Wieler Toer Club De Hellen

Inlogformulier

Zoeken

Openingsrit Gravel - 2 maart 2024
Markiezaat - 13 mei 2023
Gravelweekend 5/tm 7 mei 2023
Openingsrit ATB 7 oktober 2023
BBQ - 25 juni 2023
3-daagse Goirle-Parijs: 18 t/m 20 mei 2023
Bevrijdingstocht - 6 mei 2023
Sluitingsrit Gravel 28 oktober 2023

Kalender

maart   2024
M D W D V Z Z
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

Door: Huib van Engelen
 
Zaterdag, 4 juli 2008
 

De grote dag

Na een waardeloze, nerveuze nachtrust sta ik om 04:30 uur naast mijn bed. Spullen pakken en naar de ontbijtzaal. Het is inmiddels een drukte van jewelste. Muesli met yoghurt, wat brood, koffie en een sinaasappelsapje voor de vitamientjes zullen we maar denken. We zijn er klaar voor!! Om 06:00 uur de bus in. Zenuwachtig nip ik wat aan een bidonnetje water om alvast voldoende vocht op te nemen. Als we bij onze parkeerplaats aankomen (op 4 km van Bourg dÓisans) maak ik mijn fiets in orde en besluit wat ik aan doe. Nog een laatste zware toiletlozing in de bus en we kunnen op weg naar de start. Wat een mensenmassa! Nog twee maal een plasbeurt in het startvak, nog wat water drinken en we mogen naar het echte startvak.

Een heuse hoempaband blaast ons weg en na het gezamenlijk aftellen, de fietscomputers piepen, schoenen klikken in pedalen, mogen we weg. Dan rest alleen nog maar het zoeven van de wind en een enkele keer het geluid van het schakelen. Voor mij is het nieuw en onbekend. Ik zit in een groepje dat me met 34 à 36 per uur richting Glandon brengt. Dan begint de beklimming. Ik twijfel om te stoppen om mijn windjack uit te doen. Het twijfelen stopt als ik zie dat het een kort beklimminkje naar het stuwmeer is. De echte klim is nog niet begonnen. Ik moet wel weer plassen.

Marmotte 2008_2Even later is het duidelijk, de klim is begonnen, ik stop, plas en ontdoe me van mijn windjack. Ik ben niet de enige, toevalligerwijs sta ik 5 meter naast Marc. Lachend kijken we elkaar aan als de klim begint. Op iedere renner die ik inhaal halen pakweg 100 mensen mij in. Het deert me niet, ik geniet van de tocht, de natuur om me heen, een groepje luidruchtige Spanjaarden die al zingend de berg opfietsen of van de vele Nederlanders die ons luidruchtig aanmoedigen. Na dik twee uur ben ik boven. Wat een drukte. Na wederom een plaspauze en bedankt Fiets in ruil voor een volle bidon vervolg ik mijn weg.

Het gevaar
De afdaling is nauwelijks begonnen of ik zie een bebloede renner terug naar boven strompelen. Waarschijnlijk een bocht gemist. Ik daal zonder risico's maar maak toch voldoende vaart waardoor het vlot gaat. Als verderop een ambulance bij een renner staat die stil in een weiland ligt merk ik dat het me nauwelijks iets doet. Ik ben gefocust. Een windjack uittrekken met 60 a 70 per uur schijnt geen goede combinatie te zijn. Zeker wanneer het kledingstuk in je voorwiel terecht komt. Onderaan de afdaling moet ik weer plassen. Jemig, alweer de vierde keer. Nou ja, ik drink dus in ieder geval voldoende. In de beklimming heb ik ook al twee gelletjes en een reepje naar binnen gewerkt. Dus met eten en drinken zit het wel snor.

 Er vormt zich een groepje en met een te hoge snelheid scheuren we over het vlakke stuk naar de voet van de Telegraphe. Ik merk dat ik wat hoog in de hartslag zit en ben blij als ik me in een rustiger groepje kan verschuilen. Onderaan de voet van de Telegraphe is onze eigen bevoorrading. Nogmaals plassen, wat eten, banaantje en een heerlijk ijskoud flesje AA drink. Terwijl ik het snel naar binnen werk zie ik Marc binnen komen. Het gaat ons redelijk goed af tot nu toe. We zijn 3 uur en 3 kwartier onderweg, mooi op schema. Hij pauzeert nog wat en ik vervolg mijn weg. Tijdens de beklimming verbaas ik me over het grote aantal auto's wat zich tussen de fietsers een weg naar boven baant. Vieze uitlaatgassen en weinig ruimte voor de fietsers. Zeker wanneer er ook nog een van boven naar beneden komt. Maar er zijn ook andere zorgen die opspelen. Ik krijg last van mijn maag, ben wat misselijk. Mijn voeten beginnen ook geïrriteerd te raken. Ik heb in de afdaling van de Glandon de schoenen wat strakker gesteld. Ik stap af om ze wat losser te maken en geniet meteen even van het feit dat er even geen spierspanning op mijn benen staat. De misselijkheid neemt wel toe.

Het vervolg van de klim gaat erg rustig. Ik kom nog net vooruit maar er is weinig plezier te beleven aan de situatie. Eten durf ik niet meer en de zoete dorstlesser smaakt voor geen meter. Boven gekomen laat ik de bevoorrading voor wat het is en plof neer op de wegafrastering. Na 10 minuten besluit de inhoud van mijn maag dat het tijd is om de donkere omgeving in te ruilen voor de frisse berglucht. Even later komt Marc aangefietst. Wat is er met jou aan de hand? Na wat uitleg dalen we samen af naar Valloire. Beneden plof ik op een bankje, ik voel me leeg en besef dat de Marmotte op deze manier een lijdensweg wordt. Dan maar de Marmotton besluit ik laf. Bij de bevoorrading eet ik voorzichtig een stukje stokbrood. Twee stukken verdwijnen in mijn zak. Dan maar weer verder. Marc is intussen al ruimschoots vertrokken. Albert wacht boven op de Gallibier op hem om samen af te dalen naar Bourg d Oissant. Met het kleinste verzet van 30-27 begin ik aan de beklimming. Het valt me zwaar.

  Gelukkig pik ik aan bij twee Nederlands sprekende dames die druk hun leven doornemen. Ik spreek mijn dankbaarheid uit over de afleiding die ik ondervind van hun prietpraat en vraag of het in orde is als ik in hun wiel blijf hangen.Dit keer niet alleen om het zicht op de bilpartijen. "Het is goed hoor": klinkt als muziek in mijn oren, ik ben hen dankbaar.

Het steile stuk begint. Het tempo kan bij mij iets omhoog en ik passeer de dames. Volgens mij is het nu nog maar drie kilometer klimmen.

Na verloop van tijd (ik passeer nu al wandelende fietsers) komt een bordje in zicht. "Sommet à 5 km" staat erop. Dat valt even tegen. Ik koop twee blikjes cola en val neer in een stoel bij een berghutje in de wereld van niets en niemand, op die fietsers na dan! De stukjes stokbrood uit mijn zak spoel ik voorzichtig wat weg met de cola. Ze smaken me best. Vol goede moed gaan we op weg naar de top. Het wordt koud, de zon is verdwenen en er staat een forse wind.Ik heb inmiddels mijn windjack aangetrokken als ik in het Nederlands de aanmoediging hoor:"Nog maar 1,6 kilometer tot de top, zet hem op". Even verderop weer wat aanmoedigingen:"Nog maar twee kilometer!". Ik moet glimlachen van de goedbedoelde aanmoedigingen. Totaal leeg bereik ik de top. Marc is al weg, met Albert de afdaling in. In ieder geval heeft hij wat aanspraak bedenk ik me. Ik pak twee stokbroodjes met brie, doe een plasje en ga de afdaling in. Wouwie, dat gaat hard! De stokbroodjes peuzel ik vanaf La Grave op. Het gaat nog steeds hard. Kop over kop rijd ik samen met een iel fransmannetje naar beneden. Het zonnetje is gelukkig weer terug waardoor het contrast met de donkere tunnels alleen maar groter is. Oppassen dus! De snelheid en het feit dat we veel mensen inhalen laat de adrenaline stijgen. Als het licht bergop gaat moet ik echter direct lossen.Zo, dat zet me meteen weer op mijn plaats. In de bocht richting Bourg d'Oissant zie ik onze bus staan waar vandaan we vanmorgen zijn vertrokken. Ik eet wat cake, drink wat en praat even bij met Albert. Marc is net 15 minuten weg, zover lig ik dus niet achter. Ik heb echter geen illusie dat ik hem nog ga inhalen. Samen met Albert fiets ik naar de voet van de Alpe d'Huez. Het is goed warm in mijn bovenkamer en mijn voeten staan in brand als ik de eerste meters klim. Marmotte 2008_3Een goed begin is het halve werk denkt Albert en hij gaat er van tussen. Na 200 meter ziet hij het nut van de beklimming niet meer in en denkt aan het advies van zijn arts die het hem afgeraden heeft. Al lachend en onder een luid afscheid "Succes", daalt hij het groepje voorbij waar ik me in bevind. Verbaasde fietsers achterlatend. Ik moet weer lachen. Dat is echter van korte duur.

Na bocht 21 (de eerste bocht) volgt de volgende steile strook naar de volgende bocht. Ik weet dat het straks minder steil wordt maar die brandende voeten worden wel erg irritant. Ik zie een bergstroompje, stop, en verlos mijn voeten van die branderigheid.

Ook mijn hoofd krijgt een verkoeling. Heerlijk! Kletsnat en met mijn shirt ver open gaat de tocht verder. Ik zie af en geniet. Geniet van de kleine dingen om me heen. Vrolijke muziek uit een Nederlandse auto bijvoorbeeld. Alsof we bij het EK voetbal zijn. De stemmingswisselingen wisselen elkaar snel af als ik de uitgeholde gezichten van de fietsers zie die op de muurtjes in de bochten van de beklimming zitten. Als verslagenen staren ze voor zich uit. Oogcontact is onmogelijk. Een bemoedigend knikje is wel het minste wat ik voor ze kan betekenen. Een fietser wordt door, naar ik vermoed zijn dochter, een stukje geduwd. Ik maak een opmerking dat duwen voor mij ook een welkome optie zou zijn. Helaas is ze al te ver weg als ze nog bevestigend "Ja hoor" antwoordt. Kan ze wel op zo'n afstand?! Ik maak een flesje AA drink open, drink wat en bied de geduwde fietser een slok aan.

Nee hoor, die zoete drank levert mij maagproblemen op. Het begint me te dagen. Zoete geconcentreerde gelletjes in combinatie met veel zoete sportdrank en een ijskoud flesje AA drink is niet de beste mix voor me geweest. Uitermate dom zelfs! Geïrriteerd en boos op mezelf werp ik het flesje met een ferme zwaai de berg af. Weg met die rommel! Een watervalletje geeft mijn voeten wederom verlichting en zet mijn hersens weer op een ander spoor. Nog maar 5 kilometer, ik ga het halen, had ik daaraan getwijfeld dan? Ik ben uitgeput, knijp een volle bidon water over mijn hoofd. Iedere verkoeling is meer dan gewenst. Ik kan me niet meer herinneren wat mijn gedachten in de laatste kilometers van de klim zijn geweest. Ik zoek in ieder geval de verkoelende schaduw van een boom nog even op, dat herinner ik me dan nog wel. Nog maar 2 kilometer, ik tel af en zie inmiddels al een poosje het dorp liggen. Ver is het niet meer, gelukkig maar want mijn benen willen ook niet meer. Zilver is al sinds de Gallibier geen optie meer. Waar doe ik het eigenlijk voor? Voor de prestatie zullen we maar denken. Voor me valt een fietser al kotsend op het wegdek. Omstanders snellen toe. Jemig, wat een ellende. De verwachte emotie blijft uit als ik onder het finishdoek doorrijd. Geen piepje van de tijdsmeting. Mijn tag heeft het waarschijnlijk begeven door al het water over mijn been. Ik kijk op mijn telefoon, net binnen de 11 uur. Lekker belangrijk!!! Ik heb het gehaald en hoor mijn naam roepen. Marc vraagt me om een bordje pasta mee te eten. Hij is ongeveer een kwartier binnen. Ik zet mijn fiets weg en loop mee. De gedachten aan pasta maakt me echter weer misselijk. Voor mij enkel cola. Ik val in het gras, Total los. Het bordje pasta volgt een half uur later toch en het smaakt me wonder boven wonder. Een gesprek is inmiddels ook weer te voeren, spreek wat mensen per telefoon, kort en bondig weliswaar. "Ik heb het gehaald".

In de bus terug naar het hotel SMS ik wat vrienden: "Dit nooit meer..". De volgende dag op de weg terug naar Nederland is de pijn vergeten. Volgend jaar zilver of wordt het toch eens maar nooit meer? De tijd zal het leren.

up
StartVorige12VolgendeEinde

Onze sponsoren

Aangesloten bij

NIeuwsberichten

maart 15, 2024

Gedragscode WTC De Hellen

in Recent

123 hits

november 16, 2023

Gravelkalender 2024

in Recent

572 hits

september 12, 2023

Rabo ClubSupport 2023

in Recent

410 hits

augustus 24, 2023

Nieuw evenement: Hap & Trap

in Recent

724 hits

juni 06, 2023

BBQ 25 juni 2023

in Recent

777 hits

mei 14, 2023

WTC De Hellen in het nieuws

in Recent

498 hits