Wieler Toer Club De Hellen

Het is vrijdagavond 4 april 2008; morgen zal de 2^e trainingstocht in Limburg worden verreden.

In tegenstelling tot de 1^e trainingstocht in Berg en Dal, een week eerder, ziet het er niet goed uit: er wordt slecht weer voorspeld met regenbuien, sneeuw en hagel worden zelfs niet uitgesloten. Tijdens de koffie bij de warme haard rijst bij mij de twijfel: wat zal ik doen; zou de rit misschien worden afgelast; ik heb zaterdagmiddag nog een afspraak staan om 17.00 uur, zou ik dat wel halen?. Ik besluit de coördinator, John van Kollenburg, te bellen.

Ik - "Hoi John, hoeveel mensen hebben zich al afgemeld voor morgen?"
John resoluut - "Niemand, alle 22 personen gaan mee."

De moed zakt me  in de schoenen en ik zie een visioen van een doornatte, verkleumde renner voor me, die al harkend op de flanken van de Keutenberg in een vreselijke sneeuwstorm om zijn moeder roept. Ik – Ik moet eigenlijk uiterlijk om 16.00 uur terug zijn in verband met een afspraak; zou dat wel haalbaar zijn? John -  Dat is geen enkel probleem, we zijn om nooit later dan half vier  terug.

Ik besef dat er geen ontkomen meer aan is en besluit “enthousiast” – Nou tot morgen dan maar... zal dit een heroïsche tocht worden? Het is zaterdagochtend 5 april 2008, 06.00 uur: de wekker maakt een hels kabaal. Ik word ruw uit mijn droom gehaald, welke zich toevalligerwijs af speelt in een warm zonnig oord. Ik besef dat de harde werkelijkheid anders is en verlaat vol weemoed mijn warme bedje: waarom doet een mens dit allemaal? Na de gebruikelijke voorbereidingen begeef ik mij vol goede moed naar de Deel. Het is droog en niet eens zo koud, het zelf vertrouwen neemt toe. Bijna iedereen is aanwezig en ik plaats mijn trouwe maat achter in de bus van John. Na een prettige reis komen we aan in Maastricht, het moment van de waarheid is aangebroken. Nadat iedereen het beslissingsprocess over wat wel of niet aan te trekken, hoeveelheid mee te nemen eten etc. heeft afgesloten (en dat valt bij sommigen niet mee), kunnen we eindelijk vertrekken.

Direkt na het vertrek hebben we het eerste hellinkje (vals plat plus) richting Cadier en Keer. Hendrik de Jonckheere heeft er zin in en fietst gemakelijk weg van de groep. Ik kan nog wel wat hulp gebruiken bij het opwarmen en maak graag gebruik van Hendrik’s diensten, door een stukje “mee te liften” aan zijn zadel. De arme Hendrik heeft het niet door en fietst dat het een lieve lust is “Allee wat een steile klim is dit”. “Slepend wiel, Hendrik” antwoord ik vol medelijden. Ontspannen kom ik boven aan in Cadier en Keer, we slaan rechts af de Einderweg in en pikken hier de ANWB “Mergellandroute op”. Een heerlijke route welke uitstekend bewijzerd is met groene bordjes voor de fietsers en op sommige stukken samenkomt met de autoroute, waar we de bruine borden volgen.
Het is gelukkig droog en ik begin er weer zin in te krijgen, we rijden met 8 man in een iets snellere groep door (Huib (tweelingbroer van Huub de Bie?), Paul, Will, Piet Kuijten, Dyon, Marius, Hans, John en ondergetekende) en volgen het glooiende parcours, waar je nooit echt rust krijgt. Het is voortdurend draaien en keren in combinatie met klimmen en dalen. Via Eckelrade gaat het naar Gronsveld en Eijsden, op weg naar de eerste serieuze klim van vandaag: de Heiweg vanuit Mesch.
Onze groep is uitstekend aan elkaar gewaagd en er wordt lekker gereden tussen de beklimmingen in. Vlak voor St. Geertruid dient zich de tweede klim aan: de Bukel. Een pittig dingetje met een uitschieter naar 8%.
We krijgen in snel tempo een aantal klimmetjes te verwerken:
Via de Duiven straat, Grensheuvel en Wolfsberg arriveren we bij de Loorberg: een klim over 1600 meter met een hoogteverschil van 220 meter.
Nog altijd droog, hoewel we er allemaal uitzien alsof we met een veldrit bezig zijn. Het natte wegdek in combinatie met lokale klei spat lekker op en geeft een “klassiek melange” aan dit ritje. De stemming zit er goed in bij iedereen en we gaan vol goede moed naar de volgende uitdaging: de Camerig. Dit is een heerlijke klim. Met een lengte van 3600 meter de langste beklimming van vandaag, zeker niet de steilste, maar vooral een leuke uitdaging. Met name het tweede gedeelte (na passeren van Café Buitenlust) is lastig door het voortdurend dalen en stijgen, waardoor je voortdurend tempowisselingen hebt.