Eendaagsen
|
Door: Joop Floris
Zaterdag, 16 juni 2012
Nu was het dan eindelijk zover, na een eerste afgelasting in april vanwege het het toen heersende slechte weer, nu dan de eerste eerste klimclinic van WTC de Hellen. Voor mij werd dit de allereerste kennismaking met de bergen. Ja, voor mij zijn het bergen. Na vertrek om 7 uur bij de Deel, en diverse regenbuien onderweg, kwamen wij aan bij “Moeder de Gans” in Teuven, België. In Teuven hing wel veel bewolking boven ons hoofd en stond er een redelijk strakke wind maar het was en bleef droog. Goed fietsweer dus. Nadat we alles in gereedheid hadden gebracht kregen we een warm welkomstwoord en instructies van Jan van Nunen en konden we, verdeeld in twee groepen, vertrekken. Na een paar honderd meter moesten we al gelijk aan de bak voor onze eerste beklimming. Even een paar tandjes terugschakelen denk je dan, niet dus. Je moet gewoon gelijk véél tanden terug. Wat dus inhoudt dat je je voorblad moet schakelen, in mijn geval een trippel naar het kleinste blad. Maar dat lukte totaal niet en al vloekend kwam ik al snel tot stilstand. De ketting wilde namelijk niet van dat grote tandwielblad afkomen wanneer je daar tegelijk veel kracht op uitoefent. Ik had al wel wat belasting terug genomen maar duidelijk niet genoeg. Later gebeurde dit nog een paar keer en ook met de achter tandwielen (cassette). Maar op aanwijzingen en opgedane ervaring ging dat bij iedere klim steeds beter. Al doende leert men. Maar dat was dan ook het doel van deze dag. Een wijze les voor mij om mogelijk al vóór aanvang van de klim terug te schakelen. Was het zwaar? Ja en nee. Ja, zeker op het moment dat je begint aan een beklimming. Je verspeelt dan immers veel krachten door te fantiek van start te gaan en zodoende kom je halverwege lucht te kort. De hartslag schiet naar ongekende hoogte en ga je spreekwoordelijk ‘stuk’. Bij iedere volgende beklimming ging het geleidelijk aan steeds beter en liet ik me leiden door mijn hartslag niet verder op te laten lopen dan 170 slagen per minuut. Op die manier kon ik een bepaald ritme vinden waardoor ik in een constant tempo naar boven kon rijden en het daardoor steeds leuker begon te vinden. Zwaar? Nee, ik fietste eigenlijk, achteraf gezien, relatief makkelijk naar boven en afdalen ging me ook erg goed af. Op de afdalingen ging ik regelmatig iedereen voorbij. Ik zal wel een te zware fiets hebben? Haha!! Zowel aan het begin van een beklimming als bij het bereiken van het hoogste punt werd er regelmatig gestopt. De stops werden benut om even op elkaar te wachten, maar tevens om aanwijzingen en tips van de diverse instrukteurs te krijgen. |
Na zo’n anderhalve ronde gefietst te hebben gingen we voor de verdiende pauze met koffie en gebak naar “Lodge 7” boven op een heuvel met mooi uitzicht. Na de pauze ging ik met de andere groep mee om zo ook hun verrichtingen op film vast te kunnen leggen. Grote complimenten wil ik hierbij geven aan Jan en Toon, de organisatoren van deze clinic. Deze dag was door hen tot in de puntjes verzorgd. Via de mail stuurden zij vooraf twee keer de benodigde informatie met grafieken en tips. Dit zowel voor de geplande clinic in april (die werd afgelast) als nu in juni. Uiteraard ook mijn dank aan de instructeurs: Maaike, Hendrik en Peter voor hun leerzame bijdrage aan deze dag. Voor iedereen die dit nu leest en geen klimervaring heeft, kan ik alleen maar zeggen dat je er bij had moeten zijn in een prachtige fietsomgeving die Limburg te bieden heeft en tevens zorgt voor een heerlijk dagje uit. Dit soort uitstapjes/fietsritten mogen wat mij betreft wel vaker in een jaar georganiseerd worden. Dat hoeft dan niet persé in een clinic-vorm te zijn maar gewoon toeren over die prachtige heuvels en mooie routes. Het is immers genieten tijdens de diverse beklimmingen waarbij je alleen bent met je fiets, en alleen je ademhaling hoort tezamen met de vrolijk fluitende vogels. Ook op het filmpje, dat is terug te vinden op de site, kun je dat goed horen. Al met al heb ik er veel van geleerd, genoten en beleefd en geconstateerd dat er weer een nieuw hoofdstuk in de fietswereld voor mij geopend is. Nogmaals dank aan allemaal: organisatoren, instructeurs en deelnemers voor deze ervaring. Joop Floris Met dank aan Jan en Toon voor de aangeleverde data. I.v.m. dreiging van een regenbui hebben we die laatste lus ingekort. Achteraf niet voor niets want kort daarna begon het te regenen. We hadden de fietsen net opgeborgen en ik moest me nog omkleden. Op dat moment werd ik alsnog kletsnat. Gelukkig was de bui maar kort en kon ik me gelijk omkleden, dus was dat leed van korte duur. |
|
 |
||