Wieler Toer Club De Hellen

Natuurlijk hebben we gefietst. Veel gefietst zelfs. De een nog iets meer dan de ander. Maar daar gaat het eigenlijk niet om. Want dat gemiddelde, de hoogtemeters en die Strava rit gaan verloren. Het gaat om wat aan de zijkant van de shirts van Sunweb wielrenners staat : creating memories. En dat hebben we volop gedaan. Want het was een klimweek doorspekt met geluk, fanatisme, verstrooidheid en records.

Even de feiten op een rijtje

Deelnemers: Hendrik, Maaike en Dieter Dejonckheere, Marten van der Schaaf, Jos Goosen, Paul Schellekens, Lucien Slaats en Jan van Nunen

Periode: 24 juni tot en met 1 juli

Standplaatsen: Stelvio (zaterdag – dinsdag) en Selva di Cadore (dinsdag – zaterdag)

Passo’s: o.a. Reschenpass, Umbrail, Stelvio, Santa Lucia, Pordoi, Fedaia, Sella, Gardena, Valparola, Falzerego en Giau

De heenreis verliep voorspoedig. Met muziek van Paul, onze eigen Leo Blokhuis. We reisden met twee auto’s. Die van Hendrik en van Jos. Samen met Lucien en Paul zat ik bij Jos in de auto. En laat dat nou achteraf gezien ook gelijk de verdeling tussen de snelle klimmers en de iets minder snelle klimmers opleveren.

Onze geluksmagneet

We hebben veel geluk gehad. Allereerst met het weer. De voorspellingen waren zeer slecht. Niet zo zeer rondom de Stelvio maar wel vanaf woensdag in de Dolomieten. Tijdens de heenrit kwam daarom de gedachte boven om het verblijf in Selva di Cadore te annuleren en iets anders in Midden Europa op te zoeken waar het wel goed weer was. Op de mobiel van Paul stonden gelukkig nog de hotelreserveringen en na bestudering van de kleine lettertjes kwam ik er achter dat ons dat 50 % zou kosten. Toen de beide auto’s een mobiele verbinding hadden hebben we het voorstel op tafel gelegd. Vrij snel daarna verbrak de verbinding. We blijven gissen naar de reden daarvan en nooit zullen we weten wat de andere auto van ons idee vond.

Ik heb vier weer apps op mijn mobiel. Tijdelijk zelfs CentroMeteoItaliano. Maar daar heb je in de Dolomieten niets aan. Het weer is er zó wisselvallig. Het verschilt per dal en wisselt om de paar uur. Het is ons gelukt om steeds tussen de buien in te rijden. Oké we hebben een paar druppels gehad maar wel altijd op een droog wegdek gereden. Verder geen lekke banden of materiaalpech. Het ergste was een vast geslagen ketting. Geen uitschuivers. Dat laatste is niet onrealistisch want ik heb zeker wel drie ambulances zien uitrukken. Al dat geluk is geen toeval. Want we hebben Hendrik, onze geluksmagneet, mee. Dagen met hem kunnen dan wel eens een verrassende wending krijgen, ze lopen wel altijd goed af. Wat is die Maaike toch een bofkont besef ik nu. Ze heeft altijd het geluk aan haar zijde. Ik hoop voor Jacqueline dat de koelkastmagneet van Lucien eenzelfde werking heeft.

Bloedje fanatiek

Hoe ouder hoe gekker zegt men wel eens. We hadden een ambitieus rittenprogramma. In de Dolomieten ging het gebeuren. Dat voelden we allemaal aan. Dat uitte zich ook in wat we dronken. Rondom de Stevio gingen we nog voor enkele Weizen ‘s avonds. In de Dolomieten was het Mineralwasser en Skiwasser wat de klok sloeg.

Vraag 1: Wie had zich een beetje vergaloppeerd, kreeg last had van volgelopen benen en moest naar een Italiaanse masseuse toe om zijn benen weer los te maken?

Op zijn tijd ben ik wel fanatiek. Maar zeker niet continu. Ik ben bovenal een wielertourist. Zo heb ik bijna net zoveel genoten van de niet-wielren activiteiten als van onze ritten. Van een bezoek aan Merano, een prachtige klassieke badplaats. Een mooie wandeling bergop met Maaike en Jos in het plaatsje Stelvio, resulterend in prachtige uitzichten. En een wandeling door een kloof halverwege de Fedaia pas.

Bekijk hier nog veel meer foto's, gobonden in een fraai fotoboek.

Vaak zijn we echter Rupsje Nooitgenoeg. Zelf had ik dat gevoel op maandag. We zaten slechts drie dagen in Stelvio. En maandag zou het prachtig weer worden. Ik had iets van nu ben ik hier en grijp gelijk de eerste kans om hem op één dag van twee kanten te beklimmen. Het stond niet op ons schema maar dat deerde me niet. Nu of nooit. Het is me gelukt. Zowel de beklimmingen als de afdalingen leverden prachtige uitzichten op. Zo mooi dat ik regelmatig uit de pedalen ben gegaan en even rustig zittend op een muurtje heb genoten van de uitzichten. Ja ik weet het, dan telt hij niet mee. In mijn herinneringen telt hij dan echter dubbel mee. Je komt overal Goolse mensen tegen. Zelfs boven op de Stelvio. Ik was een paar minuten boven toen iemand naar me toe kwam met de mededeling “Daarginds bij dat restaurant zitten je fietsmaten”. Hoe kan dat nou dacht ik nog. Toch benieuwd over wie dat dan waren, ging ik naar het aangewezen terras. En ja hoor: de familie van den Hout (Guus, Diana en Jeroen), Roy Adams en Jos de Volder zaten er. Wat een toeval dat ik hen tegenkwam. Want boven op de Stelvio is het een mierennest. Het is er een waar mekka voor Ducati’s, Harley Davidsons, Porches, Ferrari’s, Lamborghini’s en Audi V10’s . Een bedevaartplaats zoals Scherpenheuvel, compleet met allerlei winkeltjes die uitpuilen van shirtjes en wielersouvenirs. Ja, wielrennen is meer dan alleen het nieuwe golf: het is ook een nieuwe religie! Van twee kanten de Stelvio beklimmen heeft zo zijn voordelen. Op de welbekende vraag “van welke kant?” kan ik nu met een glimlach antwoorden “van beide kanten”. En afhankelijk van de vragensteller kan ik er nog eventueel koeltjes aan toevoegen: “Op één dag”.

Vraag 3: wie had er na de Koninginnenrit nog geen genoeg van en ging daarna nog doodleuk in zijn eentje de Giau op?

Een dagje ouder

We geven het  niet graag toe: maar met de jaren neemt onze verstrooidheid en vergeetachtigheid toe. Het begon al onderweg. Lucien laat zijn jas (met daarin zijn paspoort!) onder een stoel in een wegrestaurant liggen. Jos die zijn autosleutel direct na aankomst kwijt is. Soms weten we niet meer wat we hebben besteld. Ja een pizza, maar welke? Drie bollen ijs, maar welke smaken ook alweer? In Stelvio kwam ’s avond laat in de bar een Duitser naar me toe met de vraag of ik misschien mijn autosleutel kwijt was. Nee, ik niet want ik heb mijn auto niet bij me. Gelukkig had ik de helderheid van geest om te vragen om welk merk het ging. “Van een Volkswagen”. “Leg hem dan maar bij de balie neer want ik ken wel iemand die hem misschien heeft verloren”.

Vraag 4: Wie was zijn zakkammetje vergeten mee te nemen en heeft er bij een supermarkt nog een gekocht?

Records aan de lopende band

Records hebben we volop gebroken. Hendrik heeft een nieuw record hoogtemeters per dag. Dieter vergeleek ’s avonds zijn tijden met de Strava-tijden van Roy en van profwielrenners (kun je nagaan …). Paul nam revanche op de Pordoi. Maaike en Marten verbroken na de Giau (10 km, meer dan 9 % gemiddeld) het record nuchterheid en relativering (“Ach het viel eigenlijk wel mee, had het veel zwaarder verwacht”). Het mooiste record hebben we bij vertrek bij mij thuis behaald. Jos, Lucien en Paul kwamen me zo rond vijf uur ophalen en tot zeker half zes zijn we bezig geweest om de fietsen goed op de drager van Jos te krijgen. Tot twee keer toe ben ik naar binnen gegaan om een paar washandjes te halen om die met PTT-elastieken om te vormen tot stootkussens voor de plekken waar de fietsen elkaar raakten. Vervolgens nog een keer naar binnen om twee spanbandjes te zoeken. Rond half zes vertrokken we. Alles muurvast. En met een nieuw clubrecord op zak.

Vraag 5: wie drinkt normaal gesproken altijd rode wijn bij een pizza en heeft nu zijn/haar persoonlijk record “Aantal keren achter elkaar géén rode wijn bij een pizza” verbroken?

Op een klein beetje filevorming in Zuid Duitsland na verliep de terugreis soepel. Het ophalen van de jas en het paspoort van Lucien verliep wonderbaarlijk goed. Op de snelweg hadden we een flinke discussie over welke afslag we het beste konden nemen om bij het wegrestaurant “aan de overkant” te komen. We gokten op het bestaan van een achteringang van het wegrestaurant. En met Paul als navigator met zijn mobiel lukte het om via een stadje tot aan de poort van die achteringang te komen. Na een minuut of vijf nam Lucien lachend en opgelucht weer plaats in de auto. Deze keer met jas en met paspoort.

Baas boven baas

Ik was wel eens op vakantie geweest in de Dolomieten maar had er nog nooit gefietst. Wanneer ik het vergelijk met de Alpen en de Pyreneeën kan ik geen andere conclusie trekken dan dat het gaat om het mooiste hooggebergte. De scherpe rotsformaties zijn echt indrukwekkend en bij het rondje Sella kun je zo dicht langs de voet rijden alsof ze aan te raken zijn. Elk jaar zal ik met nog meer interesse de Giro volgen. Vooral de Dolomietenetappes. Die laten me mijn uitstekend bevallen fietsvakantie en het aanschouwen van het prachtige gebergte keer op keer herbeleven. Hartelijk dank aan alle deelnemers die dit mogelijk maakten!

PS: Stuur de antwoorden op de vragen per e-mail naar me toe. Voor de winnaar ligt een mooie prijs te wachten.