Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: Een bruusk einde deel 1 door Piet Kuijten
• Pagina 2: Een bruusk einde deel 2 door Piet Kuijten 
• Pagina 3: Grensverleggende deel 1 door John van Kollenburg 
• Pagina 4: Grensverleggende deel 2 door John van Kollenburg 
• Pagina 5: Mijn "Berg-debuut"door Piet Drijvers 
• Pagina 6: Blij weerzien met de bergen door Hans de Brouwer 
• Pagina 7: Soms zit het mee, ... en soms... door Theo van Daal 

Grensverleggend

Eindelijk was het dan zover, na maanden voorbereiding mochten we vertrekken naar Italië. Ik moet eerlijk toegeven dat ik best wel een beetje gespannen was. Nog nooit heb ik 6 dagen achter elkaar gefietst en dan zeker niet in de bergen.

Ik heb al niet mijn gewicht mee maar vind van mezelf dat ik me aardig geweerd heb, om bij alle bergen fietsend boven te komen.

Zondag 1 juni : Dag 1
We konden beginnen aan de beklimmingen waar we voor gekomen waren.

Eerst dacht ik nog: "Je gaat toch niet naar Italië voor 50 km per dag te fietsen". Maar na een berg over te zijn gefietst dacht ik daar zeker anders over en heb besloten om toch maar niet de langste route te nemen maar keuze B te fietsen.

Samen met nog een paar anderen daarna lekker op de laatste berg de Passo Rollo een heerlijk kopje koffie gedronken. En daarna naar het hotel. Het was wel lekker dat er genoeg bevoorrading was vanuit de tocht die georganiseerd was over alle bergen waar wij juist ook over reden. Het licht ging redelijk uit toen we op het vals plat naar de auto’s reden, maar dan wist ik ook gelijk waar mijn grens lag (die zou ik deze week nog wel meer zien).   

De gegevens van mijn Polar:

Maandag 2 juni : Dag 2
Het echte werk kon beginnen en weer ben ik me in de beklimmingen zeer vaak tegen gekomen.
Het uitzicht daarintegen was dusdanig mooi dat ik zeker niet van de fiets af te slaan was. Ook al hebben de benen geregeld gezegd:"AFSTAPPEN!". Maar ik ben en blijf eigenwijs, dus fietste ik gewoon door.
Op de Passo Giau ben ik zeker door mijn eigen grens gefietst. Maar, o wat was het lekker om boven te komen. Door de lange pauze die door de regen veroorzaakt werd is mijn polar ook op rust gesprongen en dus heb ik van deze dag  2 uitdraaien. De eerste tot op de Passo Giau en de  2e vanaf de afdaling.
Daarna lekker afdalen (maar niet heus). Het regende pijpenstelen en we hebben beneden lang staan wachten op Johan. Dus samen met Paul maar de Passo Falzarego opgereden om de auto te halen. Maar toen we bij het hotel waren werd ik gebeld dat ze ook al beneden waren dus ik kon lekker gaan douchen.
Wat een heerlijke dag om te fietsen.

De gegevens van mijn Polar:

Dinsdag 3 juni : Dag 3
De dag die ik niet snel zal vergeten. We hadden het schema gezien van Piet en er werd na wat morren toch besloten om via de makkelijke kant naar de Tre Cime te rijden. Maar omdat Piet helaas er zelf niet meer bij was wist niemand de weg en dachten we de goeie kant op te rijden. Maar we reden gewoon de route zoals Piet hem in eerste instantie had uitgezet.

Dus eerst via een steile helling naar de voet van de Tre Cime. We dachten elke keer als we het bord van 12% zagen staan dat de verschrikking begon. Maar nee hoor, eerst nog een afdaling door de tolpoort door schieten met 35 km per uur en daar lag hij dan het monster.

Inmiddels heb ik toch al heel wat bergen opgeworsteld in mijn korte fietsjaren. Maar nog nooit heb ik zoveel mensen op de fiets zien  slingeren alsof ze zo zat waren. De weg was maar net breed genoeg om te zigzaggen. Eerlijk gezegd heb ik het ook geprobeerd maar dan duurde het nog langer voor ik boven was. Dus even afgestapt om een banaan naar binnen te werken en weer op de fiets om naar boven te ploeteren. Boven aangekomen was het uitzicht geweldig en ben ik blij dat ik naar boven ben gegaan. Maar wat deed hij pijn aan de benen.

Nu werd het leuk. We konden 30 km naar beneden. Daar stonden de auto’s en dat was dus de gemakkelijke kant geweest. Het werd een waar racefeest. De ene wilde nog harder fietsen dan de ander. Leuk om met de groep zo'n afdaling te doen. De snelheden liepen op tot ver boven de 50 km per uur. Bij elk bordje werden sprintjes  getrokken.

Beneden bij de auto aangekomen waren we toch wel een heel beetje moe en blij dat we er waren. Maar we waren Johan kwijt. Hij was de berg niet meer opgereden. Ergens anders verkeerd gereden, denk ik. De keuze was om te wachten of om naar het hotel fietsen (dus nog een keer de Passo Falzarego op). Ik koos toch maar  voor het laatste. Samen met Piet Kuijten (hij was via de Passo Giau toch naar de auto's gereden), Ad Toepoel, Hans Brouwers en Marius de Vries zijn we, in de regen, naar het hotel in Arabba gereden. De anderen hebben daarna Johan gezocht. Ze vonden hem weer en hij is met mijn auto naar het hotel gereden (Johan  had de sleutel bij zich).

Deze dag was voor mij de onbedoelde koninginnen rit geworden.

De gegevens van mijn Polar: