Wieler Toer Club De Hellen

Sindsdien is de Muur niet meer in de Ronde van Lombardije teruggekeerd. In 2006 is het wegdek opnieuw geasfalteerd en zijn de hoogtemeters aangebracht. Het gemiddelde percentage is 15,4% met een uitschieter naar bijna 27%. Hij begint op een hoogte van 820 meter en eindigt op 1124 meter. Een hoogte verschil van 304 meter en dit op 2 kilometer lengte.

Mijn appartement bevindt zich aan de oostzijde van het Como meer, tussen het dorpje Colico en Dervio in. ’s-Morgens vroeg ligt dit in de schaduwkant van het meer en als ik vertrek om mijn reisgenoot Harald op te gaan halen krijg ik eerst een flauwe afdaling van enkele kilometers. Dit is met het oog op wat er staat te wachten lekker om makkelijk warm te draaien. Ondanks de temperatuur van 20 graden voelt het toch nog een beetje fris aan. In het plaatsje Varenna nemen de pont naar Bellagio. We kunnen na het kopen van een kaartje gelijk mee de oversteek maken. Het uitzicht over het meer is schitterend. Het Como meer is van alle Noord Italiaanse meren toch wel zeker het mooiste. Ook hadden we langs het meer kunnen blijven rijden maar in de buurt van Lecco moet er dan een stuk over een vier baans autoweg gereden worden en dat lijkt ons geen goed idee. Dan maar een stukje afsnijden. Na het vakkundig afmeren van de pont rijden we de wal op en beginnen de beklimming naar ons eerste doel.
We gaan eerst naar het wereldberoemde wielerkerkje van Madonna di Ghisallo. Een wielergekke pastoor kreeg de Paus zover dat hij dit kerk zegende tot wielerkerk. In de kapel hangen truien van vele wereldkampioenen en verder ook nog diverse fietsen uit de jaren dertig en veertig. Je vraagt jezelf in alle ernst af hoe de wielrenners in die tijd met zulk materiaal de hoogste toppen van de bergen beklommen. Frame maten waren er in die tijd blijkbaar maar in één maat want bij alle fietsen zit het zadel bovenop de liggende buis en is er geen zadelpen te zien. We bewonderen ook nog de werelduurrecord fiets van Fransceso Moser. In die tijd was dat nouveauté par excellence maar nu doet het zeer gedateerd aan. Naast de kerk is er sinds twee jaar een prachtig wielermuseum. Alle grote kampioenen krijgen hier de eer die zij verdienen. Alleen Joop Zoetemelk komt hier als Nederlander voor en verder is het vooral Forza Italia wat de klok slaat. In de kerk branden we nog een elektronisch kaarsje en kopen een geplastificeerd bidprentje met daarop de beste wensen voor onze ziel van de Madonna. De klim naar de kapel was zeker geen vals plat. De weg was net opnieuw voorzien van een nieuwe laag mooi zwart asfalt en glijdt lekker soepel onder de wielen door. Het stijgingspercentage gaat een aantal keren tegen de 10% en in sommige bochten daar net boven. Een Italiaan die we passeren knoopt een gesprekje aan en als we laten vallen dat we de Muur gaan beklimmen kijkt hij mij eerst niet begrijpend aan om daarna te vertellen dat de beklimming naar Sormano niet zo zwaar is als deze naar Ghisallo. Nu is het mijn beurt om niet begrijpend te kijken. Zou hij wel weten wat er in Sormano ligt of zijn al die verhalen zwaar overdreven! In de laatste kilometer voor het kerkje liggen de beroemde 8 tornanti. Dit zijn de haarspeldbochten uit de Ronde van Lombardije die ieder jaar zo mooi op de televisie in beeld worden gebracht.
Na nog een korte maar smakelijke lunch op een mooi terras besluiten we maar weer eens verder op zoek te gaan naar de Muur. We dalen eerste even af om daarna rechtsaf de klim naar het dorpje Sormano te nemen. Dit is een klim van 5 kilometer tot net boven de 800 meter hoogte. Het is geen zware klim maar de temperatuur is ondertussen al boven de dertig graden en we rijden in de volle zon zonder een beetje schaduw.
In het dorpje aangekomen pauzeren we even om plan de campagne te maken. We zoeken vertwijfeld naar enige aanwijzigen om de Muur te kunnen vinden. We slaan links en rechts wat straten in en raadplegen het meegenomen GPS apparaat. Hier hebben we een route opgeslagen die ons naar Sormano heeft gebracht, maar brengt hij ons ook naar de Muur? Ook subtiele aanwijzingen als bordjes of wegbeschilderingen kunnen we niet ontdekken. Uiteindelijk vragen we een paar arbeidsvrijgestelde die op een terrasverpozing zoeken waar de Muur moet liggen. De aangesproken man herhaalt twee keer mijn vraag en kijkt ons daarbij met vreemde ogen aan.

De vreemde bekken die daarna trekt voorspellen weinig goeds maar wij troosten ons met de gedachte dat dit wellicht zenuwtrekken zijn. De man vertelt ons dat we de straat uit moeten rijden en daarna een bocht naar rechts en links moeten en dat we het dan vanzelf moeten zien liggen.
Na enkele minuten komen we op een doorgaande weg met een klein zijstraatje en een bordje Muro di Sormano. De weg loopt naar beneden en even bedenken we dat we aan de verkeerde kant zijn aankomen rijden en dat we al boven op de Muur staan. Na een korte aarzeling en een logische rankschikking van diverse feiten komen we tot de conclusie dat we dus eerst naar beneden moeten om de Muur te kunnen beklimmen. We dalen een kleine honderd meter en komen op een kleine picknickplaats die door diverse mensen op dat moment gebruikt wordt en we zien waarvoor we gekomen zijn. De Muro di Sormano. Hij is volgeklad met cijfers. Waarvoor deze zijn zullen we zeer snel ontdekken.

We schakelen terug naar het binnenblad en rijden het smalle door bossen en struiken omzoomde pad naar boven. Het is net alsof we over de geasfalteerde tong van een groot monster naar boven gaan fietsen. Al na enkele meters ligt de ketting op mijn grootste tandwiel. Ik heb een compact groep en moet het dus met 34x26 gaan proberen. Mijn maat heeft enige tijd daarvoor de Dolomieten Marathon succesvol beëindigt en heeft als erfenis van deze tocht nog een tandwiel met 29 kransjes bij. Of heeft hij meer voorkennis dan ik? Goirlese oud beroepsrenner Huub Zilverberg heeft deze Muur ook beklommen in de edities van de Ronde van Lombardije. Hij probeerde het toen met 42x32. De eerste meters gaan lekker vlot maar na een bochtje naar rechts zie het letterlijk en figuurlijk alleen maar zwart voor de ogen. Het percentage loopt hier boven de 25% en de weg lijkt regelrecht de lucht in te lopen. Zwoegend en trekkend aan het stuur kom ik meter voor meter vooruit. De snelheid is niet meer dan 6 of 7 kilometer per uur. Nu valt het me pas op, dat de cijfers die op de weg zijn gespoten oplopend zijn. En je behoeft geen wiskundige te zijn dat hiermee de hoogtemeters bedoeld worden. Aan de tussenafstand van de cijfers kun je vrij makkelijk opmerken waar het i.p.v. steil, erg steil wordt, tot werkelijk ontzettend steil.

Op mijn hartslagmeter zie ik mijn hartslag oplopen tot bijna 190 en dat betekent voor mij gewoonlijk het einde. Ik ben buiten adem en misschien nog maar op de helft van de klim. Verbazingwekkend is niet dat de benen niet meer willen maar dat door het constante trekken mijn armen loodzwaar zijn geworden zodat ik bijna mijn stuur niet meer kan vasthouden. Nog enkele tientallen meters en dan is het gebeurd. Ik moet van de fiets af. Ik kijk achterom en zie Harald verwoed nog op de pedalen stampen. Dankzij zijn iets kleinere verzet lukt het hem om mij te passeren maar een vijftig tal meter moet hij ook van de fiets af. De Muur heeft gewonnen.

Een nieuw plan wordt gemaakt en de Muur moet dan maar in tweeën worden genomen. Langs de kant staat een paaltje en daardoor kan ik mezelf lanceren voor een tweede run. Deze duurt ook niet langer dan enkele tientallen meters want deze klim is gewoon veel te steil en zonder kunstgrepen met versnellingen en fietsen niet te beklimmen. Misschien zou het wel kunnen lukken met een mountainbike en versnellingen als 28x34. Of wellicht een nog lichter verzet. Maar is dit je niet voor de gek houden? Uiteindelijk hou ik het voor gezien. Er is dus een berg (heuvel) in Europa die voor mij veel te steil is. Als ik later bij thuiskomst nog eens de gegevens van deze Muur opzoek blijkt hij buitengewoon veel punten te scoren op diverse klimmers tabellen. Alleen bergen zoals de Mortirolo en Angliru scoren veel hoger maar deze zijn dan ook 5 tot 6 maal langer en hebben daardoor meer punten. In zijn soort helling (kort en steil) is er bijna geen gelijke in Europa. Gelukkig heb ik, blijkbaar met vooruitziende blik, een aantal weken voor de vakantie, mijn rubbers onder de wielerschoenen vernieuwd. Dit loopt toch iets makkelijker tegen de heling op. Maar zelfs te voet is het nog een heel karwei en een tweetal keer moet ik even rusten. Tegelijkertijd bewonder ik het mooie panorama waar je normaal als je klimt weinig oog voor hebt. Zit er toch nog iets goeds aan deze zware deceptie. Eindelijk, eindelijk komt de top in zicht. Harald is al boven want heeft met zijn lichtere versnelling toch een flink voordeel op mij en kan het laatste gedeelte naar boven fietsen. We passeren de versperring voor de auto’s en de slagboom. ’s-avonds wordt de muur gesloten om avonturiers en gekken die met auto’s en motoren naar boven te rijden zich voor hun eigen veiligheid te beschermen voor het geval ze op ideeën komen die niet goed voor hun voertuig en hun gezondheid zijn. Wanneer een auto stilvalt op de Muur, bijvoorbeeld bij het opschakelen, komt hij niet meer van zijn plaats en de zwaartekracht zal dan onvermijdelijk zijn werk doen en het voertuig naar beneden laten rollen. En hou hem dan maar eens tegen. Boven aan het einde van de Muur is er een café-restaurant. Hier gaan we samen uitpuffen met een koude “grande Coca-Cola” en concluderen tevreden dat er niemand in onze kennissen en vriendenkring is die hier ook met de fiets naar boven zal komen. Mocht het ze wel lukken dan hoor ik graag of zij ook de beste tijd ooit van iets minder dan 10 minuten hebben verbeterd. Deze is gedaan door Baldini maar volgens kwade tongen zou hij hierbij goed geholpen zijn.

Een kleine week later rij ik alleen nog maar eens terug naar de Muur. Deze keer niet om hem te beklimmen maar gewoon om de sfeer van de omgeving te proeven. Op de weg ernaar toe kom ik tientallen renners in de afdaling tegen. Bij de Muur aangekomen ga ik op een kale grijze steen onder een boom koelte tegen de hitte zoeken. Benieuwd ga ik wachten tot de eerste durfals komen die de muur gaan bedwingen.

Ik wacht bijna een half uur. Er komt niemand.

p.s. mocht iemand na het lezen van dit stukje toch de behoefte hebben om het zelf te gaan proberen. Tip van mijn kant. Doe dit met SPD pedalen. Dat loopt wat makkelijker op de Muur.