Kalender
|
Door: Piet Kuijten
Zaterdag, 11 september 2010
Ik was op het moment dat deze tocht startte al bijna leider van het Hemelklassement. En als je dan toch ook een keer de Hemelrijder van het jaar kunt en wilt worden dan ga je er ook voor. Dit werd ook mede ingegeven door mijn liefde voor de heuvels en bergen. Maar deze liefde deelde ook Marcel van Gorp met mij. Hierdoor mocht ik ook geen enkele Hemelrijderstocht meer missen. En dus moest ik mij wel wagen aan de Boogie's Extreme. Zodoende rij ik nu, samen met Marcel, om 5:00 uur naar Valkenburg. De strijd was beslist, want als je start krijg je al je hoogtemeters. Wel een rare regel maar hierdoor konden wij ons gewoon concentreren op deze zware tocht. Meer dan 4.000 hoogtemeters stond er op het affiche. Het was ons al ter ore gekomen dat het hooguit een 3.250 hoogtemeters zouden worden. Dat moest ook wel want voor 4.000 hoogtemeters heb je wel een heleboel heuvels nodig. Achteraf bleek dit wel te kloppen. Het aantal hoogtemeters bedroegen namelijk 3.258 meters. In de auto hadden we het plan van Marcel nog eens goed doorgesproken. Hij wilde bij Henk Strijbos blijven. In ieder geval het eerste gedeelte. Henk voelde zich in het geheel niet zeker van zijn zaak. Hij had Jan van Nunen al gepolst of ze niet samen konden rijden. Hij wist ook van het ongemak van Jan af en dacht dat Jan er daarom geen probleem mee zou hebben. Maar Jan zag er om gezondheidsredenen (knieproblemen) helemaal vanaf. Ik wens Jan veel strekte toe bij zijn herstel. Het vervelende was dat zijn blessure zich pas een week voor de tocht had aangediend. Jan trainde in zijn eentje in de Belgische heuvelen en had zich daar geforceerd. Een geïrriteerde knie was het gevolg. Trouwens, Jan deed dat ook al op de muur van Huy, vijf keer achter elkaar, tijdens zijn schilderweek in de Ardennen. Hij was er eigenlijk helemaal klaar voor. Maar helaas… Nu had Henk aan Marcel, die eigenlijk gewoon te sterk is om zo rustig te starten, gevraagd met hem samen te fietsen. Marcel had echter last van zijn achillespees. Daar was hij enigszins van hersteld maar voelde zich hierdoor niet zeker. Daarom stemde hij in met het plan van Henk. Ik verklaarde hem voor gek. Sorry Henk. Maar Marcel is zo goed in vorm dat hij gewoon zijn eigen race moet rijden, vind ik. Maar ja, die achillespees... Om 7.15 uur reden we samen weg uit Valkenburg. De zon stond laag en dat leverde schitterende plaatjes op. Na wat wisselingen in het tempo bleek de groep snel te breken in een groepje met Raymond, Jan en mij en een langzamer groepje met John, Henk en Marcel. Marcel hield zich aan zijn woord en bleef bij Henk tot voorbij de eerste pauze op het 109 km-punt. John had ook knieproblemen en daardoor ook een trainingsachterstand. Hij had al van tevoren besloten om de 160 km te rijden. Jan Wellens had bij "de Deel" nog zijn twijfels uitgesproken. Hij had even de gedachte gehad om helemaal niet te starten. Maar hij kon geen goede reden verzinnen. Er hadden zich al drie inschrijvers afgemeld. Jan van Nunen met zijn knie dus. Marius de Vries had deze ongemakken ook. Maarten Scholtze moest plotseling toch werken, terwijl hij gewoon eigen baas is. Wel wat vreemd. Maarten, de man die altijd op het grote blad de hellingen neemt. Een triple is gewoon "not done", vindt hij. Ik wil Maarten toch een advies meegeven: probeer gewoon eens een triple. Misschien dat je dan wel mee was gegaan. Een triple is niet minderwaardig maar een verstandige keus. In het begin wisselden wij steeds van positie maar na een kilometer of 40 reed Jan steeds een beetje achter Raymond en mij. Juist voor het splitsingspunt van de 225 en de 160 km kreeg ik plotseling een pijnscheut te verwerken in mijn linker bovenbeenspier aan de buitenkant. Alsof spieren over elkaar heen rolden. Het was geen kramp. Maar pijnlijk was het wel. Gelukkig verdween de pijn weer snel, maar ik voelde wel dat er op die spier een bepaalde spanning bleef staan. Meteen daarna bij die splitsing riep Jan plotseling dat hij de 160 km zou gaan rijden. Raymond en mij in verwarring achterlatend verdween hij al naar rechts. Zo'n sterke vent als Jan. Hij had wel zijn twijfels, maar we dachten niet dat hij de kortere route zou nemen. Je kunt in het verslag van Jan waarschijnlijk wel lezen waarom... Op die spier na ging het tot nu toe eigenlijk erg goed. Maar nu werd ik een beetje bang voor de Redoute die na een kilometer of 85 genomen moest worden. De Redoute had ik dit jaar een week of vijf geleden voor de eerste keer verslagen. Het was een voordeel dat ik hem nu kende. Hij viel mij nu echt mee en ik had geen last gekregen van mijn bovenbeenspier. Er moesten veel deelnemers lopen. Maar Raymond had mij steeds voorgehouden dat als je afstapt, hij niet telt. Ik vind dat onzin, maar toch bleef dat tussen mijn oren hangen. Dus niet afstappen. Op dit gedeelte was het eigenlijk niet zo druk want van de 3.000 deelnemers reden er maar zo’n 250 de langste afstand. En alleen zij reden de Redoute. |
Na 109 km pas kregen we de eerste pauze. Eigenlijk te laat, want ik had nu maar twee bidons water gedronken na viereneenhalf uur fietsen. Te weinig dus. Na deze korte pauze reden Raymond en ik weer weg. Meteen voelde ik dat die geblesseerde spier strak stond. Na even fietsen ging het weer beter. Genietend van de schitterende omgeving Meteen na de tweede pauze kreeg ik even mijn twijfels. Zeker omdat ik weer mijn blessure voelde. Na een tijdje werd die spier weer warm en viel het allemaal wel weer mee. Wat verderop liet ik Raymond gaan. Ik wilde, door twijfel over die blessure, gewoon rustig de tocht uitfietsen. Maar als je daar aan toegeeft, voel je eigenlijk de vermoeidheid beter. En ik wilde Raymond, die gewoon goed in vorm was, niet tot last zijn. Raymond bleek achteraf gewoon het tempo redelijk goed vast te hebben gehouden. Hij sloeg zelfs pauze nummer drie over. Weer een tien kilometer verder viel ik haast in slaap, net zoals je wel eens in de auto kunt hebben. Ik kon mijn ogen gewoon niet open houden. Dat was de eerste keer dat ik dat meemaakte. Gelukkig ging dat na de pauze op 185 km weer over. Maar dat gevoel is best eng. Toch een teken van vermoeidheid, denk ik. Op de laatste pauzeplaats kwam ik een andere fietser (Rolf) tegen. Na met hem gesproken te hebben fietste ik bij hem weg voor het laatste deel. Nu volgden nog de zwaarste Nederlandse heuvels. Als eerste de Kruisberg. Juist voor het dorpje bij de Kruisberg moesten we wachten tot we een teken kregen van de verkeersregelaars. Toen we verder mochten fietsen, voelde ik bij het afzetten van mijn rechterbeen plotseling kramp in mijn rechterkuit. En dan moest nu de Kruisberg komen. Ik was bang geworden voor de komende heuvels. Maar de Kruisberg viel mee en redelijk goed fietsend kwam ik boven, manoeuvrerend tussen omhoog wandelende en fietsende deelnemers en naar beneden rijdende auto's en motoren. Dit gaf vertrouwen. Toch nog ergens even een eigen pauze ingelast om goed te drinken en te eten. Rolf kwam daar ook aanrijden en we hebben daarna nagenoeg steeds in elkaars buurt gereden. Na de Gulpenerberg, die ook pittig is, was er nog een splitsing tussen de 225 en de rest. Opeens was het weer erg rustig. De route was goed uitgepijld. Alleen mochten er meer pijlen geplaatst worden bij lange stukken rechtdoor. Soms had ik de indruk dat ik niet meer op de goede weg zat. Goed dat ik de route in mijn GPS had zitten. Zeker toen bij een T-splitsing er gewoon helemaal geen pijl stond.
Ik kan niets anders zeggen dan dat deze tocht werkelijk een schitterende tocht is. En volgend jaar ben ik er weer bij. Of hij nu wel of niet op de toerkalender staat. Dat maakt mij niet uit. Ik realiseer mij nu dat ik het Hemelklassement heb gewonnen. Ik wil de toercommissie hartelijk bedanken voor het gevarieerde programma dat ze ons heeft aangeboden. Ik hoop echt dat het programma volgend jaar er net zo uitdagend uit ziet. Ik kijk er al naar uit. Want klimmen in een heuvelachtige of bergachtige omgeving is echt een FEEST.
Klik hier om terug te gaan naar andere verslagen. |
|
 |
||
Aangesloten bij
