Wieler Toer Club De Hellen

Inlogformulier

Eendaagsen

Door: Paul Meeus
Zaterdag, 23 maart 2012
Een tocht van vier uur wachten.
De weersvoorspelling in de week voor de Veluwetocht was niet zo best: koud en vooral veel wind. De gevoelstemperatuur zou rond de -15 graden zijn. In de dagen voor de tocht heb ik veel overleg gehad met Marten van der Schaaf en Jeffry Mooyman. Toen ik hoorde dat zij zich hadden ingeschreven, kon ik niet achterblijven.

Vrijdags bleek dat Jeffry en nog een paar fietsers zich hadden afgemeld en zo verschenen we met maar veertien deelnemers aan de start.

De meesten hadden zich omgekleed in de wagen en dik ingepakt stonden we klaar voor dit avontuur. Er werd besloten om in één groep te rijden. Na een korte speech van Hendrik, die nog eens benadrukte dat niemand alleen achtergelaten mocht worden, startten we onze tocht.

Bij de eerste bocht, langs het kanaal, werd het al duidelijk dat er een krachtige wind stond. De temperatuur viel wel mee, gelukkig maar.    Met wind op kop werd er zeker in het begin veel gewisseld, want iedereen wilde zich wel eens verschuilen achter iemand anders zijn rug.

Ondertussen was iedereen zich er toch van bewust dat het best zwaar zou worden, doordat de wind een grote rol zou spelen. Ik voelde me best goed en de goede benen waren aanwezig, want bergop rijden ging me prima af, voor mijn doen dan!

Toen we na een kilometer of veertig een afdaling hadden gehad en richting Posbank gingen, gebeurde het onverwachte: mijn achterwiel sloeg vast en in eerste instantie dacht ik dat mijn ketting vast zat. Maar tot mijn verbazing bleek mijn velgrand afgebroken en al snel was duidelijk dat ik niet meer verder kon, net op het punt dat ik mijn aanval op de Posbank wilde inzetten!

Iedereen die bij mij was, stond verbaasd te kijken en al snel begrepen we dat ik geluk had gehad dat dit niet in de afdaling was gebeurd. Ik wil er niet aan denken wat de gevolgen hadden kunnen zijn.

Veluwetocht 2013

Veluwetocht 2013Veluwetocht 2013
  Veluwetocht 2013Raymond Jansink was zo vriendelijk om even terug te fietsen naar de tennisclub die we net waren gepasseerd, om te kijken of die wel open was. Bedankt hiervoor Raymond. Met de fiets op mijn schouder liep ik dan maar terug richting de tennisbaan. Daar kon ik tenminste in de warmte wachten tot ze me kwamen halen. De overige fietsers vervolgden de rit.

Het bleek dat ze bij de tennisclub geen gebak of soep hadden, alleen maar friet en frikandellen. Het tennisseizoen was nog niet begonnen en daarom was er bijna niks te eten. Gelukkig had ik zelf twee krentenbollen met pindakaas en een banaan bij me. Dit maaltje heb ik toen opgegeten onder het genot van een bakje thee. Veluwetocht 2013Per slot van rekening zat ik warm en droog en daar ging het om. Maar toen kwam het leuke van het verhaal. Ik kreeg berichten en foto's doorgestuurd van gebak en koffie bij de rustplaats, met dank aan Leon de la Bije en Joop Floris. Jullie weten iemand wel op te vrolijken zeg. Ik zou zoiets nooit doen. Voor de zekerheid heb ik toch maar mijn locatie doorgegeven aan mijn maatjes, want ze hadden me beloofd te komen halen.

Toen Joop me een berichtje stuurde dat ze vertrokken waren voor de laatste vijftig kilometer, had ik me voorgesteld dat ze zo rond half drie terug bij de auto’s zouden zijn. En daarmee k met dank aan Leon de la Bije en Joop Floris. Jullie weten iemand wel op te vrolijken zeg. Ik zou zoiets nooit doen. Voor de zekerheid heb ik toch maar mijn locatie doorgegeven aan mijn maatjes, want ze hadden me beloofd te komen halen.

Toen Joop me een berichtje stuurde dat ze vertrokken waren voor de laatste vijftig kilometer, had ik me voorgesteld dat ze zo rond half drie terug bij de auto’s zouden zijn. En daarmee kon het vervolg van het wachten beginnen.

Veluwetocht 2013Die wachttijd heb ik goed benut, want ik had intussen wat vrienden gemaakt bij de tennisbaan. Oude heren met behaarde benen in korte broek en bejaarde vrouwen die dachten dat ze Sharapova waren, wat een genot.

Vervolgens kwam er nog een grote groep mtb’ers aan. Die fietsers stonden te kijken bij mijn fiets. Deze sportlui vonden het heel vervelend voor me, maar ze konden niets voor me doen.

De accu van mijn telefoon bleek na veel sms’en en internetten bijna leeg en ik besloot daarom maar om alle onnodige zaken uit te zetten, om de batterij te sparen.

Na bijna vier uur wachten kwam het verlossende telefoontje van Joop. John, Lisette en Leon waren onderweg om mij op te halen. Nog nooit was ik zo blij om iemand van de Hellen te zien. Rond half vier konden we de fiets opladen en daarna zijn we vertrokken naar Goirle. Gelukkig had Lisette nog enkele lekkere chocoladekoeken bij zich en die smaakten overheerlijk. 

Onderweg werd er natuurlijk gelachen met alles wat er gebeurd was. John zette mij voor de deur af, wat een luxe. Bedankt John en natuurlijk ook Leon en Lisette. Trouwens, iedereen bedankt voor toch deze onvergetelijke dag.

Voor alle duidelijkheid: ik heb wel een nieuwe fiets maar de velgen kwamen van de oude fiets. Dus van de week maar eens naar de fietswinkel om te kijken naar andere, nieuwe velgen. Weer kosten, wat is de fietssport toch een dure sport!

up