Wieler Toer Club De Hellen

BBQ - 25 juni 2023
Markiezaat - 13 mei 2023
Openingsrit ATB 7 oktober 2023
Bevrijdingstocht - 6 mei 2023
Gravelweekend 5/tm 7 mei 2023
3-daagse Goirle-Parijs: 18 t/m 20 mei 2023
Sluitingsrit Gravel 28 oktober 2023
Openingsrit Gravel - 2 maart 2024

Kalender

maart   2024
M D W D V Z Z
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31

Door: Maarten Scholtze
 
Zaterdag, 26 augustus 2006
 

270 km fietsen...

Diedkirch-Valkenswaard 2006_4Na in 2005 de eerste keer Diekirch – Valkenswaard met goed gevolg en gevoel te hebben afgelegd, kreeg ik de ambitie om de volgende tocht eens wat sneller af te leggen. Meerderen leden deelden die ambitie zodat op zaterdag 26 augustus Jan Wellens, Guus van den Hout, Bas van Riel, Raymond Jansink, Co Geboers en ondergetekende aan de start stonden voor een ‘rappe rit’ naar Valkenswaard.

De bedoeling was bij de start om vooral onderweg geen tijd te verliezen met stempelen, eten of andere obstakels. Tevens hadden we het plan om vooraan te gaan staan, maar dit plan werd door pak en beet 1200 starters gedeeld en werd daarom om praktische redenen niet uitgevoerd. Verder zouden we stevig doorfietsen en dan maar kijken waar het schip zou stranden. Als doelstelling hadden we gedacht aan; of voor vier uur binnenkomen of bij de eerste honderd deelnemers.

Nadat het startschot had geklonken konden we door handig manoeuvreren en ordinair voorkruipen al om kwart over zeven op de fiets stappen. Gelijk vormden we met ons zessen een mooi treintje en met een zeer behoorlijk tempo haalden we gelijk de voor ons gestarte renners in. Sommigen van deze renners sloten zich bij ons aan en lieten zich door ons in het kielzog meeslepen. Een enkele keer werden wij gepasseerd door één, twee of drietal renners die zich met een moordend tempo uit de voeten maakten. Een beetje meesmuilend keken wij deze “sukkels” na. Zij zouden zich nog wel een paar keer tegenkomen in de komende 250 kilometer. Wisten wij veel wat wij nog zouden tegenkomen!

Na een 75 kilometer komen we aan in St Vith. De tijd is dan tien voor tien. We horen van de mensen daar, dat de eerste daar zijn aangekomen om tien over negen. Zij hebben dus met gemiddeld 35 kilometer of meer per uur door die heuvels gereden. Het wit slaat me om de neus. Wat zijn dit voor coureurs? Ex profs of klimgeiten! We zijn nog steeds met z’n zessen, al valt ons groepje in de laatste kilometers voor de stempelpost een beetje uit elkaar. We bereiken vrijwel toch allemaal gelijktijdig de post. Na binnen enkele minuten gestempeld en geproviandeerd te hebben gaan we weer op weg.

Op weg naar de tweede stempelpost halen we nog wel eens iemand in maar geen grotere groepen. Dit betekent dat we in het hetzelfde tempo rijden als diegene die voor ons zitten, vermoeden wij. Diegene die we wel inhalen sluiten zich bij ons aan of komen we nog regelmatig tegen. In ieder geval houden wij de kleuren van wtc ‘De Hellen’ hoog want we rijden steeds op kop, zowel bergop als bergaf. Dit laatste gaat natuurlijk wel iets makkelijker. Bij de baraque Michel staat een lekkere stevige rugwind en daardoor komen we zeer makkelijk en zeer snel boven. Dankzij die rugwind komen we ook snel beneden en ik constateer dat we met 70 kilometer per uur afdalen.

Bij stempelpost Gileppe hoor ik dat de eersten al een uur voor ons zijn langsgekomen. Ik kan dit moeilijk geloven. Hebben deze figuren een snorfiets bij of zo! Co Geboers heeft het contact met de rest verloren en juist als wij weer willen vertrekken komt hij aan. Hij besluit heel verstandig en moedig om zich terug te laten zakken tot een andere groep. Het is een wijs besluit van hem. Valkenswaard ligt dan nog 150 kilometer ver weg. Jan Wellens heeft zich voor zijn doen erg rustig gehouden tussen stempelpost één en twee. ‘Ik heb het zwaar’ bekent Jan. ‘Gelukkig’ denk ik, ‘hij ook’. Maar als een echte Floyd Landis herrijst Jan. Wat er daarna gebeurt zal ik de rest van leven niet vergeten. Jan Wellens zet zich op kop en komt er bijna niet meer vanaf. Hij gooit het tempo in de hoogte met een loeizwaar verzet. Je ziet hem bijna kraken maar hij verzaakt niet. Ik neem me voor om Jan later naar de dopingcontrole in Valkenswaard te vergezellen. Als hij gebruikt, dan wil ik ook weten wat hij gebruikt! Zou hij soms pervetrine slikken of amfetamine? Misschien gebruikt hij wel Stenazol of Clenbuterol. Zoveel kracht dat kan toch niet op natuurlijke wijze, dit is wel erg verdacht.

Samen met Guus van den Hout geeft hij onvermoeibaar het tempo aan. Bas, Raymond en ik kunnen alleen maar af en toe overnemen en hun tempo nederig volgen. We zijn al blij dat we ze kunnen volgen. Zelf had ik al in de gaten gekregen dat mijn benen niet al te goed zijn. Als we bij Vise de Maas oversteken krijgen we een lange beklimming met vals plat. In de veronderstelling dat we bijna bij de derde stempelpost zijn, besluit ik om me niet te forceren en de andere te laten gaan en ze in stempelpost Riemst weder te zien.

 

Mede door een klein defectje aan mijn voorderailleur is mijn kleinste verzet 42 x 26 geworden. Dit is toch erg zwaar voor mijn slechte benen. De fout die ik maak is dat de stempelpost nog bijna twintig kilometer verder weg ligt. Als ik dit ontdek breekt mijn motivatie en trap lusteloos en uitgeblust verder naar Riemst.
In Riemst aangekomen, om ongeveer twee uur, zit die tijd van voor vier uur binnenkomen en nog steeds in. We moeten dan wel de laatste tachtig kilometer met meerdere mensen volle bak gaan rijden. Zelf zie ik dit niet meer zo zitten.Vlak voor we de drukke snelweg naar Genk moeten oversteken breekt op het smalle fietspad de groep, en verliezen Raymond en ik contact met de rest. Na het oversteken van de snelweg raak ik ook het contact met Raymond kwijt en rijdt wederom moederziel alleen. Ik besluit om mijn tempo te laten zakken zodat ik word ingehaald door anderen maar er komt niemand. Even vraag ik me af of ik niet verkeerd ben gereden maar na een lang stuk weg zie ik toch weer die vertrouwde rode pijltjes. Omdat ik niemand voor of achter me zie, besluit ik het tempo maar weer op te voeren. Na een ware Hellen tocht van dertig kilometer alleen zie ik de rest weer terug in Bree.

Daar is ook mijn buurman Kees van Poppel met zijn motorscooter. Ik had hem gevraagd of hij ons niet kon laten stayeren achter zijn motor om eventueel nog die scherpe tijd neer te zetten. Of anders voor ons de drukke kruispunten af te zetten zodat we goed door konden rijden. Kees toont zich bereid om dit voor ons te doen. Het eerste stuk langs het kanaal kan hij niet rijden met de motor, maar als we het kanaal oversteken zien we hem weer en komt hij ons tempo versterken. Net na ons vertrek is het begonnen met zachtjes te regenen. Waar we de hele week al bang voor waren begint dan nu. Een ware stortregen. De hele dag hadden we een schraal zonnetje. Maar nu komt het met watervallen naar beneden. Als we door Budel rijden zie we, echt waar, de putdeksels omhoog komen. Kees besluit om met zijn motor om te gaan schuilen en wij hebben nog het meeste last van auto’s die het water als tsunami’s tegen ons aan spatten. Door deze wateroverlast daalt het hoge tempo. We kunnen met moeite op de fiets blijven en de snelheid haalt nauwelijks de dertig kilometer per uur. Schuilen voor deze bui is geen optie want nat en doorweekt zijn we al na enkele minuten regen. Het water komt zelfs op lichaamsplaatsen waar normaal ook nooit de zon schijnt. Inderdaad ook in de bilnaad stroomt het water rijkelijk. De scherpe tijd glijd door onze natte handen weg. Alle moeite en inspanning van die dag zijn bijna voor niets geweest.

Vlak voor Leende komt er ons een motoragent tegemoet. Hij blijkt een collega van enkele renners te zijn die vanaf Bree met ons zijn opgereden. We horen dat de motoragenten die de laatste meters de renners escorteren dit allemaal op vrijwillige basis doen, en in hun vrije tijd, en met de motor van de baas. Als extra krijgen wij dus een escorte vanaf Leende naar Valkenswaard. Hij zet compleet met zwaailicht en sirenes alle gevaarlijke kruispunten voor ons af. Door de vele regen en het opspattende water komt er samen met het water ook zand in mijn ogen en achter mijn contactlenzen. Binnen een mum van tijd zijn mijn ogen geïrriteerd en begint het verschrikkelijk te bijten. Van al het leed wat ik de hele dag heb meegemaakt is dit wel het ergste. Met mijn bidon probeer ik met water mijn ogen te spoelen. Verschillende mensen kijken me aan of ik gek ben geworden. In de stromende regen water over je gezicht gieten is natuurlijk wel een beetje vreemd, maar ik heb hier dus een goede reden voor.

Dan staat er het bordje; finish 1500 meter. Godzijdank komt er een einde aan deze kwelling. Bij het podium met de rondemissen is het door de regen opvallend rustig. Ik maak gebruik van de microfoon om mijn eigen familie te waarschuwen dat ik ben gearriveerd. De rondemissen laat ik voor wat ze zijn, te jong en te klein, en loop meteen door en ontvang met graagte de chocolade medaille en snoepbloemen van mijn dochter, weet zij veel wat papa die dag allemaal heeft afgezien. Ik informeer bij het uitdelen van de medailles op welke plaats we zijn binnengekomen en hoor dat we tussen de 200 en 300 zitten. Waarschijnlijk dichter bij de 200 als 300. Welja, die teleurstelling kan er ook nog wel bij.

Eindelijk kunnen de natte kleren uit en kan er met veel genoegen een lekker glas cola worden gedronken op het overdekte terras. Steeds met enige tussenpozen komen er renners van ‘de Hellen’ binnen. En tegen de klok van achten horen we dat iedereen binnen is. Volgens de organisatie moeten er dan nog een paar honderd renners onderweg zijn. Ik vraag me in alle oprechtheid af wat nu de grootste prestatie is. Of binnen acht uur binnen zijn met grote snelheid of er dertien of meer uur over doen met alle problemen van dien.

Het schijnt dat dit de laatste keer is dat D-V wordt gereden onder de ‘Hellen’ vlag. Maar als ik de reacties hoor van iedereen, dan zijn de meeste toch van plan om D-V volgend jaar weer te rijden, dan maar als eenling of zo. Zelf hoor ik ook daarbij. Misschien moet de toercommissie nog maar eens evalueren of D-V wel van de kalender af moet. Van mij in ieder geval niet. Het blijft toch geweldig zo’n rit van A naar B met aan het einde een fantastische intocht en ambiance.

Als laatste wil ik nog even Jan van Nunen bedanken voor de organisatie die zeer goed was uitgewerkt, hulde aan Jan. Verder aan de volgers in het algemeen en Marc van Riel in het bijzonder, die ons zeer goed heeft begeleid en precies iedere keer daar was waar hij moest zijn en ook voor het meenemen van mijn fiets. Ook dank aan Hendrik de Jonckheere naast wie ik de rally van Luxemburg mocht navigeren. 

up

Onze sponsoren

Aangesloten bij

NIeuwsberichten

maart 15, 2024

Gedragscode WTC De Hellen

in Recent

66 hits

november 16, 2023

Gravelkalender 2024

in Recent

548 hits

september 12, 2023

Rabo ClubSupport 2023

in Recent

393 hits

augustus 24, 2023

Nieuw evenement: Hap & Trap

in Recent

704 hits

juni 06, 2023

BBQ 25 juni 2023

in Recent

757 hits

mei 14, 2023

WTC De Hellen in het nieuws

in Recent

475 hits