Wieler Toer Club De Hellen

Inlogformulier

Zoeken

Gravelweekend 5/tm 7 mei 2023
3-daagse Goirle-Parijs: 18 t/m 20 mei 2023
BBQ - 25 juni 2023
Openingsrit ATB 7 oktober 2023
Openingsrit Gravel - 2 maart 2024
Markiezaat - 13 mei 2023
Sluitingsrit Gravel 28 oktober 2023
Bevrijdingstocht - 6 mei 2023

Kalender

maart   2024
M D W D V Z Z
        1 2 3
4 5 6 7 8 9 10
11 12 13 14 15 16 17
18 19 20 21 22 23 24
25 26 27 28 29 30 31
Door: Jan Wellens
 
Zaterdag, 11 september 2010

Jan111 SEPTEMBER: het stond al maanden bij ons op de kalender en iedere keer als ik het voorbij zag komen kreeg ik een rilling door mijn lijf. Nee, deze keer had het niets te maken met de aanslag op het World Trade Centre 9 jaar geleden, maar was het Boogie’s extreme die mij angst deed inboezemen. Hoe dichter de tocht in zicht kwam, hoe meer ik ging twijfelen of ik het wel aankon. Ondertussen hadden al diverse deelnemers afgezegd met wel heeeeel vage klachten en pijntjes en dit komt je moraal zeker niet ten goede.

De maandagmorgen voor de tocht werd ik ‘s morgens wakker met een (voor wat zich aanvoelde) spierontsteking in mijn rechter bovenarm. Voor de zekerheid nog een keer gevoeld, de spieren losgegooid en gemasseerd, en ja hoor, ik wist het nu zeker, dit is niet goed. Ik moet zeggen, ik fleurde helemaal op en ben nog nooit zo blij geweest dat ik iets mankeerde. Dit was DE uitgelezen kans om mij die avond met een gegronde reden af te melden voor de tocht der tochten. Echter ‘s avonds toen ik terug kwam van het werk was de blijdschap omgeslagen in treurnis, ik voelde helemaal niets meer. En om nu bij mijn andere fietsmaten aan te komen met de mededeling dat ik zaterdag plotseling moet gaan werken is echt wel het aller-, aller-, allerlafste en de zwakste smoes om mee aan te komen. Er zit niets anders op dan mee te gaan, in mijn achterhoofd wetende dat ik de afgelopen anderhalve maand weinig te heb gefietst. Zaterdagmorgen om 4.00 uur uit bed want om 5.00 uur vertrekken we vanuit Goirle naar Valkenburg. Ik bevind mij in goed gezelschap, bestaande uit Marcel van Gorp, Piet Kuijten, Henk Strijbos, Raymond Jansink en John van Kollenburg. Onderweg hebben wij het gehad over lugubere zaken zoals koeienkoppen en hebben we van Henk geleerd wat een Turkse triatlon precies inhoudt (iets met lopen en daarna fietsen). Al met al kwamen wij spoedig in Valkenburg aan. De druk was inmiddels flink opgevoerd, zowel mentaal als in mijn broek. Dus vlug een Dixi (toilet) ingedoken om de druk van de ketel te halen, en wat denk je? Geen wc-papier! Hierdoor heb ik mijn fietscollega’s John en Henk in moeten schakelen om met een kruiwagen wc-papier van de ene naar de andere Dixi te transporteren.
Jan2jan3

Nadat alle zakken gevuld waren met voeding en we het stuurbordje en de chip hadden gemonteerd, zijn wij iets na 7.00 uur vertrokken voor onze tocht van 225 km. Tot de splitsing van de 160-225 km op ca. 65 km heb ik samen met Piet en Raymond gefietst en genoten van de mooie vergezichten en de natuur die het Limburgse land en de Voerstreek te bieden hebben. Het was een geweldig mooie dag met goed weer en veel zon, alleen ’s morgens vroeg was het nog wat frisjes. Ik voelde ondertussen wel dat de benen niet geweldig waren en heb daarom besloten bij de splitsing voor de 160 km te kiezen, wat achteraf een goede beslissing bleek te zijn. Piet en Raymond hadden voor de 225 km gekozen.

 

Na de eerste pauze kwam voor mij, achteraf gezien, de mooiste beklimming: de Côte de Forêt, een ongeveer drie km lange beklimming met een gemiddeld stijgingspercentage van 5.5 % (percentages die mij het beste liggen). Na zo’n 100 km voelde ik lichtjes kramp opkomen, zodat ik niet met volle kracht kon fietsen, en dit ging zo tot het einde door. Verschillende fietsmaten hebben mij al proberen te jan4overtuigen dat een achter-cassette 11-23 tands te klein is in de heuvels waardoor ik te zwaar trap, met dit keer kramp tot gevolg. Ik probeer de volgende keer toch niet zo eigenwijs te zijn en naar deze maten te luisteren door cassette met een ‘26’ te monteren. Nu moest ik met een steeds terugkerende opkomende kramp achtereenvolgens de Gulperberg (vanuit Partij), Kruisberg, Eyserbosweg, Fromberg, Keutenberg en Cauberg beklimmen. Bij iedere beklimming heb ik aan afstappen gedacht (maar toch net kunnen voorkomen) en na iedere beklimming boog ik nog dieper over het stuur en ging ik nog scheler kijken. Op de Eyserbosweg ging ik in gedachte een paar jaar terug toen ik deze kuitenbijter nog MET* een groot voorblad bedwong (ja, u leest dit goed), nu had ik de grootste moeite met de ketting op de ‘39-23’.
Bij de beklimming van de Cauberg hoorde ik in de verte de speaker de namen afroepen van degenen die gefinisht waren met het aantal kilometers die zij gereden hadden. Hierdoor heb ik bewust mijn handen voor het startnummer op het stuurbordje gehouden om te voorkomen dat hij luidkeels mijn naam uitschreeuwde met de mededeling dat ik 225 km had gereden. Maar ja, de techniek staat voor niets en die verdomde chip heeft waarschijnlijk toch doorgegeven dat ik in aantocht was. Zeker drie, vier keer werd mijn naam door de luidsprekers geblazen met de mededeling: hier komt Jan jan7Wellens uit Goirle, 225 km heeft hij als het goed is afgelegd en dan moet hij dus één van de hele, hele, hele goede mannen geweest zijn (dit naar aanleiding van mijn finishtijd om 13.30 uur). Ik ben met het schaamrood op de kaken tot ver voorbij de finish gefietst en heb vlug het stuurbordje en rugnummer verwijderd zodat ik niet meer herkend zou worden.

Hierna volgden nog enkele uurtjes wachten op mijn collega Hellenrijders. John heeft ook de 160 km uitgereden, wat een compliment waard is, gezien zijn maandenlang durende blessure. Raymond, Piet en Marcel hebben de 225 km uitgereden en Henk had 200 km op zijn teller staan. Ik voel me bij dit gezelschap echt een watje dat ook nog eens van de speaker de meeste aandacht heeft gekregen.

Henk was na afloop heel duidelijk in zijn commentaar, nooooooooooit een klimrit meer. Wedden dat ie volgend jaar weer in het hemelklassement te bewonderen is.

Nadat iedereen gefinisht en omgekleed was, hebben we nog wat gefilosofeerd waarom deze tocht bij de meesten zo afschrikt. Als je de tocht achteraf analyseert is het niet meer dan een mix van Klimmen – Banneux – Klimmen en de Amstel Goldrace.jan6

Waarschijnlijk is het woordje ‘Extreme” in de naam van de toertocht de grote boosdoener. Volgens mij kunnen ze de tocht beter de naam “Boogie Woogie’s Toertochtje” geven en ik weet zeker dat de organisatie binnen 2 jaar 12000 deelnemers kan verwelkomen.

Ik heb vandaag veel afgezien, maar het was al bij al een leuke dag met een gezellig gezelschap. Om 19.30 uur kwamen we thuis en het vrouwke heeft die avond geen last meer van mij gehad. Er heerste een serene rust net als negen jaar geleden, toen was het van ongeloof, nu van de vermoeidheid.

* ik laat even in het midden of hier de ketting ook op lag.

 

 

Klik hier om terug te gaan naar andere verslagen.

up

Onze sponsoren

Aangesloten bij

NIeuwsberichten

maart 15, 2024

Gedragscode WTC De Hellen

in Recent

122 hits

november 16, 2023

Gravelkalender 2024

in Recent

572 hits

september 12, 2023

Rabo ClubSupport 2023

in Recent

410 hits

augustus 24, 2023

Nieuw evenement: Hap & Trap

in Recent

724 hits

juni 06, 2023

BBQ 25 juni 2023

in Recent

777 hits

mei 14, 2023

WTC De Hellen in het nieuws

in Recent

498 hits