Wieler Toer Club De Hellen

De laatste keer dat dit geweldige rondje gereden werd, lag de afdaling van de Geldenberg er zo slecht bij dat het simpelweg onverantwoord was om er nog langer over heen te rijden.
Ik had echter meteen al een alternatief klaar: mijn "echte eigen" rondje wat ik eigenlijk vanaf het begin had voor willen schotelen, maar niet durfde omdat dit wellicht afgeserveerd zou worden, maar hier later meer over!
Jan van Nunen, Marcel van Gorp en ik hadden samen de nieuwe variant voorgereden. Ze waren er enthousiast over en later de hoge heren van de toercommissie ook, tot grote tevredenheid van mij natuurlijk. We waren er snel uit dat dit rondje wel zwaarder is maar toch voor iedereen nog te doen is. Je pakt naar nu blijkt 853 hoogtemeters, meer dus dan de 800 die mijn Garmin aangaf, wat allemaal gepropt zit in 84 km.

21 maart, de dag dat Berg en Dal op de agenda stond was eindelijk aangebroken voor 21 heren en 1 dame, t.w. Lisette Zoontjes. Mijn weersvoorspelling gaf maar 2 mm neerslag aan maar er is wel iets meer dan dat gevallen. Zo veel zelfs dat sommige handschoenen doordrenkt van de regen waren; deze pech had Leon.

Deze tocht heeft qua panoramisch schoon niets ingeleverd, in tegendeel, maar is wel wat zwaarder geworden. Net voor de pauze heb ik de Kartenspielerweg erin gegooid, een lange weg van zo'n 3 km met bultjes wat op en neer gaat en met tegen wind kun je hier jezelf lelijk tegen komen, wat mij al een paar keer is overkomen. Sterker nog: ik ben een keer overvallen door een onaangekondigd pak sneeuw.
Wij (de 1e groep) waren gelukkig voor de eerste stortbuien bij de pauze, iets dat helaas de 2e groep niet gelukt was dankzij drie lekke banden, twee keer van dezelfde fiets en dat is uitermate vervelend met stortbuien. Maar ik zeg het eerlijk: toen de 2e groep bij de pauze aankwam was de moraal goed, klasse jongens/heren! Ik zelf had die ochtend ook wat haast en niet gemerkt dat ik mijn ondershirt binnenste buiten aan had, wat opgemerkt werd door een mevrouw die daar zat. De rest van de groep kon daar ook wel smakelijk om lachen, ik zelf ook wel.

Na de pauze begon de slijtage slag pas echt: nat, koud, wind en vele heuvels. Veel ga ik er ook niet over vertellen want dat moet iedereen maar lekker zelf ervaren (de volgende keer). Maar de tocht houdt officieel op bij de auto's en het is dan absoluut geen schande om de lus in Berg en Dal over te slaan, want je pakt in 15 km 7 klimmetjes. Je moet echt nog wat jus in de benen hebben om het aan te kunnen. Iedereen zat na afloop gezellig bij de Heksendans aan de koffie/warme chocomel.

Kom het ervaren. Hopelijk zijn er volgend jaar meer mensen van de partij???

Ik kreeg de indruk dat het ook in groep 1 goed boterde.

Voor de pauze reden we over zowel de Zeelandbrug als langs Neeltje Jans. Dus eigenlijk zat de tocht er voor de pauze al wel op.
Op de Zeelandbrug kwam de wind van linksvoor. Het was echter een briesje vergeleken met de wind die ik tot nu toe steeds gewend was. Bij Neeltje Jans hadden we hem in de rug.

De pauze lag na 94 kilometer in Lieve Vrouwenpolder. Daar was echter een hardloopwedstrijd aan de gang. Daarom werd er doorgereden. Na 104 kilometer bij een jachthaven zagen we een mooie gelegenheid. "Gesloten". Maar hij zou opengaan om twaalf uur. Het was 11:57. Dus bleven we wachten. "Als hij zijn sigaretje opheeft, maakt hij de tent open" werd er al geroepen.
Het zag er binnen heel gezellig uit. Aan een ronde tafel zat groep 1. Groep 2 zat even verderop. Groep 1 bestelde allemaal koffie met appelgebak. Groep 2 ging voor de Brownies met een heerlijk sausje.

Na de pauze kreeg Co Geboers eindelijk zijn zin. Mede ingegeven door de lichte wind in de rug reden we wat harder. Dit werd ook aangehouden met de wind weer wat tegen. Zeker met coryfeeën als Leon de la Bije en Johan de Bont op kop. Zeker toen Joop Floris ook ging meedoen was het hek van de dam. De teller bleef rond de 34 km hangen. Gelukkig kon de hele Groep 2 het ook goed bijhouden. De enige vrouw in onze groep, Lisette Zoontjens, weerde zich uitstekend.
Als er iemand in deze groep zou zijn geweest die dit hogere tempo niet aan zou kunnen of gewoon niet zo hard had willen rijden, dan zouden we natuurlijk dit niet gedaan hebben. Dus wees gerust als je de volgende keer mee zou willen rijden. We houden altijd rekening met de "minder snelleren".

Co en Arno reden even verkeerd. Zij hielden de weg rechts aan die omhoog ging en de rest de weg links, die ongeveer evenwijdig met die andere weg liep maar naar beneden. We riepen naar Co en Arno dat ze maar moesten keren. We hoorden wat gemompel en plots riep Arno: "Hij is gevallen". Co wilde te kort keren, reed door wat grind, maakte een pirouette die echter niet perfect werd uitgevoerd en belandde in het grind. Joop beklom meteen het talud dat ons scheidde van Co en Arno, niet lettend op doornen en brandnetels. Gelukkig zagen we hen even later weer om het hoekje komen op de fiets.

De laatste twee kilometer werd het tempo danig terug geschroefd en reden we lekker ontspannen de parkeerplaats weer op. Groep 2 volgde niet veel later. Alles in en op de auto en een lekkere nadronk op een terrasje bij de parkeerplaats.

Wat is deze tocht toch een mooie tocht.

's-Avonds kreeg ik een mailtje van Govert van Gorp dat alle deelnemers 155 extra punten konden bijschrijven in het klassement voor de Hellenrijders behalve .....

Heftig weekend
Ondanks het feit dat ik wist dat het voor mij een zeer heftig weekend zou gaan worden had ik me toch opgegeven voor twee activiteiten van WTC de Hellen in één weekend. De eerste activiteit was de toertocht "Rondom Eindhoven" met een lengte van 156 km op zaterdag 20 September. Een dag later dus op zondag 21 September was de tweede activiteit namelijk de "Koppelkoers". Aangezien dat ik de vrijdag vóór dit weekend een bedrijfsuitje had met een stevige wandeling in de duinen van Schoorl en met de wetenschap dat ik die dag niet eerder dan 23.00 uur thuis zou zijn kon ik dus wel rekening houden met een vrij heftig weekend.

Zaterdag, Rondom Eindhoven

Toen ik rond half acht naar buiten keek zag ik dat het behoorlijk mistig was. Bij de Deel aangekomen werd ons dan ook verteld dat we in het buitengebied heel goed uit moesten kijken want het zicht was beperkt. Er vertrok om 8.30 uur een snelle groep van zeven personen en een langzamere groep van tien personen. Zoals altijd het geval is zat ik dus weer in de langzamere groep. De weg was goed nat door de mist en door de regen die er links en rechts gevallen was. Van een nat wegdek worden wij niet vrolijk als toerfietser want de kans is dan groter dat er iemand een lekke band krijgt. Waar wij bang voor waren gebeurde dan ook. Dit was niet één keer het geval maar zeven keer. Op een gegeven moment hadden we zeven lekke banden binnen zeven kilometer. Ik hoorde al de opmerking van dit is niet "Rondom Eindhoven" maar "Rondom Lekhoven". Omdat een paar mensen binnen onze groep op tijd thuis wilden zijn, kregen die het al een beetje Spaans benauwd. Aangezien er ventielen van verschillende lengtes zijn was het soms bekijken wie voor wie nog een reserveband had. De voorraad reservebanden en patronen slonk dus vrij snel en er werd dan ook besloten om bij een plaatselijke fietsenmaker de voorraad banden en patronen weer aan te vullen. De gelukkige was een fietsenmaker in Westerhoven. Ik heb dit zelf niet onthouden, maar zoals ik al vaker heb gemerkt kun je al je informatie die je nodig hebt om een verslag te schrijven op Facebook vinden. De mist was intussen opgetrokken en we hadden dus weer goed zicht. Op een gegeven moment was de weg helemaal droog en konden we zonder verder oponthoud onze weg vervolgen naar onze pauzeplaats.

De pauze was bij eetcafé "De Koffer" in Mierlo. Toen wij daar arriveerden rond 12.30 uur waren onze snelle jongens nog niet weg want ook zij hadden te maken gehad met diverse lekke banden. In dit eetcafé konden we een keuze maken uit verschillende lekkernijen. Op een gegeven moment dachten wij dat de bediening ons vergeten was maar toen de borden werden gebracht was dat het wachten zeker de moeite waard, dat kan ik u wel vertellen.
Wat er precies mee bedoeld werd weet ik niet maar het meisje dat ons bediende had met grote letters achter op haar shirt de tekst staan "Duik eens met ons de koffer in". Als ik het had gevraagd dan had ik het misschien geweten maar ik ben niet zo brutaal. Rond 13.15 uur zijn we daar weer vertrokken voor het tweede deel van onze tocht.
Ook na de pauze heeft er bij ons niemand meer een lekke band gehad en het weer werd alleen maar beter. Rond 16.00 uur waren wij weer terug in Goirle. Over de tocht op zich kan ik heel kort zijn. Het was een mooie tocht die zeer zeker de moeite waard is. 

Rond half acht regende het nog behoorlijk en ik kon alleen maar hopen dat het droog zou zijn als ik rond 8.15 uur zou vertrekken naar café "Mozes" aan de Tilburgseweg. Zoals gebruikelijk kregen we van Raymond de nodig informatie over hoe de dag zou gaan verlopen. En zoals gebruikelijk krijg je dan ook de vragen die nergens over gaan zoals "Wanneer stopt de tijd? Bij het begin of bij het einde van je voorwiel?". Govert vertelde ook nog dat de minimum snelheid 15 km/u moest zijn en dat de hoogste snelheid 45 km/u mocht zijn. In totaal waren er negenentwintig deelnemers die verdeeld werden over dertien koppels en een trio. De briefjes met de namen van de vijf best geklasseerde mensen van het Hellenrijdersklassement zaten niet in de glazen die gebruikt werden voor de loting van de koppels en het trio want die mochten uiteraard geen koppel vormen. Natuurlijk werd er weer veel gelachen toen de koppels bekend werden gemaakt. Mijn maatje voor de koppelkoers werd Vincent. Wij zaten toevallig naast elkaar aan de bar en hoefden elkaar dus niet op te gaan zoeken. Vincent en ik waren het er al snel over eens dan we niet te hard moesten gaan rijden want je weet nooit wat je tegen gaat komen. Bovendien was de weg nog nat en dan is voorzichtigheid geboden. We spraken samen af om een gemiddelde snelheid op te geven van 26,45 km/u. Wij waren al vrij snel aan de beurt en begonnen dan ook vol goede moed aan onze tocht. Bijna aan het einde van de eerste ronde van de drie die we moesten rijden zagen Vincent en ik een pijl niet en reden we dus verkeerd. We gingen te vroeg over de streep en misten daardoor een stukje van die ronde. Het was toen zaak om zo snel mogelijk weer op de route te komen maar we mochten niet meer bij de start langs gaan want dat zou dan onze tweede doorkomst zijn en dat kon niet in zo'n kort tijdsbestek. We hebben toen de route op weg naar Riel weer opgepikt en we spraken af dat dit ons geen tweede keer zou overkomen. Toen we voor de tweede keer in de buurt van de start waren zochten we dan ook goed naar een pijl op de plaats waar we verkeerd gereden waren, en we zagen de pijl al waren we beide wel van mening dat de organisatie de pijl goed had verstopt. De derde en laatste ronde verliep heel goed en zonder verdere problemen bereikten we de finish. Later heb ik niemand gehoord die op dat punt verkeerd gereden was dus mijn conclusie is dan ook dat Vincent en ik niet zo goed waren in het zoeken naar pijlen. Dat we geen winnaar zouden worden was ons al wel duidelijk maar ook in zo'n geval is meedoen belangrijker dan winnen.
Bij deze wil ik de organisatie hartelijk danken voor deze gezellige koppelkoers.

Het NK toerfietsen werd dit jaar gehouden op 30 augustus in Den Dungen. De organisatie was in handen van de plaatselijke vereniging WTTC Vlug Trug. De startlocatie was hotel Boer Goossens, Heilig Hartplein 2 in Den Dungen. Het was dit jaar de 15e editie van dit nationaal kampioenschap. WTC de Hellen deed net als vorig jaar weer met drie teams mee nl. een damesteam en twee herenteams. Ook Jeffry Mooijman nam namens WTC de Hellen deel aan dit NK maar dan bij de individuelen. De teams waren als volgt samengesteld.

WTC de Hellen Lady’s bestond uit Corry Coppelmans (captain), Karin Lokers, Maaike Dejonckheere, Lisette Zoontjes, Sandra Dijks en Linda Verdaasdonk.

WTC de Hellen 1 bestond uit Neel Spapens (captain), Marcel Konings, Hans van Essen, Toon Verdaasdonk, Vincent Hemel, Wim Steijaert en ondergetekende (Henk van Rooij).

WTC de Hellen 2 bestond uit Piet van Tongeren (captain), Govert van Gorp, Hendrik Dejonckheere, Gerrit van Heeswijk, Joop Floris, Hans Hermans en Peter Hamilton.

Dit was voor WTC de Hellen het 4e NK waar aan deelgenomen werd maar voor mij persoonlijk was dit de derde keer. In Nunspeet in 2012 begon het na de pauze te regenen en vorig jaar in Assen regende het bij het vertrek. Dit jaar was het net even anders want het regende de hele dag. Deze weersomstandigheden waren echt bar en boos en maakten dit NK in Den Dungen dan ook extra zwaar. Het is pas opgehouden met regenen tijdens de prijsuitreiking.

Het parcours was zodanig uitgezet dat stoplichten en ander oponthoud zo veel mogelijk werden vermeden zodat dit weinig invloed had op het verloop van de wedstrijd. Omdat de route door de streek rondom Den Dungen ging, reden wij veel door agrarisch gebied, afgewisseld met stukken natuur. Het parcours werd goed aangegeven met pijlen maar voor de zekerheid kregen wij ook een routebeschrijving mee. Voor teams bestond het parcours uit twee lussen met een gezamenlijke lengte van 80 tot 120 km. Voor de individuele deelnemers bestond het parcours uit twee lussen met een gezamenlijke lengte tussen de 70 en 90 km. Bij de ene lus werden de standaard blauwe pijlen van de NTFU gebruikt en bij de andere lus de geel/zwarte pijlen van Vlug Trug. In elke lus was ook op een bepaalde plaats een tijdscontrole (pauze). Hier was voor elke deelnemer iets te eten of te drinken.