Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: Kampioenen van de regelmaat door Toon Verdaasdonk
• Pagina 2: Geklopt door een lekke band door Piet Kuijten 
• Pagina 3: Tijdrit Hellenrijders 

Op tijd kom ik aan bij Cafe Kerkzicht in Riel. Er hadden zich al een man of 15 gemeld. Na mij kwam ook de rest die zich had aangemeld. Om 9 uur werden door Dyon Staps de regels uitgelegd. Hij maakte ons, ook niet onbelangrijk, duidelijk hoe we moesten rijden.

Met spanning volgde als laatste de loting. Hierbij waren de nummers 1 tot en met 5 van het Hellenklassement in een aparte bokaal gedaan. Wat een eer voor die mannen. De nummer 1 van het klassement, Hendrik Dejonkcheere, werd gekoppeld aan Frans Leemans. Dat zou de spanning in het klassement weer terug moeten brengen. Frans zou dat wel even regelen. Hij had van diverse kanten al bedragen gekregen. Van mij kreeg Frans helemaal niets want gekoppeld worden aan Frans levert per definitie een lage klassering op.
Ik hoorde dat mijn naam gekoppeld werd aan die van Harrie Staps. Nog geeneens zo slecht. Gelukkig in ieder geval niet aan de snelheidskanonnen Maarten Scholtze (vorig jaar 29,2 km per uur opgegeven en 33,4 km per uur gereden) en Bas van Riel (vorig jaar 28,4 km per uur opgegeven en 30,2 km per uur gereden). Ikzelf zat toen samen met Gerrit van Heeswijk met Bas in één groep. Al van het begin af riep ik dat we te hard reden, maar luisteren … ho maar. Op 5 kilometer voor de finish mocht ik dan eens het tempo bepalen. Ik zei dat we eigenlijk gewoon 4 minuten stil moesten gaan staan. Maar dat deden we niet. We reden iets rustiger maar we reden, bleek achteraf, juist …. 4 minuten te hard. Had ik mijn mond maar wat harder open gedaan. Dat was vorig jaar … Nu dus met Harrie Staps.

We spraken af dat we 28,0 km per uur zouden rijden. We wijzigden dit toch nog gauw in 28,2 km per uur. Wij waren groep 2 en groep 1 reed ook 28,0. Vandaar …. We wilden gewoon een ander gemiddelde hebben.

Drie minuten na groep 1 werden we weg "geschoten". We hadden het tempo snel, goed te pakken. Ik had mijn keuze van de versnelling bepaald op het stuk Goirle naar Riel en dat paste ook goed bij het tempo van Harrie Staps. Hij wilde het tempo aanhouden van de 28 km groep op woensdag. We wisten dat we 29 tot 30 km per uur moesten rijden en het voelde goed.

Het weer was perfect. Een heerlijk zonnetje scheen op ons neer. We zagen veel fietsgroepen en eenlingen. Iedereen had er zin in. We wisten dat we eigenlijk iets te hard reden maar we hadden afgesproken dat we vanaf Baarle Nassau wat langzamer zouden rijden. Het gevoel vertelde ons dat we tot op dit moment een gemiddelde tempo  reden van 28,7 km per uur. 

Dus we konden de laatste 10 km gerust wat rustiger rijden. Na Baarle Nassau zagen we plots groep 1 (28,0 km per uur) voor ons rijden. Dat zou betekenen dat óf wij te hard zouden rijden óf zij te langzaam. Ons gevoel zei ons dat het laatste het geval was. Maar je krijgt de drang om die groep in te halen. Gelukkig konden we deze drang onderdrukken. Weer een paar kilometer verder kwamen Bas van Riel en Jan van Drunen ons voorbij stuiven. Het zal niet waar zijn … Maar dit jaar hadden Bas en ook Jan het gemiddelde hoger gesteld, nl.: 30,1 km per uur. Dat bleek achteraf geen slecht idee van hen want ze werden daarmee wel mooi vierde, wat ook nog eens 200 extra punten opleverde voor hen.Groep 1 hebben we helemaal niet meer ingehaald want we hielden ons tempo redelijk laag (27 km per uur) en zij hadden het toch wel iets verhoogd.

Nadat we de finish overschreden hadden, bleek dat we 28,14 km per uur gereden hadden. Een geweldige prestatie, waarvan wij dachten dat deze niet gemakkelijk geklopt zou worden. We hoorden ook dat de groep Maaike Soenens en Toon Verdaasdonk een lekke band hadden gekregen. Er kwamen steeds meer groepen binnen. Niemand kwam bij onze prestatie in de buurt.

Ook Maaike Soenens en Toon Verdaasdonk vlogen binnen. Ik zeg nog, voor de grap, tegen hen: “Die lekke band heeft jullie nog gered ook”.

De lekke band hadden ze redelijk in het begin gekregen en daardoor konden ze nogal wat herstellen. Zeker omdat ze hun gemiddelde behoorlijk laag hadden ingeschat, nl.: 26,0 km per uur. Na veel gereken (hoop ik) bleek hun gemiddelde 25,99 km per uur te zijn. Daar konden Harrie en ik niet tegenop. Het was voor Maaike ook een hele verrassing want zij wist ook niet welk tempo zij moesten rijden. Maar ze hadden geen keuze. Ze moesten gewoon hard rijden. Dat maakte het voor hen natuurlijk ook wat gemakkelijker. Onderweg zeiden ze nog wel tegen elkaar dat ze misschien voor een verrassing zouden gaan zorgen. Maar echt serieus namen ze zichzelf toen ook (nog) niet.

Harrie en ik hadden het er toch wel moeilijk mee dat we geklopt waren door een lekke band. Maar vlak voor we weer naar huis gingen konden Harrie en ik, met veel moeite, toch tegen Maaike en Toon zeggen: "Gefeliciteerd'.  Het kwam er moeilijk uit .... maar we meenden het wel.

Daarom nogmaals: “Maaike en Toon, ….. heu …. Gefeliciteerd met jullie overwinning”. Maar ik vind wel dat Harrie en ik geweldig gereden hebben, echt op gevoel. Veel regelmatiger dan de uiteindelijke winnaars. Maar ..... daar gaat het niet om bij deze rit.

O ja, ik heb Frans onderschat want hij sleepte Hendrik naar een derde plaats.