Wieler Toer Club De Hellen

• Pagina 1: De voorbereiding
• Pagina 2: De grote dag 

De voorbereiding

Het is mei 2006, NLP practitioners cursus (neuro linguïstisch programmeren). Bij Paul Liekens in het mooie Westmalle (België) spreken we over persoonlijke doelstellingen in het leven. Pfff, een moeilijke oefening als je het over de zin van het leven hebt. Laten we kiezen voor de eenvoudige weg, wat dichterbij en zeker meer tastbaar is. Een doel in de fysieke sfeer. Wat mij betreft fietsen. Ik wilde hier wielrennen schrijven, maar besef me dat die term eigenlijk alleen bij betaalde sporters thuishoort. Wij, toerrijders die ons op zondagmorgen teveel inspannen om de drank van de vorige avond eraf te fietsen, zijn beter af met de term toerfietsers.

Terug naar NLP. "Wanneer, hoe, wat, wie" wordt mijn formulering? "De Marmotte fietsen in 2007. De Marmotte is een zware tocht over 4 alpencols in Frankrijk. Fout ..... De Marmotte is een uitdagende tocht die met de juiste voorbereiding in 2007 tot de mogelijkheden behoort. Dat verandert de mentale blik op de zaak. De Marmotte; ik had erover gelezen en vanwege het feit dat ik niet direct een lichaam heb voor het overwinnen van de zwaartekracht lijkt het me bijna ongrijpbaar.

Trainingsschema's hebben het over een start in oktober/november terwijl het doel de eerste zaterdag in juli is. Het is inmiddels kerst. Oud en nieuw komen eraan. Gezellige tijden, waar de mens zichzelf fêteert met lekkernijen, zowel vast als vloeibaar. Mijn lichaamsgewicht, in combinatie met de levensstijl van het moment en zakelijke tegenslag, weerhoudt me van enige drive. Ik besluit het ultieme doel uit te stellen. Het voorjaar 2007 brengt me in vervoering. Ik fiets tochten met WTC de Hellen. Ondervind hoe zwaar het kan zijn in Limburg en de Ardennen. Laat staan dat ik enig idee heb hoe een Alpen col er uit ziet!

Volgend jaar is een goede keuze geweest. Tijdens de zomervakantie van 2007 verblijven we met vrienden in De Tarn, een streek in Frankrijk. In de voorbereiding op deze vakantie heb ik natuurlijk gekeken hoe ver het is van ons vakantiehuisje naar de Pyreneeën. En welke Pyreneeën col dan wel bedwongen moet worden. Col de Palheires is de zwaarste volgens het boekje. Mmmmm .... , mooie keuze!

Vroeg in de ochtend vertrekken we voor een autorit van meer dan 2,5 uur om af te reizen naar de berg. We naderen de Pyreneeën en ik word stiller. Wat een reuzen .... Zo ken ik ze enkel en alleen van de wintersport. Onderaan de berg de fiets uit de auto en ik ben van start. Ontzag voor de col maakt plaats voor euforie. Ik nader eindelijk de top. Een heerlijk gevoel van overwinning! Afdalen blijkt echter niets voor mij. Na enkele kilometers besluit ik de fiets in de auto te gooien. Het eerste contact met een heuse berg is een feit.

Oktober 2007

Met een abonnement op de sportschool ga ik mijn beenspieren maar eens aanpakken. Het besluit is genomen. In 2008 gaat het gebeuren, de Marmotte. Ik schrijf me in bij Velotour waar we in korte tijd (niet teveel vakantiedagen) de Marmotte gaan rijden. Donderdag 3 juli heen, zondag 6 juli weer thuis. Er is geen weg terug. In februari trotseer ik de kou om de eerste buitenkilometers op de fiets te maken. In mei en juni neemt de spanning toe. Ik zie mijn fiets vaker dan vrouw en kinderen. Toch bekruipt me enige twijfel. Heb ik genoeg trainingsarbeid gehad? Het moraal krijgt nog een stevige zet in de goede richting als ik de eerste week van juni in de Dolomieten vertoef. Nu kan het niet meer misgaan. Voorzichtig begin ik een tijdsdoel te stellen. Van uitrijden wordt het doel verlegd naar binnen 10 uur. Zilver moet er zeker inzitten!

3 juli 2008

Om 02:15 vertrek ik naar Dommelen (een dorpje nabij Eindhoven). Van daaruit rijden we samen naar Harelbeke. We zijn Marc, Albert en ik. Gespannen koppies in de nacht als we om 5:00 uur aankomen. Met 45 man en 1 doel; de Marmotte fietsen. De busreis is niks voor mij. Ik hang wat tegen het raam en luister naar setjes op mijn Ipod. Door de aanhoudende regen is het een treurige dag. Gelukkig zijn de verhalen van onze Belgische reisgenoten amusant te noemen.

s'Avonds rond 19:00 uur zijn we op plaats van bestemming: La Grave. Vanuit het appartement hebben we uitzicht op enkele forse pukkels, wauw! Eten en naar bed. De volgende ochtend vroeg op om met de bus naar de Alpe d Huez te gaan om de startnummer op te halen. Het gesmoezel in de bus verstomt als de bus de eerste meters van de Alpe opdraait. Wat een steile berg!!! Boven gekomen proeven we de sfeer van de tocht. Honderden mensen die wat rondscharrelen tussen kraampjes met allerlei fietsspullen. Enkelen melden zich bij een mechanieker, enigszins nerveus om een euvel hersteld te krijgen. Na de middag zijn wij aan de beurt, de fietsen worden door onze eigen mechanieker Yves nagekeken. Fijn dat hij er bij is. Ik laat nog een klein slagje uit mijn achterwiel halen. Voor Yves een klein kunstje, binnen enkele minuten is het gefikst. Even in fietsen resulteert in een uurtje de Lauteret op met een hartslag die veel vertrouwen geeft voor de dag van morgen. Ik ben in vorm! Na een kopje koffie boven op de Jules de la Tourette twijfelen of de Gallibier nog opgaan, nog 8 km klimmen. Wijsheid overtuigt me om rustig af te dalen. Het is prettig dit stuk afdaling (met enkel scherpe bochten) welke morgen ook in het parcours zit alvast gedaan te hebben. 10 van de 175 km zijn bekend!!! Na een late maaltijd en de laatste voorbereiding zoeken we onze bedjes op. Niet voordat we in de onvervalst Belse taal de laatste briefing gekregen hebben. Gelukkig treedt mijn tafelgenoot op als tolk.
Welterusten.