het was een felle strijd. De afloop houden we maar voor ons zelf. Maar ik heb  er wel van genoten. Het is inderdaad heerlijk om hard te rijden. Over het uitzicht heb ik niets te vertellen. Het was steeds hetzelfde..... regen, regen, mistflarden, enz... Dus genieten van een mooie vergezichten was niet mogelijk.

Ik vergat nog te vertellen dat het de laatste 10-15 kilometer nagenoeg droog is geworden. Bij de wagens droge kleren aangedaan. "Nat kom je er bij mij niet in", aldus John. In de auto hadden we aan deze tocht toch overwegend een goed gevoel overgehouden.
Thuisgekomen zette ik de TV aan en ik hoorde Mart Smeets juist zeggen:"Dan gaan ze nu aan de klim beginnen". Dus precies op tijd. Gauw een TRIPLE gepakt en met de voeten op de bank. Kijken hoe anderen moeten afzien. Want het was een beklimming die je zelden of nooit in de Tour de France ziet. Hele stukken met percentages tussen 10 en 24%. Mijn "dagdroom" kwam uit. Heerlijk zo'n triple na een zware en regenachtige Eifeltocht. Thuisgekomen zette ik de TV aan en ik hoorde Mart Smeets juist zeggen:"Dan gaan ze nu aan de klim beginnen". Dus precies op tijd. Gauw een TRIPLE gepakt en met de voeten op de bank. Kijken hoe anderen moeten afzien. Want het was een beklimming die je zelden of nooit in de Tour de France ziet. Hele stukken met percentages tussen 10 en 24%. Mijn "dagdroom" kwam uit. Heerlijk zo'n triple na een zware en regenachtige Eifeltocht.