Wieler Toer Club De Hellen

Via de Bemelberg en de Schilberg rijden we de Belgische Voerstreek binnen, waar we getrakteerd worden op wat naamloze, maar venijnige klimmetjes. Het echte werk begint “pas” na ongeveer 60 km met de Cote de Trasenster, gevolgd door de Cote de Redoute. Ik zie de eerste wandelaars en geef ze in het passeren nog mee dat deze nu niet “telt”. Het aloude wielerprincipe zegt immers dat afstappen in een klim geen optie is en een klim in dit geval niet aan de erelijst kan en mag worden toegevoegd. Jan had al eerder besloten om de 160 km route te volgen en dus rijd ik met Piet via de Cote de Fraiture en Cote de Lincé richting de eerste rust.De organisatie op deze rustlocatie is een leermoment voor Boogie en de zijnen. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat Boogie tijdens zijn actieve loopbaan zo bevoorraad had willen worden. Midden op een doorgaande weg staat een lange rij wachtenden voor de (Isostar) drank naast een “sfeervol” vuur gevoed door bouwafval. Op die openbare, doorgaande weg loopt de route van de lokaal georganiseerde motorcross. Verkeersregelaars zijn in de weer om motorcrossers en wachtende, dorstige fietsers van elkaar gescheiden te houden. Gelukkig blijven ongelukken uit en nadat de bidons gevuld zijn, rijden Piet en ik weer de serene rust van de route in. Piet heeft last van een spier in zijn bovenbeen en we spreken af dat we ieder ons eigen tempo aan zullen houden. Piet kan goed volgen ondanks het ongemak en al gauw kondigt zich de volgende klim aan: de Cote Foret. Een fijne klim, gevolgd door nog wat onbekende dingen. Langzamerhand keren we weer terug richting Limburg, waar het venijn zit.
Na de tweede rust, waar nagenoeg dezelfde chaotische toestanden heersen als bij de eerste rust, neem ik afscheid van Piet. Zijn blessure blijft opspelen en hij wil het rustig aan doen. Na het 150 km-punt weet Boogie nog liefst 13 gemene klimmen op te voeren, waar je zou verwachten rustig naar het einde te kunnen gaan. Hierin heeft hij onder andere de Gulpenerberg, Eyserbosweg, Kruisberg , Keutenberg en als toetje de Cauberg opgenomen. Ze zijn niet lang, maar doen wel verèkkes zeer. Met dank aan de geestelijke vader van dit fietsfestijn en blij dat ik er ben, rijd ik boven op de Cauberg onder het finishdoek door. Er is een heuse speaker die zelfs weet hoe ik heet en beweert dat ik 225 km heb gefietst. De man is slecht geïnformeerd, het waren ‘slechts’ 219 km en ik kom uit op 3258 hoogte meters.

Ik kijk terug op een leuke rit en neem me voor dit volgend jaar nog eens over te doen. Net als de anderen vraag ik mij af waarom een vereniging als WTC de Hellen met 170 leden, slechts 6 deelnemers weet af te vaardigen naar deze prachtige rit. Of dit in de toevoeging “extreme” zit? Wat mij betreft is Boogie’s tochie toch minder extreme dan hij vooraf doet vermoeden. Bekijk zelf het resultaat in bovenstaand profiel en trek je conclusie.

Ik weet één ding zeker: de thuisblijvers hadden ongelijk: volgend jaar weer!

Klik hier om terug te gaan naar andere verslagen.