Wieler Toer Club De Hellen

's-Ochtends om vier uur opstaan voor een tocht in de Ardennen op zaterdag. Alhoewel ik de gehele week om 5.45 uur naast mijn bed sta was dit toch voor mij een novum. De gevolgen zijn er ook naar. Je bent niet helemaal wakker en vergeet zo ‘t één en ander. De camera bijvoorbeeld. Maar om 4.30uur wist ik ook nog niet dat het een gedenkwaardige dag zou worden. Alles verliep rustig. Bernard arriveerde netjes op tijd. Om 5.50 uur was alles op kar en wagen en waren we vertrokken naar Aywaille. In de auto werd gediscussieerd over de mate waarin de fietsbroek een persoonlijk ”ding” is, dat je dus moeilijk kan aanschaffen voor een horde van 140 fietsers.

Arno deed het uistekend als karmenner en iets na 8 uur stonden we op het stade sportif van Aywaille.

Ietwat onfris ruikende verhalen van Jos de Volder deed de helft uitwijken naar de dames toiletten. Dat kon makkelijk want wij waren zo te zien de enigen die het schone geslacht mee hadden gebracht. Linda, Diana en Jamie. 50% van de vrouwelijke leden van onze club,tegenover slechts 8% van de mannen. Zijn hellenjongens soms mietjes? In ieder geval zijn ze bijgelovig. Toen Theo Coehorst in de gaten kreeg dat we met z’n dertienen waren besloot hij  resoluut een ander parcours te rijden. Je kent Theo. Daartegen is het moeilijk argumenteren.

Achteraf bekeken heeft hij waarschijnlijk een belangrijke daad verricht. Bij een temperatuur van 26 graden Celcius en met onze sportleiderswagen, waarin de zoon van Guus en Diana fungeerde als soigneur voelden we ons redelijk veilig. Een eerste barstje in het vertouwen kwam toen bleek dat de drinkbus van Jos de Volder gebroken was, maar na een ruil met de schrijver dezes werd dat opgelost. Even later zag Martijn Schoormans of Cees ter Beek een dode vos en onze soigneur een dode das (PK: volgens Guus van den Hout en Piet Kuijten was het een jonge ree).
Linda kwam mij voor de derde keer voorbij in de klim, van helemaal achter tot helemaal voor denk ik. Ik was er namelijk nooit bij.

Kort daarop waren we Jamie kwijt. De wagen die reeds vooruit was gereden, werd terug gestuurd. Bernard trof haar lijkbleek aan op de fiets. Twee doden had ze gezien. Een man en een vrouw die dood in de auto lagen. Hij met z’n hoofd gedraaid op het stuur, zij met haar mond open de nek naar achteren. De schrik was haar zo in de benen geslagen dat klimmen een stuk moeilijker ging. Dat het eng was werd ook door de soigneur bevestigd.
Ondertussen trokken de wolken samen en begon het te bliksemen dat het kraakte. Naast Co Geboers sloeg de bliksem in, in het bos en even verder waren we er getuige van dat Guus van den Hout het licht had gezien, toen wou hij maar één ding meer: zo snel mogelijk naar huis. Diana snapte het niet, zij was toch zijn licht? Wat was er gebeurd?  Net boven het hoofd van Guus was de bliksem ingeslagen, niet op z’n hoofd maar op de hoogspanningskabel die daar net boven liep. De vlammen liepen over de kabel in beide richtingen. Een mooi spektakel. Zo mooi dat het onmiddellijk besproken werd onder een tent van een willekeurig huis langs de weg. Het verdikt… doorrijden tot de eerstvolgende stempelpost en daar kijken hoe het weer evolueert. In Vielsalm boven op de alm besloten we vervolgens maar de hoogvlakte te verlaten en via het Ambléve dal terug te rijden. Une tour touristique, wist een vrouw uit Trois pont ons te vertellen. Zelfs de politie vond het mooi want ze zetten voor een wielerkoers de verkeerde weg af. Piet en Co reed zich bij afwezigheid van Marius helemaal leeg op kop zodat we in vliegende vaart over la Gleize vlogen. Met precies 158 km op te teller kwamen we terug bij de auto’s,waar we Theo uitvoerig bedankten.

Op weg naar huis zijn we nog even met z’n allen een nieuwe route bij Barchon gaan verkennen, of dat wat wordt horen jullie later. Wat resteert zijn de gedachten aan een goed uitgezette route met prima voorzieningen, lekker lopend wegdek en gezellige mensen. Ik kijk uit naar volgend jaar.

PK: Nog vermeld moet worden dat Arno een levensgevaarlijke manoeuvre uitvoerde toen hij de afslag naar Maastricht miste op de snelweg van Luik naar Aken. Hij stond plots volledig op zijn rem zodat de achter hem rijdende auto's hun snelheid moesten verlagen van 120 naar amper 30 km per uur. Ik zag achter mij de andere auto's al naderen met een redelijke snelheid en was blij dat Arno toch maar besloot zijn snelheid weer te verhogen en gewoon rechtdoor reed. Niet meer doen, Arno!!!!!