Wieler Toer Club De Hellen

Inlogformulier

Zoeken

Openingsrit Gravel - 2 maart 2024
Sluitingsrit Gravel 28 oktober 2023
Gravelweekend 5/tm 7 mei 2023
3-daagse Goirle-Parijs: 18 t/m 20 mei 2023
BBQ - 25 juni 2023
Markiezaat - 13 mei 2023
Bevrijdingstocht - 6 mei 2023
Openingsrit ATB 7 oktober 2023

Kalender

maart   2024
M D W D V Z Z
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

Door: Piet Kuijten
 
Zaterdag, 28 augustus 2005
 

Groep A rijdt overtuigende Diekirch – Valkenswaard 2005


Ludo van Erve, mijn slaapmaatje voor één nacht, had het alarm van zijn mobiel aangezet. Om exact 05:30 begon hij ons te irriteren met zijn geluid waardoor wij meteen klaar wakker waren. Ik had mijn spullen al klaar gelegd en daarom was ik snel aangekleed. Gauw alle spullen naar beneden gebracht en gaan ontbijten.

Zoals afgesproken stonden alle A-groepleden om half zeven klaar om te vertrekken. De A-groep bestond uit Jos de Volder, Jan Wellens, Menno Henssen, Wout van den Broek, Sjef Verhoeven, Arie de Jong, Chris de Jong (de jongste), wegkapitein Piet van Grimbergen, Raymond Jansink, Linda van Erve, Jan Hes, Piet Kuijten en ….. Bas van Riel. Maar waar was Bas dan …??? We hadden toch echt half zeven afgesproken tijdens de voorbespreking gisterenavond. 

Ikzelf had iedereen meerdere keren gewaarschuwd dat er glas op straat lag. Dat deed ik zovaak dat Raymond Jansink dacht: “Ja Piet, nu weten we het wel…”. We zijn zonder Bas maar naar de start gereden. Bas voegde zich wat later ook bij ons. Hij vertelde dat er veel glas op de weg lag en dat hij daar doorheen was gereden. En dan te weten dat iedereen tot vervelens toe daarvoor gewaarschuwd was.

Om 07:20 uur konden wij echt vertrekken. De eerste 15 km reden we nog twee aan twee en werd er na 5 km van kop gewisseld. Wel ging het al gauw 2 tot 4 procent omhoog. Na 15 km begon een schitterende klim van 6-8 procent die enkele kilometers zou duren. We reden in eerste instantie door de mist maar aan de top werd het al wat helderder. Dat zijn mijn favoriete beklimmingen. Na een rustig begin achter in de groep ging ik steeds meer renners voorbij. Heerlijk. Boven stonden een aantal supporters ons aan te moedigen. Iedereen ging deze klim goed af en op de laatste hoefden we dan ook niet lang te wachten. 10 km voor St. Vith vroeg ik aan Piet van Grimbergen waar die Thommerberg nu begon. “Ja, die zie je al van grote afstand.”. Maar nu niet. Door de mist viel hij niet op en we werden er eigenlijk plotseling mee geconfronteerd. Het venijn zit hem hier in het begin. De eerste 600 meter, met gemiddeld 10%, zijn het zwaarst. Het maximum van 22% werd even gehaald na 350 meter. Daarna volgen nog 900 meter van gemiddeld 6 tot 7 %. Op het zwaarste gedeelte (22%) wilde ik een Hellenrijder passeren. Hij maakte echter een zwenking (iedereen fietste van links naar rechts) en daardoor reed ik de berm in. Ik moest opnieuw op tempo komen en kwam nog naast hem. Even verder op werd het gelukkig weer 10% en was de top in zicht. Dat was een stevige kuitenbijter waar wij allemaal, laverend tussen vele lopende “fietsers”, fietsend boven kwamen.

Even verderop stond de gloeiend (gloeiender kon niet) hete soep, gemaakt door Ludo en Frans, klaar. Daar waren we wel aan toe. Arie de Jong had problemen met zijn spaken en gebruikte één van de reservewielen. Bij het vertrek kwam Bas er achter dat hij nog wat scherpe steentjes in zijn band had zitten. Even verwijderen om een lekke band te voorkomen.

Bas stuurde ons nog de verkeerde kant op. Een motorrijder attendeerde ons hierop. Een Hellenrijder die naast mij reed stond er niet van te kijken. “Dat deed hij ook vorig jaar”. Dat zal wel komen doordat Bas problemen met kleuren heeft. Hierdoor is de rode pijl hem niet opgevallen.

Ook in het tweede deel zaten een paar leuke klimmetjes. Vooral in de buurt van Baraque Michel en Barrage de la Gileppe. Hier werd het hoogste punt van de tocht (630 meter) bereikt. Menno verstrekte ons meerdere keren de hoogtegegevens doordat hij in het bezit was van een GPS-systeem.    

Na het vertrek bij de tweede stempelplaats zag ik dat de wind de controlekaart bij Jan Wellens uit zijn zak blies. We reden juist erg hard omdat we naar beneden reden op een zeer brede betonnen weg. Bij het terug fietsen, om die kaart op te rapen, merkte ik dat echt. Dat werd even klimmen. Mijn fiets snel aan de kant gezet en te voet de kaart “gevangen”. De kaart werd een aantal keren door passerende auto’s meegenomen voor dat ik hem te pakken had.

 

Snel weer verder gefietst maar de groep was in geen velden of wegen meer te zien. Het ging gelukkig naar beneden en daarom kon ik een behoorlijk tempo ontwikkelen. Maar nadat het weer “vlak” was geworden zag ik de groep nog steeds niet. Ludo (volgauto) passeerde mij ook en reed naar de groep toe om ze wat in te tomen. Ik had me toch wel geforceerd en ging daarom met een “gewoon” tempo (35 per uur) verder. Een paar kilometer verder zag ik Wout Verhoeven langs de kant staan. Dus nu zou ik ze snel te pakken hebben. Bij de groep aangekomen kreeg ik verwijten dat ik mijn kaart maar eens goed moest opbergen.Nadat bleek dat de kaart van Jan was kreeg ik alleen maar complimenten. Jan was wel blij dat hij zijn kaart terug had. We kregen nog een paar kleinere klimmetjes voor onze kiezen die ons geen problemen op leverden.

Bij de derde stempelplaats hadden we er 177 km opzitten en het gemiddelde (zuiver fietstijd) bedroeg tot dat moment 26,7 km/uur. In St. Vith (na 70 km) was dat nog iets meer dan 25 km/uur. Dus we reden steeds harder.        

Een aantal kilometer voorbij de derde stempelpost reden Jan Hes en ik achteraan. Regelmatig moesten we gaten dicht rijden. Deze werden veroorzaakt doordat het tempo er nu goed inzat en doordat Jan en ik een paar keer even moesten wachten voor ander verkeer. We merkten toen dat we geen macht meer hadden. Jan had last van pijn in zijn leverstreek en ik voelde me  leeg. Jan Wellens moest ook diverse keren de gaten dichtrijden maar hij reed erg sterk. Maarten Scholtze was onze groep komen versterken omdat hij het contact met zijn eigen groep had verloren. Er was even een probleem met de fiets van Maarten en toen we stonden te wachten zei Jan Hes dat hij door wilde rijden zodat hij wat voorsprong kon opbouwen. Weer verder gereden en na een tijdje hoorden we dat Jan Hes 2 kilometer achter ons zou zitten. We hadden hem nog niet gepasseerd dus dat was wel erg vreemd. Jan bleek de pijlen voor de volgauto’s te hebben gevolgd. Ludo passeerde hem met de volgauto en bracht hem weer terug op de route. Vandaar.

Ondertussen hadden vele renners gezien dat ons tempo wel lekker was als je achter ons ging rijden. Op die manier werden we gevolgd door wel 50-60 renners. Door de grote lengte van onze groep ontstonden wel gevaarlijke situaties als een auto ons zou willen inhalen. Enkele idioten in een volgauto zorgden voor een aantal hachelijke situaties. Ik zie nog steeds de angst in de ogen van een mevrouw in een auto die uit de tegenovergestelde richting kwam terwijl een idioot een onverantwoord risico nam om in een onoverzichtelijke situatie ons in te halen. Om de andere auto te ontwijken sneed hij ook nog de voorste rijders van onze groep. De andere auto van die mevrouw was half in de berm gereden.


Met nog 15 kilometer tot de volgende stempelpost te gaan vond ik het genoeg. Ik was behoorlijk leeg en elk kleine klim (viaducten) was al te veel. Ik sprak met Piet van Grimbergen af dat ik me zou laten terugvallen als ik het helemaal niet meer kon volgen. Even verder op reden we weer een brug op en bij dat bultje zat ik al meteen wat verder naar achteren. De groep was echter zo groot dat ik toch in de grote groep bleef rijden. Doordat ik nu zelf de vrijheid had om te lossen reed ik veel meer ontspannen. Het werkte psychologisch goed. En bij de volgende stempelpost zat ik gewoon weer bij groep A vooraan.

Hier waren heerlijke “Marsen” te krijgen. Ik nam meteen 3 repen en at ze allemaal op. Ook de zeer sterk rijdende Jos de Volder bevestigde dat een Mars wel degelijk veel energie geeft. Ik was meteen van mijn leeg gevoel af. Daarom besloot ik om weer gewoon met groep A verder te gaan. Jan Hes kwam, juist toen wij wilden vertrekken, aan bij deze stempelpost en het ging hem weer wat beter. De pijn was minder.

Diekirch-Valkenswaard 2005_7Waar ik wel last van kreeg was een gevoel dat de kramp er in kon schieten als ik moest aanzetten. Later zei Raymond Jansink dat het een gevolg kon zijn van te weinig drinken in het begin. Ik had inderdaad niet veel gedronken in het begin. Maar verder hadden we geen problemen met het laatste stukje. De laatste 85 kilometer hadden we met een gemiddelde gereden van 32,3 km per uur zuivere fietstijd. Het gemiddelde over de hele tocht was daardoor opgelopen tot 28,3 km per uur zuivere fietstijd. Ik vind dat we als groep goed hebben gereden. De sterkere rijders hebben zeker in dienst van de groep gereden en de anderen hebben naar vermogen hun steentje bijgedragen. Wij kwamen ongeveer op de 300ste plaats binnen van de 1100 – 1200 rijders. Linda van Erve, die ook een goede dag had werd de derde dame. Als Bas bij de start op tijd was geweest was Linda misschien wel tweede of eerste geweest. Dus Bas… volgende keer wel op tijd bij de start…

up

Onze sponsoren

Aangesloten bij

NIeuwsberichten

maart 15, 2024

Gedragscode WTC De Hellen

in Recent

126 hits

november 16, 2023

Gravelkalender 2024

in Recent

574 hits

september 12, 2023

Rabo ClubSupport 2023

in Recent

412 hits

augustus 24, 2023

Nieuw evenement: Hap & Trap

in Recent

726 hits

juni 06, 2023

BBQ 25 juni 2023

in Recent

779 hits

mei 14, 2023

WTC De Hellen in het nieuws

in Recent

500 hits