Wieler Toer Club De Hellen

Toch zou alles niet gaan zoals we gehoopt hadden: we hadden beide gedacht om de route met onze echtgenotes voor te rijden maar om allerlei redenen is dat er nooit van gekomen. Dus togen we begin mei maar met de auto naar het zuiden om de reeds op GPS gezette route te controleren waar het de tweede dag betrof (de eerste dag kon ik me nog heel aardig herinneren van vroeger en van de voorbereidende werkzaamheden. Door dit met de auto te doen kwamen we er ook achter dat de route van de tweede dag zoals die gepland was wat meer moeilijkheden opleverde dan we gehoopt hadden: wegopbrekingen en voor auto’s verboden wegen langs de kanalen. Toch zou het moeten kunnen. Tijdens zijn korte vakantie kwam Piet toch nog op de laatste etappe van de tweede dag terecht en constateerde een wegopbreking in Scheulder in Zuid-Limburg. Snel de route aangepast en mogelijk is die aanpassing een verbetering geworden voor de eerste dag: we besloten ter plekke (op de camping in Bemelen) om het peloton in twee stukken te knippen: een groep de gewijzigde route via Sibbe, Wijlre en Gulpen naar Vaals en een groep via Cadier en Keer, Noorbeek, Slenaken naar Vaals. Meer klimmen en een sneller tempo was hun deel. Op de Vaalserberg kwamen beide groepen tevreden aan voor de groepsfoto en het laatste stuk naar Voeren.

Aangekomen bij de herberg bleek toch dat het kamer verdelen strakker dient te gebeuren want enkelen van ons hebben lang moeten zoeken om een vrij bed te vinden en vonden dat tenslotte op de derde verdieping op een ongesloten kamer: daar lagen zij getweeën heerlijk rustig te slapen tot de volgende ochtend: een kamer voor 2, wat een luxe.

De volgende ochtend bleek dat Piet Paulusma en zijn kompanen toch gelijk kregen: Het werd een natte en koude etappe door het Limburgse heuvelland (koudste dag in juni sinds 75 jaar) met vanwege de kou en nattigheid toch iets teveel lekke banden en kapotte wielen (15 in totaal). Het weer was dusdanig dat enkelen van ons de strijd met zichzelf of de weergoden opgaven: de volgauto’s zaten op een gegeven moment gewoon vol: een man nam de trein naar huis, twee lieten zich ophalen c.q. wegbrengen door familie, een was dusdanig overtraind dat het niet meer ging en twee mensen werden door de kou zo bevangen dat fietsen geen optie meer was. Van die twee kroop Ad, met zijn 73 jaren een echte ouwe taaie, na de rust toch weer met droge kleren op de fiets om de rit uit te rijden: Chapeau!!

Tijdens de rust in Gratem werd ook het drastische besluit genomen om de rit wat in te korten: We zouden niet meer naar de derde post in Dessel gaan, maar rechtstreeks van Grathem uit naar huis via de kortste route: men was kou en nat genoeg.
De beslissing om ook vanaf hier in twee groepen te gaan rijden kan alleen maar als een goede beslissing gezien worden. De snellere jongens reden in een sneller tempo naar huis via die kortere route en waren tenslotte (met ook hun portie extra lekke banden) ca. 45 min eerder thuis. 
Om kartografisch aan te geven hoeveel korter het was hier een kaartje met daarop de geplande route (de onderste) en de gereden route.

Het verschil is ca. 10 km.

Als organisatoren mogen we tevreden terugkijken op een weekend waarin bijna alles ging zoals we het gewenst hadden en die dingen die we niet in de hand hadden ook niet zo gingen zoals we het gewenst hadden. Dank voor jullie zeer gezellige aanwezigheid in dit weekend.