Wieler Toer Club De Hellen

Om 07:00 uur verzamelden zich 24 rijders en twee begeleiders voor de uitdagende tweedaagsetocht naar Namen. Hendrik beloofde een heroïsche tocht en we kunnen u zeggen…. Dat werd het! 

Bij de Deel leek het een pashok van een willekeurige damesmode-winkel…wel of geen regenjack, een wielrenshirt eronderaan of slechts een zweetshirt en uiteraard of de kleuren een beetje pasten bij de rest van de entourage (toen nog herkenbaar). De toenemende regen maakte de keuze eenvoudig en zo vertrok een bont gekleurd gezelschap tussen de druppels door richting Namen.
Na nog geen 3 kilometer werd de toon van de dag gezet. De eerste lekke band, er zouden er nog velen volgen. Hierbij zij opgemerkt dat de reden voor een lekke band overduidelijk kan liggen in slijtage, maar de rest is een raadsel. Zelfs blauwe kwaliteitsbanden waaraan je een geheel tractement kunt spenderen is geen garantie voor succes. Door regen en lekke banden geteisterd wisten we toch het lange fietspad te bereiken dat bij droog weer een eureka moet zijn voor de hedendaagse toerfietser. Na wat acrobatiek van Hendrik en met een kleine afwijking op de route werd de eerste rustplaats pas na 90 kilometer bereikt.

Petje af voor de mensen die ons ontvingen. Binnen 5 minuten hadden we het café omgetoverd tot een klein waterballet afgewisseld met wat modderstroken.De snel uitgedeelde handdoeken zorgden er enigszins voor dat de net nieuw beklede banken van modder ontwaard bleven. Tussendoor werden we wisselend opgebeurd door….. ja waardoor eigenlijk? De eerste 135 kilometer werd in regen en stromende regen afgelegd. De moraal was gedaald tot nabij het vriespunt. Dit werd nog eens bevorderd door een strook van gele split waardoor het meer een MTB tocht leek.Gesteund door de beroepsnegatievelingen in ons midden verdwenen de eigen negatieve gedachten in het niets. Al met al brengt dat elkaar achteraf wel dichter tot elkaar. We hadden immers samen deze ontberingen beleefd en overwonnen!

Het hoogtepunt van de dag werd bereikt op het moment dat bleek dat de regen plaats gemaakt had voor een dun zonnetje. Kleding kon nu eindelijk wat drogen en wellicht werden de lekke banden nu ook wat minder! Een schitterende omgeving zorgde ervoor dat de ellende van de dag snel naar de achtergrond verdrongen werd en de laatste intervaltraining werd nog even afgewerkt. Een stralende zon, lekker gebak en het uitzien naar een flink bord pasta, een douche en een lekker biertje bracht ons in een roes naar Namen, waar we aan het begin van de avond arriveerde met niet minder dan 21 lekke banden. Dat was het eerste dagje wel…

De avond werd ingevuld met, onder het genot van een heerlijk Belgisch biertje, het rustig nakeuvelen over wat de dag ons gebracht had. Met het oog op de volgende dag besloten de meeste om nog voor 23:00 uur het mandje op te zoeken.
Het slapen in België blijft toch een vreemde gewaarwording. Deze nacht werd namelijk eenieder meermalen bezocht door de hamerende gong: PAALTJES.

In menig kamer werd ook in de vroege morgen het kaf van het koren gescheiden. De diversiteit in toilet is daarmee opvallend voor de WTC.
Na een fors ontbijt waar gestapeld werd voor de dag die komen ging bleek dat er nog aangifte gedaan moest worden van diefstal uit een van de kamers. Een portemonnee, een paspoort en een bril (op sterkte zelfs) was de buit van een onaardige passant. Daarnaast probeerde een aantal toerrijders wat moed tussen de oren te brengen met de gedachte dat je met een schone fiets makkelijker de terugweg kon aanvaarden.

Een bewolkte zondagmorgen was het decor van de start vanaf onze prima locatie in Namen. Achteraf was het geen straf geweest om nog een dagje in het mooie Namen door te brengen, maar de plicht riep en de terugtocht werd aanvaard.
Zinkzalf en vaseline was de leidende geur in de groep en een rollend landschap verraste menig renner. Licht klimmen en dalen met toch nog een klim van 10% in Leuven zorgde voor een totaal van 1300 hoogte meters tijdens deze twee dagen.

Na de laatste stop net buiten Scherpenheuvel was het einde bijna in zicht. Een gebroken ketting en wat lekke banden zorgden voor de inmiddels vertrouwde vertraging.
Op nog geen 500 meter van De Deel was de laatste lekke band toch echt wel de bekende druppel. Dorstige kelen zouden immers gesmeerd moeten worden.

Moe maar voldaan bereikte we De Deel waar we opgewacht werden door een trouwe supportersschare. Terugkijkend waren het twee uitdagende ritten. 415 kilometer in twee dagen met 28 lekke banden en kleine niet noemenswaardige kleerscheuren, minimaal 4 stukken gebak, vele bananen en energierepen, volle borden pasta en toch nog wat alcoholische versnaperingen kunnen we terugzien op een mooi evenement.

Chapeau aan de organisatie en aan degene die bijna onuitputtelijk kopwerk hebben verricht.
Speciale dank gaat uit naar de volgwagen die er alles aan deden om de renners te ondersteunen.
Maar boven al dank aan alle individuen, waardoor eenieder zijn/haar bijdrage had, die zorgde voor deze meer dan heroïsche tocht……