Wieler Toer Club De Hellen

Inlogformulier

Eendaagsen

Door: Paul Meeus
Foto's: Marcel van Gorp

Zondag, 22 april 2012

Klimmen Monschau KlimmenAl lang te voren hadden 7 mensen van de club zich ingeschreven voor deze ‘vernieuwde’ tocht. De week vooraf leek het er niet op dat we het zouden treffen met het weer. Constant regen, regen en regen en in dat bewuste weekend zou het niet beter worden. Dus na veel heen en weer mailverkeer, werd er besloten om te wachten tot zaterdagmiddag/avond om een besluit te nemen.

De dagen ervoor hielden we constant buienradar en het weerbericht in de gaten en uiteindelijk werd er zaterdagmiddag door de weerman/vrouw gezegd dat het zondag wat beter zou worden maar wel met kans op buien. 6 Mannen besloten dan maar om te gaan. Marius had die week ervoor een trainingsstage ingelast op Mallorca en vond de weers- en temperatuurverschillen te groot! Dus hij ging niet mee…(dus training in Mallorca voor niks???).

Om zes uur vertrokken we bij de Deel en zo geschiedde het dus dat Hendrik, Marcel en ikzelf in een auto zaten en Peter Hamilton, Michael Hamilton en Cees Leyten (allen uit Tilburg) in de andere. Zo reden deze dapperen der dappersten richting Klimmen.

Rond de klok van half 8 aangekomen, gingen we naar de startplaats voor onze startbewijzen en stuurnummers. Tegen kwart voor 8 gingen we rijden. Het eerste stuk van de tocht was kil en koud. We kwamen al snel wat heuvels tegen waar we ons konden warm op rijden. 

In de nieuwsbrief, die we in de week ervoor hadden gekregen stond ook dat we moesten zorgen voor extra binnenbandjes want met dit weer kon zoiets wel eens goed van pas komen. Er werd ons ook verteld dat we rond kilometer 23 een slecht stukje wegdek zouden krijgen en ja hoor, Polleke reed daar precies lek! Snel even maken met de hulp van Peter Hamilton. Vanaf dit punt had Hendrik besloten om voor zichtzelf te gaan rijden want onze kameraad was ineens uit het zicht verdwenen. Peter kreeg rond kilometer 40 ook een lekker band en natuurlijk was ik er om hem te helpen.

Bij de pauze aangekomen in Roetgen, waar Hendrik al was, besloten we allen om de lange tocht van 150km te voltooien. Het weer was immers vrij mooi en het was tot hiertoe nog droog gebleven. Zo geschiedde het en na het eten van een stuk taart, krentebol of energiereep, vervolgden we onze weg.

Maar toen we na 80 km moesten stoppen omdat Peter weer een lekke band had gekregen was het iets problematischer. Hij had namelijk een vrij grote scheur in de buitenband.

Oplossing: de oude binnenband werd stuk gemaakt en als extra beschermlaag tussen binnen- en buitenband gelegd. Nu maar hopen dat het hielp en ….. het hielp gelukkig. Verderop stond Cees ook met pech langs de kant maar hij werd bijgestaan door Marcel. Zo zie je maar dat het goed is als je niet alleen bent!!!

  Toen we bij de tweede pauze aankwamen, trakteerde Hendrik ons op een lekker Duits bakje koffie. Dit ging er wel met veel genoegen in. Plotseling sloeg het weer om en kregen we hagel over ons heen. We wilden net vertrekken, dus snel deden we onze regenjas aan!

Klimmen Monschau KlimmenMaar nu moest het zwaarste stuk nog komen. Een paar heftige beklimmingen in het Eifel-gebied die de moeite waard zijn. Vraag me niet naar de namen want ik had geen tijd om te kijken welke het waren. Weet wel dat er eentje bij was van tussen de 10 en de 15 % en met een behoorlijke afstand om te klimmen. Ik weet nu wel dat OPGEVEN GEEN OPTIE IS. (een leuze die je vaker hoort in het peloton). Polleke heeft dus deze klim zonder af te stappen beklommen waar velen het wel moesten doen. Boven aangekomen was ik wel redelijk vermoeid, moet ik eerlijk toegeven. Even gerust en wat gedronken zodat Peter en Cees ook even konden bijkomen.
Verderop tijdens de rit, kwam Michael erachter dat zijn elektrisch schakelsysteem weigerde. Hij ging vooraan niet meer van het grote blad af. Dit was duidelijk balen voor hem. Maar hij heeft de rit zo maar uitgereden zonder vooraan te kunnen schakelen.

Klimmen Monschau KlimmenOndertussen begonnen de kilo- en hoogtemeters duidelijk hun tol te eisen. Bij een van de laaste beklimmingen moest ik zo nodig even stoppen voor een sanitair lek en een stukje energiereep, zodat ik de anderen uit het oog verloor. Ik heb dus mijn weg vervolgd; moederziel alleen en tegen de wind in is dat geen pretje. Zo’n kilometer of 15 verder stonden de anderen op mij te wachten. En hier was duidelijk dat Marcel, Michael en Hendrik de sterktsten van ons allen waren. Cees en ikzelf reden op een gegeven moment met zijn tweeën en toen we dachten dat het bijna klaar was, kregen we nog een laaste pukkel van zo’n 14 % voor onze kiezen. Ik hoor Cees nog roepen: “Komt er hier nou geen eind aan?”

Uiteindelijk na 154 km en 2280 hoogtemeters kwamen we aan in Klimmen. Uitgeteld, moe en verkrampt maar wel voldaan.
Snel omgekleed, ingeladen en fietsen op het rek gezet. En nu maar snel naar huis. En net toen we klimmen uitreden kregen we een stortbui over ons heen. Gelukkig zaten we droog en wel in de auto. Je moet er niet aan denken om dan nog op de fiets te zitten.

meeus polHendrik had voor Marcel en mezelf nog een verrassing. We reden niet gelijk naar huis maar wel via Antwerpen! Een stuk van de rit heb ik niet bewust meegemaakt want ik lag even met de ogen dicht, nagenietend van de tocht of was het gewoon van de vermoeidheid!

Heren die mee hebben gereden: bedankt voor deze wel heel leuke dag! En volgend jaar gaan we deze tocht weer rijden maar dan met een graadje of 20!!!

up